EVS.NU Edwin's homepage

Zandvoort Light Walk

IJsselstein - 23 februari 2020 - Terwijl elders in het land carnaval werd gevierd, was in Zandvoort de Zandvoort Light Walk. Ook ik heb deze gewandeld.

De Zandvoort Light Walk wordt georganiseerd door Le Champion, een Noord Hollandse organisatie welke vele hardloop- en wandelevenementen organiseert. Het meest bekend is de Dam tot Dam loop van Amsterdam naar Zaandam. Deze heb ik meerdere keren gelopen, maar ook de de Vierdaagse van Alkmaar, de Egmond Wandelmarathon, de Amsterdam City Walk, de Amsterdam Light Walk en de Dertig van Zandvoort zijn tochten van Le Champion welke ik eerder gelopen had. De Zandvoort Light Walk werd dit jaar voor het eerst georganiseerd. Het idee was dat de wandeltocht 's avonds in het donker is en onderweg verschillende lichtkunstwerken te zien zijn. Het oorspronkelijke idee was om de route voor een groot deel over het strand te laten lopen, maar i.v.m. de harde wind was de route omgelegd richting Aerdenhout. Dat bleek geen overbodige luxe, het waaide behoorlijk. Zelf trof ik het wel met de regen. Bij aanvang van de tocht miezerde het even, waarna het droog werd. Nadat ik voorbij de finish had plaats genomen in een Zandvoortse kroeg, barstte de regen los. Gelukkig had ik in de voorhoede gelopen, de meeste deelnemers zullen een flink nat pak gehaald hebben. De gezelligheid in het centrum van Zandvoort werd er niet minder op. Er was live muziek op het plein achter de finish, de kroegen zaten gezellig vol met wandelaars en ander publiek.

De route begin bij het KNRM reddingstation Zandvoort, gelegen aan de boulevard. Vanaf daar liep de route langs de boulevard en door het dorp richting jhet circuit, waarna de wandelroute over het circuit ging. Het eerste deel was nog in renovatie, was nog niet geasfalteerd. het tweede deel ging over een pas geasfalteerde bocht, welke scheef lag. Met de auto is het vast heerlijk om er niet uit te vliegen, lopend was het niet ideaal. Daarna ging het richting strand, om toch nog een klein deel over het strand te gaan. Vanuit het licht het donkere strand op, vond ik zelf niet voor herhaling vatbaar. Die herhaling was er gelukkig ook niet. Na nog een stuk door Zandvoort te lopen, ging de route via Bentveld richting Aerdenhout. Sommige wandelaars vonden het een wat lange weg, zelf vond ik het heerlijk lopen. Vanuit Aerdenhout ging het over een mooi pad tussen bebouwde kom en natuurgebied weer terug naar Zandvoort, wat ik ook een erg mooi deel vond. Onderweg waren er, zoals bedoeld, diverse lichtkunstwerken te zien. Sommige waren heel eenvoudig, anderen zeker indrukwekkend. Bij binnenkomst in Zandvoort werden we verwelkomd door mensen verkleed als verlichte vlinders. Met carnaval zou het niet passen, maar hier was het erg mooi. De finish was in het centrum, licht als altijd van de vele straatverlichting. Het zou daar nog lang duren voor het licht uit ging.

Goed gezien?

IJsselstein - 6 februari 2020 - Afgelopen weekend waren mijn ogen ontstoken. Voor het eerst bezocht ik daarom de huisartstenpost in het weekend.

De huisartsenpost voor de regio bij IJsselstein is gevestigd in het Antonius Ziekenhuis Nieuwegein. De receptioniste verwees me door, het bleek bij de eerste hulp te zijn. Ik zag twee loketten, één voor de eerste hulp en één voor de huisarts. Ik koos de laatste, ontstoken ogen zijn niet zo ernstig dat ziekenhuiszorg nodig is. Ik mocht me legitimeren, mijn gegevens werden opgezocht en ik werd naar de wachtkamer verwezen. Na een half uur ging ik eens vragen hoe lang het ging duren, antwoord was dat iedereen binnen een uur geholpen wordt. Ongeveer tien minuten daarna werd ik geroepen. Een verpleegkundige heette me welkom en vertelde dat ze triage deed, bepalen of ik naar huisarts of eerste hulp moest. Ik uitte mijn verbazing, vertelde dat ik verwacht had direct bij de huisartstenpost uit te komen. Ze ging verder met het bekijken van mijn ogen en stelde een aantal vragen. "Hoe is het om naar mij te kijken?" was er één van. Schijnbaar zocht ze een compliment, mijn zicht was niks mis mee. Daarna vertelde ze zo terug te komen, om even te overleggen. Na terugkomst bleek ze mijn eerste signaal goed begrepen te hebben. Ze legde uit was ik had en hoe ik het zelf kon behandelen, door de oogleden twee tot drie keer per dag schoon te maken met lauw water. Oorzaak bleek te zijn dat een verkoudheidsvirus in mijn ogen was gekomen. Het is weer eens wat anders dan de neus of de keel, zo een verkoudheid in het oog.

Al met al ben ik prima geholpen. Binnen een uur was me duidelijk wat ik had, hoe ik het kon behandelen en zowel de receptioniste als de verpleegkundige waren hartstikke vriendelijk. Toch vielen me een aantal punten op. Het begint bij de triage. Aparte loketten voor eerste hulp en huisarts, suggereert dat eenieder zelf de keuze tussen deze twee maakt. Het is apart dat daarna toch nog triage plaats vindt bij mensen die voor de huisarts kiezen. Vervolgens is daar de wachtkamer. Aanduiding van verwachte wachttijden is er tegenwoordig in veel poliklinieken en wachtkamers, maar deze ontbreekt hier. Wachten is begrijpelijk en ook helemaal niet erg, maar niet weten waarop is vervelend. Een bord of scherm met verwachte wachttijd zou goed doen. Een ander punt in de wachtkamer is dat de gesprekken bij het loket zeer goed te volgen zijn. Er zijn twee mensen na mij gekomen, van beide kon ik zeer goed horen wat de klachten waren. Nu is dat bij de zaterdagse sportblessures niet zo een punt, maar ik kan mij goed voorstellen dat op andere momenten meer privacygevoelige gesprekken door de wachtkamer schallen. Pluspunt in de wachtkamer was de gratis koffie. Deze kon zo gepakt worden en smaakte prima. Ik zal daar niet voor terug komen, maar het is fijn te weten dat ook bij huisarts de koffie altijd klaar staat.

Brexit

IJsselstein - 1 februari 2020 - Gisterenavond elf uur lokale tijd heeft Groot Brittannië de Europese Unie verlaten. Eerder die avond kwam ik terug uit Londen, na de verschillen tussen Engeland en Europa beleefd te hebben.

Voor het werk ging ik naar het Wipps Cross University Hospital aan de rand van Londen. Mijn hotel had ik in de wijk Walthamstow, op loopafstand van het ziekenhuis. Het zag eruit als een klassieke Engelse volkswijk, zoals bekend uit oude films en televisieseries. Lange rijen huizen met dakpannen en erkers, allerhande soorten winkels en andere bedrijvigheid, Engelse pubs op vele straathoeken. Enerzijds had het de trieste uitstraling van een armoedige volkswijk, anderzijds was het ook een levendige, gezellige stadswijk waar het veilig vertoeven was. Wat ik mij voorstel bij Engeland van de jaren '70, was waar ik daar ervaarde. Zelfs de klassieke rode telefooncellen stonden nog op straat, hoewel er geen telefoons meer in hingen,. Het enige verschil was dat ik vrijwel geen Engelsen op straat zag. In de pubs zaten hier en daar Engelsen, maar het straatbeeld werd bepaald door een internationaal gezelschap van vele verschillende nationaliteiten.

Het contrast met het moderne centrum van Londen was groot. Ook daar is het gezelschap internationlaal in een typisch Engels straatbeeld. Dubbeldekkers, Engelse taxi's en de vele toeristenshops houden het klassieke beeld vast. Overeenkomst is de aanwezigheid van Engelse pubs. Het zijn een soort huiskamers waar mensen samenkomen. Niet alleen vriendengroepen zitten er, ook veel mensen alleen komen richting pub. Donderdagavond at ik in een zo een pub. De kaart was beperkt, de smaak geweldig. Koffie stond niet op de kaart, alleen thee. Als echte Nederlanders zochten we een pub op waar wel koffie was, wat twee straathoeken verder het geval was. Een Engelsman en een Zuid Afrikaan zaten samen aan de tafel naast ons. Ze begrepen weinig van de Brexit, waren er ook zeker niet blij mee. Tegelijkertijd waren ze wel blij dat er na twee jaar nu enige duidelijkheid was. Een dag later wachtte ik in het centrum op de trein. Op de televisie waren beelden van de Brexit taferelen in een ander deel van het centrum. Niemand keek, het leek een gewone dag. Dat is ook wat ik eerder op de dag hoorde: "Het is vandaag een dag zoals alle anderen, morgen ook. Wat er ook gebeurt, aan het einde van iedere dag is er bier."

De meubelboulevard

IJsselstein - 5 januari 2020 - Na negentien jaar vonden we het tijd voor een nieuw bed. Het leverde avonturen op de meubelboulevard op.

Als eerste bezochten we de meubelboulevard in Utrecht. Bij de eerste zaken was het redelijk druk. "Als u vragen heeft, laat u het dan even weten?" was over het algemeen het commentaar van de meeste verkopers. Bij Beddenreus probeerde men het wat gastvrijer: "Welkom, kan ik u een kopje thee aanbieden?" Zo halverwege de middag was dat geen verkeerd aanbod. We keken wat naar bedden en dronken een kopje thee met de verkoper. Eén bed vonden we wel mooi. We twijfelden wel wat over de afmetingen, wat we ook lieten weten. Daar wist de verkoper wel raad mee: "U kunt altijd weer annuleren. Ik ben geen opdringerige verkoper, maar vandaag kan ik u wel achtenzestig euro korting aanbieden. Of ik dat morgen nog kan, weet ik nog niet. Maar nee, ik wil niet aandringen, alleen moet ik nog horen of deze actie doorloopt." De thee smaakte prima. De volgende week namen we een kijkje in Rotterdam, bij het Alexandrium. De omgeving is onooglijk, maar het winkelcentrum is mooi, overdekt en praktisch. Bij de meeste zaken waren de verkopers weer aanwezig voor eventuele vragen, bij één zaak was een heel bijzondere verkoper aanwezig: "Hallo, ik ben hier de slaapspecialist." Hij zag er niet erg uitgeslapen uit, wat ik een bijzondere combinatie vond.

Bij Morgana troffen we een mooi bed en een attente verkoopster, die ons een offerte mailde. Ook hier legden we uit dat we nog even na wilden meten, wat geen enkel probleem was. Na thuis één en ander nogmaals rustig bekeken te hebben, mailden we dat de offerte accoord was. Een dag later ging de telefoon. Een collega verkoper belde, ze bleek een foutje gemaakt te hebben. De aangeboden lattenbodem paste niet bij het bed: "Ze is niet zo ervaren, maar ik kan u een oplossing bieden. Het enige punt is dat de prijs anders is." Zelf vind ik het wel zo eerlijk als mensen dan zeggen dat de prijs hoger is. Mijn antwoord dat het binnen de geoffreerde prijs hersteld mocht worden, leverde weinig sympathie op. Wel maakte het echt duidelijk wat anders was: "Dat kunt u niet maken, ons meer dan vierhonderd euro per lattenbodem laten betalen!" Ik sprak af dat er een aangepaste offerte mocht komen, met het oorspronkelijke bedrag als plafondprijs. Daar was hij blij mee, na ontvangst van de mail begreep ik waarom. Ik mailde terug dat de oorspronkelijke prijs toch echt het maximum was en we namen ons voor verder te kijken bij andere zaken. Tweede kerstdag ging echter de telefoon: "Hallo, met de verkoopster van Morgana. Allereerst mijn welgemeende excuus! Ik had het beter moeten doen. Ik begreep van mijn collega dat jullie niet tevreden waren met zijn oplossing, dus ik heb nog wat verder gekeken. Ik heb een oplossing voor een lager bedrag, mag ik jullie uitnodigen voor een kopje koffie?" Zo kan het dus ook. De koffie smaakte goed, de offerte is vandaag ondertekend.

Knallend het nieuwe jaar in

IJsselstein - 1 januari 2020 - De jaarwisseling is weer geweest. Ik was veilig thuis, terwijl mensen bij brandweer, ambulance en afdelingen eerste hulp van ziekenhuizen druk waren met de gevolgen van de jaarwisseling zoals wij die in Nederland vieren.

Vuurwerk is een traditie met de jaarwisseling. Het vindt zijn oorsprong in China. De productie van vuurwerk zou zijn begonnen ten tijde van de Tang-dynastie, die regeerde tussen 618 en 907. Zij gebruikten het bij religieuze gebeurtenissen om boze geesten te verdrijven. Het ritueel van vuurwerk afsteken vormt daarmee een vast onderdeel van de Chinese cultuur. Inmiddels is de traditie met de jaarwisseling overgenomen in vele landen. De meeste landen kennen grote vuurwerkshows waar veel publiek op afkomt. Ook Nederland kent verschillende van deze shows, waarvan de show bij de Erasmusbrug in Rotterdam de bekendste is. Wat niet in veel landen gewoon is, is dat buiten de shows om ook vuurwerk wordt afgestoken door particulieren. Dat is in Nederland wel het geval. Waar zich dat enkele decennia terug nog beperkte tot de eerste uren van het nieuwe jaar, is het nu dagen lang. Verkoop is toegestaan vanaf 28 december, afsteken vanaf 31 december 18.00 uur. In praktijk begint het afsteken op 28 december. Vanaf die dag tot nieuwjaar klinkt Nederland als een oorlogsgebied, met overal knallen. Het summum is nog wel in de eerste uren van het nieuwe jaar, met dan vooral veel siervuurwerk. Parallel hieraan is het inmiddels gewoonte geworden auto's in de brand te steken en is er ieder jaar weer een aantal doden en gewonden te betreuren. Ook dit jaar was het weer raak. In Arnhem zijn twee mensen omgekomen bij een brand in een flat, in het gehele land zijn auto's afgebrand. Het met vuurwerk bekogelen van politie en brandweer hoorde er dit jaar ook bij. Op meerdere plaatsen, o.a. in Vianen, werden brandweermensen gehinderd bij het blussen van branden. Het oogziekenhuis in Rotterdam spreekt over een 'horrornacht', daar zijn o.a. veel omstanders behandeld. Hier in IJsselstein zijn drie auto's in de brand gegaan en is een voormalig schoolgebouw afgebrand.

Deze werkelijkheid begint weerstand op te roepen. Wat een leuke feest moet zijn voor iedereen, is voor velen een bron van ergenis geworden. Geluidsoverlast voor mens en (huis)dier, afgebrande auto's, gewonden in de ziekenhuizen en overledenen zijn immers geen fijne ingrediënten voor een leuk feestje. Hoewel velen ondanks dat nog hechten aan de vuurwerktraditie waarbij mensen zelf mogen afsteken, zijn er ook meer en meer andere geluiden te beluisteren. Landelijk zijn de regels enigszins aangepast, zo is het tegenwoordig verplicht aansteeklonten en vuurwerkbrillen uit te geven bij de verkoop van vuurwerk. Enkele gemeenten hebben vuurwerkvrije zones aangewezen, veelal rond zorginstellingen en dierenweides. Dit blijkt in praktijk goed te werken, in deze zones is werkelijk minder overlast. Om verder te gaan, wil het kabinet de evaluatie van de afgelopen nieuwsjaarsnacht afwachten. De Partij van de Dieren wil daar niet op wachten: "Op evaluaties kunnen we niet meer wachten. Het is nu al, vóór de Nieuwjaarsnacht, volstrekt duidelijk dat de vuurwerktraditie onacceptabele overlast en schade veroorzaakt", stelde fractieleider Esther Ouwehand vorige week. Er wordt daarom een wetsvoorstel ingediend om vanaf eind 2020 alle consumentenvuurwerk te verbieden. Ik ben benieuwd of dit wetsvoorstel aangenomen gaat worden, maar het zou in ieder geval mooi zijn als we 2020 vreedzamer en veiliger kunnen afsluiten dan we het vannacht begonnen zijn.