EVS.NU Edwin's homepage

Mega tegen

IJsselstein - 19 december 2016 - Afgelopen donderdagavond werd ik in de stad aangeschoten door een een charmante jongedame. "Eet u weleens biologisch vlees?" was haar vraag. Na een bevestigend antwoord volgde een goed gesprek, met voor haar teleurstellend resultaat. Ik was tegen.

Na mijn bevestigende antwoord volgde een vlammend betoog over dierenrechten en het onrecht wat dieren aangedaan wordt in de bio-industrie. Met name mega- en gigastallen moesten het ontgelden. Ze stond er namens milieudefensie. Het verhaal begon over hoe leuk het is als koeien in de weide staan, om vervolgens met een tranentrekkend verhaal te komen over koeien in megastallen. Na mijn vraag waar ze met haar verhaal naartoe wilde, volgde soortgelijke verhalen over varkens en kippen. Het klinkt als een vervelend verhaal tijdens een avondje winkelen, maar dat was het zeker niet. Vol passie wist ze haar argumenten kracht bij te zetten, waarbij geen middel onbenut werd gelaten om er een aantrekkelijk verhaal van te maken. Buitengewoon vermakelijk en aandoenlijk kon ze dierenrechten bespreekbaar maken, waarbij ze ook open stond voor vragen en kritiek. Uiteindelijk kwam er uiteraard de vraag om geld. Die moest ik ontkennend beantwoorden, we waren het te weinig eens.

De charmante jongedame maakte de klassieke denkfout die conservatieven bijna standaard maken. Mega- en gigastallen zijn vernieuwend en niet goed voor dierenwelzijn, dus mega- en gigastallen moeten weg. Subsidie moet naar de kleine boer die authentiek met zijn vee omgaat. Dat was de kern van het verhaal. Vroeger was alles beter en dat moeten we behouden, is een andere variant van hetzelfde betoog. Vergeten wordt dat mega- en gigastallen er niet voor niets komen. In Nederland zijn zo een 17 miljoen mensenmonden die gevoed moeten worden, wereldwijd zo een 7 miljard. Dat lukt niet meer door kleine boerderijen, zeker niet op een economisch rendabele manier. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat koeien een slecht leven moeten lijden, kippen op een vierkante centimeter vetgemest moeten worden en varkens hun leven door moeten brengen zonder zich om te draaien in de modder. Net als kleine boerderijen voor fatsoenlijke leefomstandigheden moeten zorgen, zal dat ook in mega- en gigastallen moeten. Hygiene is daar zeer op orde, waardoor minder ziektes uitbreken. Een volgende stap is om ook het dierenwelzijn in mega- en gigastalen goed te krijgen. Er is immers niks mis met een megastal van waaruit een koe wel op z'n tijd de wei in kan. Een actie voor dierenwelzijn in mega- en gigastallen had ik zeker gesteund, dat zal vast nodig zijn. Ik ben tegen omdat het nieuw en niet goed is, is me te kort door de bocht. Het is nieuw en we maken het beter, met die gedachte was de dame pas echt aantrekkelijk geweest.

Veronica sorry

IJsselstein - 12 december 2016 - Nederland kent vele radiostations, maar slechts enkele landelijke radiobedrijven. Op veel van die stations is te beluisteren wat ooit op Veronica begonnen is. Radio Veronica zelf heeft het moeilijk. De luistercijfers zijn niet meer wat het geweest is, de concurrentie maakt het moeilijk.

Radio Veronica is rond 1960 begonnen als zeezender, in de jaren '70 is het een publieke omroep geworden. Nadat in de jaren '90 commerciële radio en televisie toegestaan werd in Nederland, is Veronica weer een commerciële zender geworden. Ondanks de grote successen als zeezender en als publieke omroep, werd het destijds als commerciële zender geen succes. De mensen die Veronica groot hadden gemaakt, waren voor zichzelf begonnen met Radio 538. Zij maakten van Radio 538 het grootste radiostation van Nederland, er kwam een eind aan Radio Veronica. In 2003 werden de etherfrequenties herverdeeld. Sky Radio, ook succesvol en ooit opgericht door een oud medewerker van Veronica, schreef voor de zekerheid in op twee kavels. Tot de eigen verbazing kreeg het twee kavels gegund. Eén kavel had geen randvoorwaarden en werd in gebruik genomen door Sky Radio. Het tweede kavel was bestemd voor gouwe ouwen. Het werd de reïncarnatie van Radio Veronica, wat een redelijk succesvolle zender werd met voornamelijk pop- en rockmuziek uit de jaren '80 en '90. Sky Radio werd inclusief Veronica verkocht aan De Telegraaf, die de zenders onlangs heeft verkocht aan Radio 538, onderdeel van Talpa. Slam FM werd door 538 bij Radiocorp, het moederbedrijf van 100% NL, ingeruild voor Radio 10. Daarmee kreeg Radio 538 de directe concurrenten Radio 10 en Veronica in bezit. Radio 10 doet het beter in de luistercijfers en waarschijnlijk ook in de winstcijfers. Ingegrepen wordt bij Radio Veronica.

Bij Radio Veronica zaten inmiddels weer veel mensen van het publieke Veronica en/of de begintijd van Radio 538. Bekende namen zijn Erik de Zwart, Jeroen van Inkel, Kees Baars, Rick van Velthuysen en Bart van Leeuwen. Vrijwel al deze mensen mogen per 1 januari a.s. vertrekken. Geen programma blijft bestaan. Afgelopen zaterdag al was de laatste uitzending van Bart van Leeuwen. In 1972 maakte hij zijn eerste uitzending bij Radio Veronica, in 1973 kreeg hij er zijn eerste vaste programma. De best beluisterde programma's ooit maakte hij bij het publieke Veronica, zoals Ook goeiemorgen op de woensdagochtend en Goud van oud op de vrijdagmorgen. Toen RTL in 1992 met radio begon, koos hij daar weer voor de commerciële radio. Enkele jaren later begon Radio 538 en maakte hij de overstap daar naartoe. Na een periode als d.j. en programmaleider bij Radio Nationaal en een korte periode bij Radio 10, kwam hij in 2003 terug bij Veronica. Aanvankelijk presenteerde hij er weer Goud van oud op maandag t/m vrijdag, de laatste twee jaar Ook goeiemorgen op zaterdag- en zondagmorgen. In totaal zijn dat 44 jaar radio, waarvan 29 jaar radio Veronica. Zondag, even voor twaalf uur, sprak hij de volgende woorden: "Ik was een heel gelukkig mens in 1972 toen ik voor het eerst bij Radio Veronica mocht presenteren. Ik deed dat onder mijn eigen naam Ton Egas. Ik mocht daar een gastdiscjockeyprogramma doen in november. Sindsdien heb ik bijna 44 jaar lang dit vak mogen uitoefenen en de meeste tijd voor Radio Veronica, in alle gedaanten die ze in de loop der tijd hebben gehad. In ieder geval wil ik jullie allemaal bedanken voor het luisteren, in al die jaren, want zonder je luisteraar ga je het niet redden. Ik wil iedereen een fijne kerst en een gelukkig 2017 toewensen. Met of zonder Radio Veronica." Ik was één van die luisteraars, vanaf het moment dat ik de knop van een radio kon vinden. Die knop zal ik nog steeds wel vinden. Het geluid zal anders zijn, zonder de vertrouwde stem van Radio Veronica.

Lodewijk op de lijst

IJsselstein - 12 december 2016 - Over enkele maanden zijn er weer verkiezingen. De PvdA besloot daarvoor een verkiezing te houden voor de lijsttrekker. Twee afvallers later, is Lodewijk Asscher gekozen tot lijsttrekker van de sociaal democraten.

Voor de verkiezing meldde zich een aantal kandidaten, namelijk vice premier Lodewijk Asscher, fractievoorzitter Diederik Samson en kamerlid Jacques Monasch. Laatstgenoemde haakte snel af, nadat hij zelf ontdekte dat hij niet de gedroomde kandidaat was voor de partijleiding. Hij doet nu met een eigen lijst mee met de verkiezingen, waarschijnlijk om snel daarna van het politieke toneel te verdwijnen. Lodewijk Asscher en Diederik Samson, de twee leidende leden van de PvdA in de huidige coalitie met de VVD, gingen samen het gevecht aan. Stemmen met het verstand of met het hart, werd de keuze wel genoemd. Hierbij stond Asscher voor het verstand en Samson voor het hart. Reden is dat de verwachting is dat Asscher meer stemmen kan trekken, terwijl Samson meer voor zijn idealen staat. Of dat zo is, valt te bezien. Beiden hebben in het verleden verkiezingen gewonnen, beiden zijn belangrijk geweest in de electoraal desastreuze samenwerking met de VVD. Feit is dat Lodewijk Asscher de lijsttrekkerverkiezing gewonnen heeft met zo een 54 procent van de stemmen en het nu op mag gaan nemen tegen de lijsttrekkers van de andere partijen. Diederik Samson is onmiddelijk teruggetreden als kamerlid en zal een andere invulling van zijn leven moeten vinden.

Lodewijk Asscher heeft al een indrukwekkende politieke loopbaan achter de rug. Hij is in 2002 begonnen als raadslid in Amsterdam, om vier jaar later als lijsttrekker de gemeentelijke verkiezingen te winnen. Hij wordt dan wethouder. In 2012 maakt hij de overstap naar Den Haag, om vice premier en minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid te worden in het kabinet Rutte. Zo indrukwekkend deze loopbaan is, zo twijfelachtig zijn de werkelijke resultaten van zijn politieke inspanningen. In Amsterdam was hij voornamelijk actief op De Wallen. Onder zijn leiding kocht de gemeente Amsterdam prostitutiepanden, om er gesubsidieerde kledingzaken in te huisvesten. Het resultaat is dat er nu minder ramen in het gebied zijn. Omdat aanbod van prostituees en vraag naar prostitutie ongewijzgd zijn, is de prijs van ramen gestegen. Prostituees worden dus met hogere kosten geconfronteerd, meer effect heeft het miljoenen kostende beleid niet gehad. Het gebied is nog altijd even groot, effect op mogelijke misstanden is er niet. Op het moment dat de PvdA de verkiezingen in Amsterdam verloor, was Asscher al minister. Zijn belangrijkste daad als minister is de wet Werk en Zekerheid. Die wet moet medewerkers meer zekerheid bieden. In praktijk lijkt het meer een uitvloeisel van een achterhoedegevecht tegen flexibilisering van de arbeidsmarkt. Het belangrijkste aspect is dat flexwerkers nu na twee i.p.v. na drie jaar in vaste dienst genomen moet worden, wat in praktijk betekent dat de meeste nu na twee i.p.v. na drie jaar ontslagen worden. Dit levert eerder minder dan meer zekerheid op voor werknemers, voor werkgevers zijn het enkel meer kosten. Groei van de werkgelegenheid lijkt door de wet eerder geremd dan vergroot te worden. Ongetwijfeld gaat dit dossier onderdeel worden van de campagne. De tijd zal leren of Lodewijk Asscher dan weer in staat zal zijn verkiezingen te winnen, of dat de kiezers voor de eerste maal de kans pakken om hem af te rekenen op zijn echte daden.

Van Rolde naar Schoonloo

IJsselstein - 11 december 2016 - Vorige maand eindigde ik in Rolde, gisteren begon ik er voor de volgende etappe van het Pieterpad. Deze ging naar Schoonloo.

's Morgens begon ik met lopen op een miezerige zaterdag. Beginpunt was een typisch Drentse lokatie, bij de Hunnebedden van Rolde. Deze staan naast de huidige begraafplaats, de functie van deze omgeving is de afgelopen eeuwen dus weinig veranderd. De route ging over onverhard pad, om vervolgens ruiterpaden, bruggetjes, hekjes, moutainbikepaden en andere modderige weggetjes te volgen. Geen mogelijkheid was onbenut gelaten om de route flink onbegaanbaar te maken. Dat leek mij leuk voor vijf kilometer op een zonnige zondagmiddag, maar als lange afstandswandeling op een natte zaterdag vond ik het niet heel geschikt. Na enige tijd besloot ik daarom de richting van het Pieterpad nog wel te volgen, maar dan via de fietsknooppunten. Die leidden over mooie landweggetjes richting Schoonloo. Weidse uitzichten werden afgewisseld met bosschages, om uiteindelijk Schoonloo in te lopen. Dat bleek een klein plaatsje met één horecagelegenheid en twee bushaltes. De horeca was goed voor een boerenomelet, de bushalte voor de bus terug. "U wilt terug naar Rolde?" vroeg de buschauffeur. Schijnbaar stapten er vaker wandelaars van het Pieterpad in.

Aan het einde van de vorige etappe was de lunch bij de frietchinees van Rolde. Vanaf die plek leek Rolde een klein dorp, met één brink bij de kerk. Afgelopen weekend ontdekte ik dat ik dat verkeerd gezien had. Het dorp kent meerdere brinken, met een fors aanbod aan horecagelegenheden. De frietchinees is niet de enige Aziatische eetgelegenheid. Aan de Hoofdstraat zit een Indisch restaurant, op de Grote Brink een traditioneel Chinees restaurant, genaamd De Lange Muur. Vrijdagavond heb ik daar gegeten. Zowel a la carte als buffet bleek mogelijk, ik koos voor het laatste. Het was een traditioneel Chinees buffet met twee soorten soep, kleine voorgerechten als miniloempia's, hoofdgerechten als Foe Young Hai en Tjap Tjoy en ijs, vers fruit en koffie na. De bediening ooogde Chinees. "Ik ben Chinees aan het leren", hoorde ik een jonge serveerster in accentloos Nederlands vertellen. Smaken deed het ook traditioneel Chinees, goed dus. Bij elkaar was het een prima bodem voor de wandeling van de dag erna. Zo bleek ook in het oer-Drentse Rolde de Aziatische keuken volop aanwezig. Multicultureel of niet, Hollandser kan het volgens mij niet.

Van Zuidlaren naar Rolde

IJsselstein - 6 november 2016 - Vorig jaar ben ik begonnen met het Pieterpad. Gisteren was het tijd voor de vierde etappe, van Zuidlaren naar Rolde.

Zowel Zuidlaren als Rolde liggen in Drenthe, de route ging dan ook door Drents landschap. Het eerste deel liep door afwisselend bos- en heidelandschap. Hoewel het goed aangegeven leek, miste ik toch een afslag. Het mocht de pret niet drukken, paddestoelen en fietsknooppunten wezen ook de weg naar het halverwege de route gelegen Gasteren. Midden in het centrum bevond zich een pannekoekenrestaurant, goed voor een kopje koffie. De bewegwijzering voor het Pieterpad was daar ook weer aanwezig, zodat ik vanaf daar de route weer op kon pakken. Na enkele kilometers besloot ik één pad anders te lopen. Dat bleek een goede keuze, op mijn alternatieve route kwam ik een schaapsherder met kudde tegen. Twee honden hielden de kudde in bedwang, de herder kon rustig toekijken. Dat deed ik ook, om daarna mijn weg over de typisch Drentse heide te vervolgen. Aan het einde van de heide bevond zich Rolde, met twee hunnebedden en de inmiddels typisch Nederlandse frietchinees. Het broodje bal van daar vond ik een smakelijke beloning voor het volbrengen van de vierde etappe.

Lopen van het Pieterpad, betekent ook Nederland doorkruisen met het openbaar vervoer. Gisteren mocht ik de bus terug nemen van Rolde naar Zuidlaren, waar ik een hotel had bij het beginpunt van de etappe. De busreis bleek mogelijk met drie buslijnen: eerst van Rolde naar Assen, vervolgens door naar Annen, om van Annen de bus naar Zuidlaren te nemen. De bus van Annen naar Assen stond al klaar op het station, het bleek en klein busje te zijn. Naast het busje stond de chauffeur: "Stapt u maar vast in, ik heb nog even pauze." Dat bleek een rookpauze, wat de gehele rit te ruiken was. Eén andere passagier stapte ook ik. Hij had een bijzonderde bestemming, vooral omdat hij het zelf niet wist. Uiteindelijk vroeg hij of hij de laatste halte voor Gasteren uit kon stappen. Dat zou de chauffeur regelen, hij liet hem de eerste halte in Gasteren eruit. In Gasteren stapte twee dames in. Zij wandelden met minder geluk, namen het laatste stuk de bus vanwege regen. In Annen kon ik de rooklucht verlaten, om een normale lijnbus richting Zuidlaren te nemen. Die stopte tien minuutjes later voor het hotel, waar ik nog een gezellige avond door zou brengen.

Voltooid leven?

IJsselstein - 17 oktober 2016 - Afgelopen week was in het nieuws dat het kabinet mogelijkheden wil creëren voor hulp bij levensbeëindiging bij een voltooid leven. Het lijkt mij een mogelijkheid te veel in het ruime keuzepalet wat het leven al te bieden heeft.

De discussie over levensbeëindiging is al jaren oud. Gedurende de paarse kabinetten heeft toenmalig minister Borst de euthanasiewetgeving ingevoerd. Kern van deze wet is dat mensen geholpen kunnen worden als zij dat willen en er niets meer rest dan een langzame, pijnlijke dood. Dat lijkt mij niet meer dan beschaving. Mensen onnodig, tegen hun wil in, laten lijden, moet niemand willen. Zo een afschuwelijke laatste fase van het leven wil niemand meemaken. Daarnaast is er de discussie over hulp bij zelfdoding, hulp bij een einde aan een voltooid leven. Over deze materie heeft het kabinet in 2014 een adviesvraag gesteld aan een commissie van wijzen o.l.v. Paul Schnabel. Februari j.l. heeft deze commissie geadviseerd de wet niet te veranderen. Bij een opeenstapeling van ouderdomsklachten die tot uitzichtloos lijden leiden, biedt de huidige wet voldoende mogelijkheden. Naar aanleiding van dat rapport zei KNMG-voorzitter Rutger Jan van der Gaag de volgende wijze woorden: "Dit rapport is een belangrijke markering in de discussie over voltooid leven. Tegelijk realiseren we ons dat dilemma’s voor patiënten en artsen rond voltooid leven en hulp bij zelfdoding blijven bestaan, net als de maatschappelijke discussie over het zelfbeschikkingsrecht en de vraag hoe we als samenleving kunnen voorkomen dat mensen hun leven ‘voltooid’ achten. Artsen moeten in toenemende mate overwegen hoe om te gaan met mensen die hun leven voltooid achten. Hoe kunnen zij deze patiënten het beste ondersteunen? Wat veroorzaakt het lijden? Zijn er andere passende interventies dan euthanasie?" Het kabinet heeft nu aangegeven hier anders over te denken. Het rapport is min of meer richting prullenbak verwezen, de ministers Schippers en Van der Steur willen toch onderzoeken of aanvullende wetgeving mogelijk is.

In de natuur is een leven voltooid als het lichaam fysiek niet meer tot leven in staat is. Het hele leven is gericht op instandhouding van de soort, niet op instandhouding van het individu. Instandhouding van de soort lukt echter alleen als het individu ook een wil om te leven heeft. Deze is ook bij de mensheid sterk aanwezig, met bewonderenswaardige resultaten. Door hygiëne en goede gezondheidszorg hebben we als mensen een behoorlijke verlenging van de levensverwachting kunnen realiseren. We worden tegenwoordig gemiddeld ruim tachtig, terwijl vijftig voldoende is om de soort in stand te houden. Het idee van een voltooid leven terwijl het lichaam fysiek nog goed in staat is om te leven, gaat hier tegenin. Het is tegennatuurlijk. Toch vind het kabinet dat gezonde mensen die hun leven voltooid vinden, geholpen moeten worden met sterven. Een speciale stervensbegeleider zou mensen daarin moeten ondersteunen door dodelijke medicatie toe te dienen. Mij lijkt de vraag waarom mensen hun leven voltooid vinden relevanter. Waarom is bij die mensen de natuurlijke wil om te leven verdwenen? Is er geen doel meer in dat leven? Zijn mensen te eenzaam om van het leven te kunnen genieten? Al deze vragen lijken mij tot andere antwoorden leiden dan dodelijke medicatie. Mensen helpen weer zin aan hun leven te geven, de natuurlijke wil om te leven terug te geven, lijkt mij medemenselijk. Mensen op eigen verzoek vermoorden omdat ze geen zin meer hebben, is volgens mij niets meer dan onmenselijk.

Tunneldoseren

IJsselstein - 12 oktober 2016 - Sinds enkele jaren ligt er een tunnel in de A2 bij Utrecht. Waarom deze tunnel aangelegd is in het vlakke Utrechtse, is mij een raadsel. Een nog groter raadsel is de tunneldosering welke daar toegepast wordt.

Bij tunneldosering wordt uit voorzorg één of meer rijstroken afgesloten op het moment dat er een file dreigt te ontstaan in de tunnel. Het verkeer rijdt daarna gedoseerd door de tunnelbuis. Het afgelopen jaar heeft een stijging van de tunneldosering plaatsgevonden bij de A2 Leidsche Rijntunnel van gemiddeld zestig keer per maand naar gemiddeld honderdveertig per maand (gemeten per rijrichting en tunnelbuis). De reden is de toename van opstoppingen en ongevallen voorbij de tunnel door een toegenomen verkeersaanbod. In 2014 gingen al meer dan 190.000 motorvoertuigen per dag door de tunnel. Dit aantal was door Rijkswaterstaat pas voorzien voor 2020. Eerder studies gingen er daarom ook van uit dat tunneldosering niet meer tien keer per week ingezet zou hoeven worden. Volgens minister Schultz wordt de file door tunneldosering niet nieuw wordt gecreëerd, maar buiten de tunnel verplaatst. De maatschappelijke kosten van vertragingen worden volgens de minister daarom niet vergroot door de tunneldosering.

Tot zo ver de theorie over tunneldosering, in feite dus niets meer dan het creëren van files om files in de tunnel te voorkomen. Dat laatste doel wordt zeker bereikt, er staat nooit file in de tunnel. Voor de tunnel staat des te meer file. Ook vanmiddag stond er weer file vanwege tunneldosering, terwijl het in en na de tunnel rustig was op de A2. Zo was het ook vorige week woensdag. Rijkswaterstaat was toen zo attent geweest op een lichtbord voor de tunnel te melden waarom er gedoseerd werd: "Tunneldosering. File na tunnel op A2." Deze stond er inderdaad, ruim tien kilometer voorbij de tunnel reed ik bij Everdingen een korte file in. Vanaf de tunnel tot daar kon ik maximum snelheid doorrijden. Een half uurtje later reed ik op de A15, met op de radio verkeersinformatie: "Er staat nog één file op de A2, Holendrecht tot Utrecht, 20 kilometer voor de tunnel." Welke file verplaatst was, werd begrijpelijkerwijs niet vermeld.

Van Dam tot duffe woonwijk

IJsselstein - 19 september 2016 - Afgelopen zaterdag was de Dam tot Dam Wandeltocht. Het was een gezellige tocht, alleen het einde was niet wat het is geweest.

De Dam tot Dam wandeltocht loopt van Amsterdam naar Zaandam. Er zijn meerdere afstanden, van 10, 20, 27 en 42 kilometer. Alleen de 10 kilometer begint en eindigt in Zaandam, de overige afstanden beginnen 's morgens op de Dam in Amsterdam. Ik liep de 27 kilometer, deze loopt via Centrum, Zeeburg, Schellingwoude, Nieuwendam en Amsterdam Noord naar Zaandam. Hoewel de route voornamelijk door stedelijk gebied gaat, is het een afwisselende route. Amsterdam Centrum is in alle vroegte nog rustig, Zeeburg is vrij landelijk, Schellingwoude en Nieuwendam zijn gezellige dorpen in de stad. Het stuk tussen Amsterdam en Zaandam gaat even over industrieterrein, maar al snel gaat dit over in de Zaanse woonwijken. Doordat ruim 16.000 mensen de verschillende afstanden lopen, is het onderweg gezellig druk. Met name op het parcours waar ook de route van de 20 kilometer loopt wandelen veel mensen. Te druk wordt het echter nergens, vrijwel overal kan in eigen tempo gewandeld worden. Langs de route is volop vermaak, variërend van terrasjes tot bandjes die staan te spelen. Met het mooie weer van afgelopen zaterdag was het weer een gezellige tocht.

De verassing zat voor mij aan het einde van de tocht. Twee jaar terug had ik de tocht voor het laatst gelopen. De finish was destijds op de Dam in Zaandam, wat de naam ook suggereert. Dit is vlakbij het centrum, wat altijd een gezellige drukte opleverde. Tot mijn verbazing waren we dit jaar al na 25 kilometer in het centrum. De route liep nog twee kilometer door, vanuit het centrum de buitenwijken van Zaandam in. De finish was verplaatst naar een park in één van de woonwijken. Het leek me een rustige plek om te wonen. Een gezellige plek om te finishen was wat anders, meer dan woningen was er niet te vinden. Pendelbussen reden om de wandelaars naar het station te brengen, dit was te ver om na een forse wandeltocht nog te lopen. Ook ik nam de bus, weg van de ongezelligheid. Op het station werd geflyerd voor de Dam tot Dam wandeltocht. "We hebben de tocht net gelopen", zeiden we tegen het flyerende meisje. Helemaal begrepen werd het niet: "U kunt nog gaan kijken!" Terug lopen naar de route leek mij geen goed idee, het terras van Delifrance tegenover het station lokte. De lunch smaakte prima, na 27 kilometer lopen van Dam tot duffe woonwijk.

Hans Dulfer Live

IJsselstein - 11 september 2016 - Vorige week is het seizoen in theater Pantalone geopend met een open dag. Afgelopen vrijdag mocht Hans Dulfer het spits afbijten met het eerste optreden.

Hans Dulfer is 76 jaar jong en al bijna zestig jaar professioneel saxofonist. Tegenwoordig is hij de vader van, te weinig eer voor een muzikant met zijn staat van dienst. Hij heeft met vele grootheden gespeeld, op zo ongeveer alle internationale jazzpodia die er zijn. Eind jaren '90 was hij succesvol in Japan, waar hij een gouden plaat kreeg. Die zal hij nu niet meer krijgen: "Aan CD's is geen ruk te verdienen. Mensen die mijn muziek willen horen, komen maar naar mijn optredens." Het was één van de uitspraken die hij afgelopen vrijdag deed. Verder praatte hij niet veel, muzikaal waren hij en zijn band des te meer. Het begon met goede muziek om naar te luisteren, het eindigde met één grote swingende bende. Na de korte pauze vond hij dat er genoeg geluisterd was, tijd om te dansen. Het publiek werd het podium op gedirigeerd, Hans Dulfer klom met de sax op de tribune. Bij de laatste set kwam hij er weer bij, al zijn bandleden de kans gevend solo te improviseren. Eén voor één speelden ze de zaal plat, om dat daarna nogmaals samen te doen. De toon is gezet, muzikaler kan het bijna niet meer worden dit seizoen.

"Zullen we op Facebook zetten dat we hier zijn?" hoorde ik achter me aan het begin van het concert. Het delen van de ervaring leek voor een deel van het publiek belangrijker dan het ervaren. Fotograferen, filmen, enkelen waren met weinig anders bezig. Ze bekeken het concert door het kleine scherm van de telefoon, zich niet realiserend dat het breedbeeld podium vele malen beter beeld en geluid gaf. Een enkeling maakte het zelfs zo dol tijdens het optreden met muzikanten op de foto te willen, maar daar maakte Hans Dulfer snel een einde aan. "Niet", was zijn korte commentaar. Mij leek dat ook een passende omschrijving van hoe het publiek met telefoon genoot. Fotograferen, filmen, appen, facebooken, twitteren, het is allemaal afleiding van de jazz. Het is de wereld laten weten dat je er bent, zonder te zijn waar je bent. Mijn telefoon lag in de auto, terwijl ik genoot van het concert. Mijn herinnering heb ik niet op Facebook, mijn aanwezigheid is niet gedeeld op twitter. Genieten deed ik met lijf en leden, opgeslagen heb ik het in mijn hoofd, met de emotie die ontbreekt op een SD kaart.

Alleen de prijs is anders?

IJsselstein - 5 september 2016 - Voor mijn vakantie had ik twee nieuwe brillen besteld bij Hans Anders in Arnhem, welke ik na mijn vakantie zou ophalen bij Hans Anders in Nijmegen. Dat bleek ingewikkelder dan gedacht.

Na het bestellen van de brillen in Arnhem, maakte ik de afspraak dat ik de brillen in Nijmegen zou ophalen. De verkoper legde me uit dat ik een mail zou ontvangen als de brillen in Arnhem gearriveerd zouden zijn en deze daarna doorgestuurd zouden worden naar Nijmegen. Op het moment dat deze daar gearriveerd zouden zijn, zou ik een telefoontje krijgen. Dan kon ik de brillen ophalen. Het eerste gebeurde zoals aangekondigd, tijdens mijn vakantie ontving ik een mail dat de brillen in Arnhem waren. Het telefoontje volgde na een week nog niet, zodat ik zelf maar ging bellen. Dat was op dinsdag, er zou geregeld worden dat de brillen op donderdagavond in Nijmegen opgehaald konden worden. Die donderdagavond in Nijmegen bleken er geen brillen te zijn. De verkoopster was vriendelijk en verbaasd. Het zou uitgezocht worden, ik zou vrijdag gebeld worden. Vrijdag volgde een oorverdovende stilte op mijn telefoon, ook mijn voicemail bleef leeg. Vriendelijk en verbaasd vond ik nog wel charmant, maar met deze stilte werd me duidelijk dat niet alleen de prijs anders was.

Zaterdagmorgen probeerde ik eerst de winkel in Nijmegen te bellen, vier keer zonder resultaat. Vervolgens belde ik Arnhem, met eenzelfde aantal pogingen en eenzelfde resultaat. Het landelijke nummer leek uitkomst te bieden, dat werd opgenomen: "Ik zie dat uw bril beschikbaar is. Nee, ik weet niet waar en kan dat ook niet zien. Dan moet u zelf de winkels bellen." De prijs voor een goede klantenservice was ook anders, bedacht ik mij. Mijn vermoeden was dat de brillen nog steeds in Arnhem lagen, dus ik ondernam nog één poging. Zowaar werd deze keer wel opgenomen. Na enig zoeken bleken de brillen daar inderdaad nog aanwezig. Er werd me aangeboden de brillen dinsdag naar Nijmegen te brengen, maar ik wilde ze toch zaterdag al zien. Ik sprak dus af deze toch maar in Arnhem op te halen. Dat was goed, de medewerkster aan de telefoon vroeg of ik deze bij haar wilde ophalen: "Ik heb blond haar en roze lippenstift!" In de winkel mocht ik nog een half uur wachten, maar toen maakte ze tijd voor me. Blond was ze, in tegenstelling tot haar collega's. Ze toonde begrip voor mijn ontevredenheid en boodt excuus aan voor de slechte dienstverlening. Dom blond was ze dus niet, volgens mij ook dat in tegenstelling tot haar collega's.

Wandelen bij Pertisau

Pertisau - 24 augustus 2016 - Oostenrijk is echt een bergland, zo is ook Pertisau gelegen in de schitterende Alpen. Het maakt de omgeving erg geschikt voor mooie wandelingen.

Het Alpenlandschap is niet alleen heel geschikt voor mooie wandelingen, de Oostenrijkers hebben het er ook op ingericht. Waar het landschap in de winter zich kenmerkt door skipistes en langlaufloipes, zijn het 's zomers wandelpaden. Deze paden lopen dwars door het berglandchap. Wandelkaarten zijn volop verkrijgbaar en veel routes zijn ook aangegeven met bordjes en andere markeringen. Op gezette plaatsen staan hutten, m.a.w. horecagelegenheden. In de winter worden skiërs en langlaufers ontvangen, in de zomer wandelaars en mountainbikers. Bij een deel van de hutten is ook overnachting mogelijk. Wandelen van hut naar hut is daarmee een mogelijkheid voor een actieve vakantie.

Zelf houd ik het bij wandelen vanuit Pertisau, met vandaag de Gramaialm als bestemming. Ook daar was zo een hut gelegen, Alpengenusshof geheten. Het ligt op 1263 meter hoogte, ruim 320 meter hoger dan Pertisau. Voor mij was het ongeveer anderhalf uur wandelen. Halverwege de route ligt de Falzturnalm met de Sennhutte Falzturn. Het Alpengenusshof was de bestemming voor mijn lunch. Het bleek een traditioneel Oostenrijks gasthof met achter het terras een dierenweide annex speeltuin, incl. een blote voetenpad voor de volwassenen die eens wat anders willen. Humor kon de gelegeheid niet ontzegd worden. Bij een bezoek aan het toilet zag ik op ieder toilethokje de naam van een gerecht staan welke men er achter kon laten. Boven de urinoirs hingen foto's van dames op leeftijd welke naar beneden gluurden. Met een glimlach verliet ik het toilet, om op het terras mijn lunch geserveerd te krijgen door een dame in lederhose, traditioneel Oostenrijkse blouse en eenzelfde glimlach.

Rond de Achensee

Pertisau - 22 augustus 2016 - Mijn eerste dag in Pertisau heb ik doorgebracht aan en op de Achensee, het meer waar Pertisau aan gelegen is.

Twee jaar geleden was ik 's winters in Maurach, gelegen aan de overzijde van de Achensee. Ik had toen het plan opgevat om de Achensee rond te lopen, een wandeling van ruim 23 kilometer. Het bleek op dat moment niet mogelijk het deel tussen Achenkirche en Pertisau te lopen, dat is afgesloten in de winter. Vandaag heb ik dat deel alsnog gelopen, ik begrijp nu waarom het 's winters afgesloten is. Smalle paadjes, stijgingen van ruim 40 meter, gletsjers, watervallen en nog smallere paadjes langs tientallen meters hoogte vormden deze acht kilometer wandelpad. Twee en een half uur wandelen, zag ik aan het begin van de tocht op een bordje staan. Op dat moment begreep ik daar weinig van, aan het einde had ik deze tijd bijna nodig gehad. Geheel voldaan van de inspanning arriveerde ik in Achenkirche, om daar op een terras bij te komen.

De terugweg was aanzienlijk eenvoudiger. Op de Achensee varen van mei tot november boten langs alle plaatsen aan de Achensee. Daarnaast doen de boten nog een aantal andere haltes aan, over het algemeen bij restaurants. Ieder uur kunnen twee boten genomen worden, iedere kant op één. Eén zo een boot heb ik ook terug genomen van Achenkirche naar Pertisau. Het bleek een populaire bezigheid, de boot zat behoorlijk vol. Eén van de laatste zitplaatsen op het dek achterop was voor mij, met zicht op het wandelpad wat ik 's morgens gelopen had. Heel wat ontspannener dan in Achenkirche, arriveerde ik aan het einde van de middag weer in Pertisau.

Van Porec naar Pertisau

Pertisau - 21 augustus 2016 - Gisterenavond was mijn laatste avond in Porec, vandaag vervolgde ik mijn reis naar Pertisau. Een groter contrast is vrijwel niet denkbaar.

Porec is een bestemming voor zon, zee, strand en gezelligheid, met voornamelijk jong publiek. Het meest bijgebleven van Porec is echter de ongekende gastvrijheid. Een bezoek aan de horeca was vrijwel altijd een drankje van het huis, vriendelijkheid zit bij de prijs in. Dat was ook gisterenavond weer goed merkbaar. Vijf avonden had ik gegeten bij hetzelfde restaurant, gelegen aan het strand vlakbij het hotel. De kaart was gevarieerd, het smaakte allemaal uitstekend, de prijzen waren redelijk, maar bovenal was de bediening altijd vrolijk en vriendelijk. Iedere avond zag ik dan ook veel van dezelfde gasten terug komen, zoals ze ook mij iedere avond weer aan zagen schuiven. Na verteld te hebben dat het mijn laatste avond was, was het afscheid hartelijk. Uiteraard ontbrak ook deze avond de drank van het huis niet, deze keer naar keuze. De eigenaar kwam nog even vragen of alles echt goed geweest was, de serveersters kwamen persoonlijk afscheid nemen. Het waren vijf mooie dagen, dacht ik.

Vanmorgen vroeg ging mijn wekker, om richting Pertisau te reizen. Een zonnig strand zal ik daar niet vinden, wel rust en schitterende natuur. De reis er naartoe was er één met verassingen. De eerste verrassing trof ik al bij mijn eerste tolpoortje, mijn creditcard bleef hangen in de betaalautomaat. Gelukkig was de Kroatische behulpzaamheid hier ook nog aanwezig. Snel werd het euvel verholpen en kon ik alsnog betalen. Bij de grens tussen Kroatië en Slovenië was geen Kroaat meer te bekennen, de Sloveense grenswacht zwaaide vriendelijk. Meer dan dat bleek toegang tot de Schengenzone hier niet in te houden. Bij de grens tussen Slovenië en Oostenrijk was dat anders. Dit zou een open grens moeten zijn, maar Oostenrijk vond het nodig om toch grenscontrole te houden. Slechts één poortje was open, waar al het vakantieverkeer doorheen mocht. De grenswacht toonde net zoveel interesse in mijn paspoort als de Sloveense, wat dat betreft voegde de controle niets toe. Een uur vertraging leverde het wel op. Na de gastvrijheid in Kroatië, vond ik dit geen goede binnenkomer in Oostenrijk. Gelukkig was de eerste ervaring in Pertisau beter, een vriendelijke jongedame in Tiroler jurk heette me wel hartelijk welkom in het hotel. Ik ben benieuwd of ik de komende dagen dezelfde gastvrijheid ga ervaren als in Porec.

Strandwandelen bij Porec

Porec - 17 augustus 2016 - Slapen, eten, drinken en het strand bezoeken, dat is de tijdbesteding van een gemiddelde vakantieganger. Mijn invulling was een klein beetje actiever, ik besloot langs het strand te wandelen.

Vanuit Porec is aan het andere einde van de baai een camping te zien. Het leek mij een mooie bestemming voor een wandeling langs het strand. De afstand bleek iets langer dan gedacht, er lag nog een kleine baai tussen die vanuit Porec niet te zien was. Het was een prachtige baai met mogelijk nog helderder water dan bij Porec, dus erg was dat zeker niet. Langs de baai lagen mensen te zonnen op het gras, zochten enkelen naar schaduw onder de bomen. Anderen zochten verkoeling in de baai, zittend op een rots of liggend op de kiezels. Op enkele plekken waren strandtentjes met verkoelende drankjes op het menu.

Aangekomen bij de camping, bleek het één van de vele nudistencampings van Kroatië te zijn. Waarschijnlijk om de privacy te borgen, was toegang tot de camping alleen toegestaan voor campinggasten. Eén jongedame zag ik in blote billen voorbij fietsen, wat mij helemaal niet prettig leek. Ik liep terug naar de baai, om tussen schaars geklede mensen een verkoelend drankje te nemen bij één van de strandtentjes. Later op de dag werd ook mijn dag wat minder actief, liggend op een badlaken, af en toe een duik nemend in de zee. Onderweg naar zee zag ik een toren van de strandwacht. Vanuit de toren hebben de strandwachten ongetwijfeld goed uitzicht op zee, een veilige gedachte. Even keek ik omhoog. De toren werd bemenst door een jongedame, ze lag te slapen in de hoek van de toren. Ze zal vast heel veilig hebben gedroomd, zoals ook de mensen op het strand droomden dat het veilig was.

Historisch Porec

Porec - 16 augustus 2016 - Het was vandaag de tweede dag in Porec, tijd om het historische centrum op te zoeken.

Het historische centrum van Porec is gelegen op een schiereilandje in de Adriatische zee. Het is een historisch stadje vol kleine straatjes. Het leeft van het toerisme, alle straatjes zijn gevuld met souvenirwinkels, restaurantjes en soortgelijke zaken voor toeristen. Op één plein zaten de onvermijdelijke portrettekenaars. Direct aan zee is aan de ene kant van de stad een haven, aan de andere kant is meer ruimte voor zonaanbidders. Veel wijkt het daarmee niet af van andere mediterrane toeristenstadjes, maar schijnbaar is het een goede succesformule. Toeristen waren vandaag in ieder geval massaal aanwezig. Ook ik was er één van, aan het einde van de ochtend te voet gearriveerd om halverwege de middag weer terug te wandelen naar het vakantiepark.

De middag was voor de zee, met een frisse duik daarin. De avond was voor de horeca. Hier is de Italiaanse nabijheid goed te merken. Bij vrijwel ieder restaurant staan pizza's en pasta's op het menu, naast meer traditioneel Europese gerechten als steaks met patat. Verschil maken de Kroaten met gastvrijheid en, zoals het hoort in een Oost Europees land, alcohol. De gastvrijheid uit zich in vriendelijkheid en het zien van de gasten, zonder de opdringerigheid die in bijvoorbeeld Griekenland gewoon is. Bij de cocktailbar waar ik de tweede avond kwam werd ik al herkend en vriendelijk welkom geheten. Bij het afrekenen is het in vrijwel iedere gelegenheid gebruik om nog een drankje aan te bieden. Eenmaal kreeg ik in de morgen frisdrank aangeboden. Bij het eten en in de avond is het standaard schnaps. "Sweet or not sweet", that's the question. Of het alcohol moet zijn, is geen vraag.

Onderweg in Werfen

Werfen - 14 augustus 2016 - Alpenweides, rotstoppen en bij het eten een Wiener schnitzel: ik ben in Oostenrijk gearriveerd. Mijn hotel staat in Werfen, nabij Bisschofshofen.

Het uitchecken ging snel, vanmorgen in Stuttgart. De receptioniste van het hotel was dezelfde als gisteren en Nederlands. Ze wist nog exact welke kamer ik had en had de rekening snel opgemaakt. Ze schrok zelf van het bijkomende bedrag, ik legde uit dat ik mijn diner op de kamerrekening had laten schrijven. Tussendoor spraken we over de Nederlandse gewoonte om veel op de fiets te doen. Ze vertelde haar omafiets mee verhuisd te hebben naar Stuttgart, maar die niet te gebruiken in de heuvelachtige stad. Daar zijn auto's voor uitgevonden, bedacht ik mij. Dat zei ik maar niet, we hadden het er nog even over dat de tram i.v.m. het hoogteverschil ook sneller naar het stadscentrum toe ging dan er vanaf. Even later reed ik de parkeergarage uit, om op de vroege zondagmorgen snel richting München te rijden. Daar hadden meer mensen bedacht waar auto's voor zijn uitgevonden, van München tot Oostenrijkse grens had ik twee uur vertraging door file en wegwerkzaamheden. Herenigen is best leuk, maar geld besparen door twintig jaar lang de westerse wegen niet onderhouden is misschien niet de beste keuze geweest. Halverwege de middag arriveerde ik in Werfen. Daar trof ik geen receptie, wel een hoteleigenaar die persoonlijk de koffers naar de kamers bracht.

Bisschofshofen is bekend vanwege het vierschansentoernooi. Het is een skischans toernooi wat op vier plaatsen gehouden wordt. Ieder jaar op nieuwjaarsdag is Garmisch Spartenkirchen aan de beurt, Bisschofshofen is één van de andere drie plaatsen waar het toernooi gehouden wordt. Het dorp is typisch Oostenrijks, met uitzicht op mooie alpenweides. Vanmiddag heb ik de skischans bezocht, ook zonder sneeuw is het een angst aanjagende hoogte. Vanavond heb ik gegeten in het dorp. De traditionele Wiener schnitzel met gekookte aardappelen en peterselie stond op het menu, wat ik zelf completeerde door er een salade bij te bestellen. Voor het eten bestelde ik een cola: "Een kleine of een grote?" was de vraag. Een kleine cola bleek 0,3 liter, maat houden met eten en drinken is nooit de sterkste kant geweest van Oostenrijk. Of wel, als je van veel te grote hoeveelheden houdt.

Stuttgart

Stuttgart - 13 augustus 2016 - Gisterenavond zat ik in Plasmolen aan de bar. Een kameraad zei dat hij bij Duitsers altijd aan oorlogsfilms moest denken. Gelukkig realiseerde ook hij zich dat de tegenwoordige Duitsers niet veel anders zijn dan Nederlanders. Onbeschoft en ontzettend vriendelijk, beide heb ik vandaag ontmoet op mijn reis naar Stuttgart.

Stuttgart is gelegen in Zuid Duitsland, ruim tweehonderd kilometer voor München, niet ver voorbij Karlsruhe. Het is een groene stad met een grotendeels nieuw centrum. Slechts enkele oudere gebouwen sieren het centrum, waaronder het stadhuis en een oudere kerk. Deze zijn gelegen aan een park met fonteinen, op een zomerdag als deze een ontmoetingsplek voor de inwoners van Stuttgart en omstreken. Enkelen baden in het water, nog grotere aantallen liggen of zitten in het gazon van het park. Vanuit Nederland is het bereikbaar via de A61, welke in Venlo begint als A74. Aan het einde van de A61 is het nog slechts enkele tientallen kilometers over andere snelwegen in het drukke gebied om Stuttgart heen. Ook vandaag was het daar druk, de laatste kilometers kostte me meer tijd dan de vele kilometers daarvoor. Zoals op veel plaatsen in het westelijk deel van Duitsland hielpen wegwerkers goed mee aan het creëren van de files, ongetwijfeld met als goed doel de wegen ook op lange termijn begaanbaar te houden.

Kort na het begin van de eerste file, besloot ik eerst maar te gaan lunchen. File is vervelend, maar al een stuk minder vervelend met een goed gevulde maag. Bij een counter in het zelfbedieningsrestaurant langs de snelweg bestelde ik een gehaktbal voor op brood. De bediende keek niet op of om, zodat ik het maar aan de cassiere vroeg. Nadat zij het twee keer gevraagd had, dweilde de bediende nog een stukje vloer om daarna ongeïnteresseerd de gehaktbal te pakken. Het is goed dat hij in een restaurant voor passanten werkt, vaste klanten gaat een restaurant met zulk personeel niet krijgen. Ruim twee uur later was ik gearriveerd in Stuttgart, had ingecheckt in mijn hotel en besloot met het openbaar vervoer naar het centrum te gaan. Kijkend op de halte, werd me niet helemaal duidelijk hoe ik dat kon doen. Ik vroeg het aan de trambestuurster die in een wachtende tram zit. Vriendelijke legde ze uit dat ik met haar mee kon, welke halte ik uit kon stappen en welke winkelstraat ik dan aantrof. Voor het kaartje liep ze even mee naar de automaat, om samen met mij te bepalen wat de meest gunstige mogelijkheid was. Vriendelijker kon ik het niet bedenken. Ik dankte haar vriendelijke voor de goede service, perfect voorbereid op mijn tocht naar het centrum stapte ik bij haar in de tram. Bij de door haar geadviseerde halte stapte ik uit, keek even welke kant ik op moest lopen. De voordeur van de tram ging open, de bestuurster stapte uit en legde me het nogmaals vriendelijk uit. Zij stapte weer in en zette de tram in beweging, vol vrolijke verbazing liep ik de winkelstraat in.

Pokemon met een komkommer

IJsselstein - 7 augustus 2016 - Vorige week keek ik het nieuws. Het hoofditem was het aantal condooms wat in automaten beschikbaar was in het Olympisch dorp. Dat waren er dertig per persoon, passend bij de topprestaties die ongetwijfeld weer geleverd gaan worden. De mening van de geïnterviewde sporters: "Hihi." Kortom, het is weer komkommertijd.

Ongeveer de helft van Nederland is op vakantie, na zwarte zaterdagen en ander fileleed getrotseerd te hebben. Van de achterblijvers speelt de helft Pokemon Go. Het spel maakt gebruik van augmented reality en gps om animaties te projecteren op beelden van de camera van een smartphone. In het spel moeten spelers virtuele Pokemon zoeken, ermee vechten, ze vangen en daarna trainen. De virtuele Pokemon kunnen gevonden worden op veel plekken in de echte wereld. In het Nederlandse deel daarvan lopen deze zomer dus talloze mensen achter hun smartphone aan, waarbij ze op de meest rare plekken Pokemon zoeken. Daar waar de virtuele beesten zich bevinden, komen mensen samen om ze te vangen. De helft van Nederland die geen Pokemon Go speelt, kijkt vol verbazing toe. Dat deed ook ik afgelopen weekend, waar ik bij het Valkhof in Nijmegen een grote groep mensen zag zitten welke in de ban waren van de virtueel aanwezigen. De meeste daadwerkelijk aanwezigen hadden alleen oog voor de virtueel aanwezigen, waardoor ik in alle rust mij kon verbazen over de daadwerkelijk aanwezigen.

Voor dit soort spelletjes hebben mensen vooral tijd in de komkommertijd, die misschien wel beter gebruikt kan worden voor het eten van echte komkommers. Komkommer behoort tot de top drie meest gekweekte groente in de wereld en is ook nog eens één van de meest gezonde groenten ter wereld. Het is zelfs zo dat komkommer vaak wordt beschouwd als superfood. De belangrijkste redenen zijn de volgende tien:
1. Het vult de dagelijkse vitamines aan.
2. Het rehydrateert je lichaam.
3. Het vermindert hitte in/op het lichaam. Het werkt inwendig, bij brandend maagzuur, maar ook uitwendig bij door de zon verbrande huid.
4. Het functioneert als snelle opkikker. De grote hoeveelheid vitamine B werkt beter dan redbull.
5. Het voorziet het lichaam van huidvriendelijke mineralen.
6. Het verbetert de spijsvertering en helpt bij gewichtsverlies.
7. Komkommer laat je ogen opleven, een dagelijks schijfje komkommer op het oog voorkomt wallen.
8. Het maakt je haar en nagels glad/sterk.
9. Het helpt tegen een kater.
10. Het neemt slechte adem weg.
Als je in de vakantieperiode wat spannender avonturen wil beleven dan Pokemon Go, zijn met name de twee laatste eigenschappen erg prettig. Of de olympische sporters er ook baat bij gaan hebben, is onduidelijk. Hoeveel komkommers er bevoorraad worden in het Olympisch dorp, vertelde het nieuws namelijk niet.

De honderdste!

IJsselstein - 26 juli 2016 - Afgelopen week was de honderdste vierdaagse van Nijmegen. Ruim veertigduizend mensen wandelden 30, 40, 50 of 55 kilometer per dag, zo een anderhalf miljoen mensen bezochten het bijbehorende feestje.

De vierdaagse werd voor de honderdste keer in Nijmegen gehouden. Het eerste jaar was 1909, tijdens de eerste en tweede wereldoorlog is het een aantal keer niet doorgegaan. In de jaren '60 zijn de bijbehorende zomerfeesten ontstaan, die zeven dagen duren en van de Nijmeegse binnenstad één grote feestlokatie maken. De populariteit van het evenement is geëxplodeerd aan het begin van deze eeuw, nadat de commerciële omroepen grootschalig aandacht zijn gaan besteden aan de Nijmeegse vierdaagse. In de jaren '90 was het nog mogelijk om de dag voor vertrek in te schrijven, tegenwoordig moet geloot worden om te bepalen welke vijftigduizend deelnemers aan de start mogen verschijnen. Het dieptepunt van de vierdaagse was tien jaar geleden. De negentigste editie werd na één dag stop gezet, nadat er vanwege de hitte deelnemers waren overleden op de laatste kilometers van de eerste dag. Dit jaar was het ook heet op de eerste en tweede dag, maar zijn er alleen doden gevallen in het geruchtencircuit. Hoewel dit jaar veel mensen zijn uitgevallen en het de laatste ochtend nog fors regende en onweerde, kan toch weer van een succesvolle vierdaagse gesproken worden. Urenlang passeerden vrijdagmiddag ruim veertigduizend wandelaars de Via Gladiola, op weg naar hun vierdaagsekruisje welke ze kregen op de Wedren. Minimaal even succesvol waren de feesten, waarbij het zonder een onvertogen woord zeven dagen lang gezellig druk is geweest.

Zelf heb ik eind jaren '90 drie maal de vierdaagse gewandeld, sindsdien houd ik het bij stappen tijdens de vierdaagsefeesten. Een Nijmeegse vierdaagse lopen is geweldig om te ervaren en nog mooier om gedaan te hebben. Tegelijkertijd is vier uur 's nachts beginnen en lopen in de enorme drukte een opgave die ik tegenwoordig graag aan anderen laat. Het in eigen tempo, in alle rust wandelen van het Pieterpad of andere georganiseerde wandeltochten spreken me dan meer aan. Wat uniek blijft in Nijmegen, is de geweldige sfeer. Die is er voor de wandelaars, maar is niet minder voor de bezoekers van de feesten. Nederlands, nineties, pop, rock, dance, alternative, zo ongeveer alle gangbare muziekstromingen zijn te vinden. Daar tussendoor laveren dweilorkesten en straatartiesten, dit alles is te aanschouwen vanaf een enorm aantal terrassen. Dat laatste heb ik dit jaar ook veelvuldig gedaan. "Leuk dat jullie er weer zijn", hoorde ik op mijn derde avond bij het terras van Nibbles. Ook tussen de anderhalf miljoen bezoekers is gastvrijheid dus mogelijk, een betere reden om volgend jaar weer op stap te gaan naar de Nijmeegse vierdaagsefeesten kan ik me niet bedenken.

Soldaat Buma

IJsselstein - 6 juli 2016 - Campagne voeren moet je geen negen maanden voor verkiezingen al doen, betoogde CDA-leider Sybrand Buma afgelopen weekend in de kranten van De Persgroep. Vervolgens ging hij over op loze campagnetaal, met een voorstel voor herinvoering van de dienstplicht als klap op de vuurpijl.

In zijn betoog stelt Buma dat de samenleving zijn onderlinge binding verliest. De dienstplicht, voor jongens en meisjes, zou daarin verandering moeten brengen. Samen in militaire dienst zou tot gevolg hebben dat op jonge leeftijd de verschillende lagen van de bevolking elkaar weer tegen komen, met verbinding tot gevolg. Of deze verbinding voor 1996 ontstond en wat het effect daarvan op de samenleving was, vertelt het verhaal niet. Wel zet hij deze visie tegenover het individualsme wat de liberale partijen propageren. Vervolgens is het verhaal dat het moet beginnen met raddraaiers. Deze zouden als eerste baat hebben bij militaire dienstplicht, vanwege het opvoedend karakter. Van verbindend element wordt het daarmee een soort werkstraf, met dat verschil dat de politiek i.p.v. de rechter dat bepaalt. Aan het einde van het interview wordt gevraagd of Buma zelf in militaire dienst heeft gezet. Dat blijkt niet zo te zijn.

De militaire dienstplicht is afgeschaft in 1996. Voor die tijd bestond het Nederlandse leger vornamelijk uit dienstplichtigen. Het leger was in die tijd druk met het geven van basale opleidingen aan ongemotiveerde mensen. Tot verdieping en kwaliteitsverbetering kwam het zelden, dat lukt immers niet in een paar maanden diensttijd. Missies waren dan ook gedoemd te mislukken, wat zowel in Libanon als in voormalig Joegoslavië bleek. Jonge jongens zonder kennis en kunde werden op missie gestuurd onder leiding van officieren die uitsluitend ervaring hadden in het opleiden van dienstplichtigen, niet in oorlogsvoering. In oorlogsgebied waren de missies weinig succesvol, veel van de jongens kwamen knettergek terug. Jongens die niet op missie gingen, mochten zich na hun korte opleiding nog enkele maanden vervelen. De enige die uiteindelijk beter van werd van deze dienstplicht, was Heineken. Alcohol is immers voor velen een probaat middel bij zowel gekte als verveling. Met afschaffing van de dienstplicht is dit veranderd. Het leger is sterk geprofessionaliseerd, op missie maakt het Nederlandse leger verschil op het wereldtoneel. Het pleidooi terug te gaan naar de militaire diensttijd, is vanuit militair belang dus oliedom. Het verbindend element van het leger is verder niet anders dan ieder ander bedrijf. Het hoger kader heeft contact, het lager kader zoekt elkaar op, uitvoerenden zitten bij elkaar. Ten tijde van militaire dienstplicht werd dit zelfs gefaciliteerd door aparte eet- en slaapgelegenheden, waar in andere bedrijven mensen van verschillende niveau's elkaar in ieder geval in de pauze nog informeel spreken. De verbinding tussen de verschillende lagen zal dus ook niet beter worden van militaire dienstplicht. Het enigeeffect wat dit voorstel heeft, is publiciteit voor de verkiezingen. Deze zijn over negen maanden, waarschijnlijk is zelfs Sybrand Buma zelf dan zijn oorlogstaal weer vergeten.

Bye bye Brittain

IJsselstein - 26 juni 2016 - Of gebeurtenissen historisch zijn, blijkt altijd pas achteraf. Toch lijkt afgelopen week wel een historisch moment in de geschiedenis van Europa, het was de week dat de Britten stemden voor een vertrek uit de Europese Unie.

Na de Tweede Wereldoorlog wilde Europa zeker geen oorlog meer. Nationalisme had het continent eeuwenlang geteistert, met al even lang verschrikkelijke oorlogen. Met dat doel werd de EGKS opgericht, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. De productie van kolen en staal, die toen golden als de belangrijkste middelen voor de productie van oorlogswapens, werden onder het gezag geplaatst van een gemeenschappelijke Hoge Autoriteit. Leden waren de Benelux landen, West Duitsland, Frankrijk en Italië. Dit was zo succesvol dat ook andere samenwerkingsverbanden werden opgericht, welke in 1967 werden samengevoegd in de Europese Gemeenschap. Op dat moment ontstonden ook de Europese Commissie, de Europese Raad en het Europees Parlement. Snel daarna voegden vele andere landen zich bij het samenwerkingsverband, waaronder ook Groot Brittanië. In de jaren '90, na het vallen van de Berlijnse Muur en het IJzeren Gordijn, werd de samenwerking verder geïntensiveerd. Ook Oost Europese landen werden lid van de Unie, er kwam een Monetaire Unie met vanaf 2002 een gezamenlijke munt. Parallel daaraan werd het Schengen akkoord gesloten, aanvankelijk ondertekend door België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland. Dit akkoord regelde een gezamenlijk visumbeleid, afschaffing van interne grenscontroles en gezamenlijke bewaking van de buitengrenzen. De Schengenruimte is geleidelijk uitgebreid en omvat nu 22 van de 28 EU-lidstaten plus IJsland, Noorwegen, Zwitserland en Liechtenstein.

Successen kent de Europese Unie volop. Het belangrijkste succes is dat oorlogen tussen de lidstaten tot het verleden behoren. Daarnaast is er economisch succes en heeft Europa door de samenwerking meer zeggenschap in de wereld. In een wereld waar kleine landen niet veel in te brengen hebben, wordt de EU vertegenwoordigd in de Verenigde Naties, de WTO, de G8 en de G20. Grootmachten als China en de VS houden rekening met Europa, niet met individuele lidstaten. Tegelijkertijd is de EU een kolossaal samenwerkingsverband geworden met eigenaardigheden die grote ambtelijke organisaties hebben. Het meest ridicule voorbeeld daarvan is de maandelijkse verhuizing van het parlement. Eens in de maand vergadert het een week in Straatsburg i.p.v. Brussel, met iedere maand twee geldverslindende verhuizingen. Binnen de individuele lidstaten wordt Europa regelmatig als Kop van Jut gebruikt. "Dat moet van Europa" is een hele eenvoudige, onjuiste doch zeer doeltreffende uitleg van een slechte toepassing van een Europese richtlijn in een nationale wet. Deze zaken maken de Europese Unie steeds minder populair in de lidstaten, met nationalisme tot gevolg. Datgene wat er ooit mee bestreden werd, wordt nu veroorzaakt door diezelfde Europese Unie. Nationalistische Engelsen hebben daarmee hun kans gezien de Unie te verlaten. De tijd zal leren hoe historisch dat moment is, voor Groot Brittanië én voor Europa.

Voorjaar in het water

IJsselstein - 29 mei 2016 - De opwarming van de aarde leek afgelopen winter goed te merken. Dit voorjaar had ook zijn warme momenten, maar mooi is anders. Het mag de voorjaarspret niet drukken.

Afgelopen winter sneuvelde het ene na het andere warmterecord. Dat lijkt in het voorjaar niet het geval, maar toch zijn er ook dit voorjaar nog enkele warmterecords gebroken. Begin april waren de nachten warmer dan ooit. Snel daarna werd het echter kouder. Het werd de koudste 26 april ooit en voor het eerst in 20 jaar was er weer vorst in mei. Dat was op 1 mei, om op 7 mei de eerste 's zomerse dag van het jaar te hebben. Op die dag was Nederland zelfs het warmste land van Europa. Mensen die na de koude maand april een weekje Middellandse zee geboekt hadden, kwamen letterlijk van een koude kermis thuis. Enkele dagen later was het hier niet veel anders. Met een middagtemperatuur van 11 tot 15 graden was het ronduit koud voor eind mei. Het echte record wat dit voorjaar verbroken lijkt, is het record op wisselvallig weer. Koudte, warmte, droogte, wateroverlast, zo ongeveer alles is voorbij gekomen in de laatste maanden.

Het leuke van Nederland is dat de voorjaarspret er niet minder om is. Afgelopen week was ik in Drenthe, om de eerste dag van de Drents Friese Woud wandelvierdaagse mee te lopen. De ochtend begon mistig, maar in de loop van de dag werd het heerlijk zonnig. De route ging door bossen en landerijen, met rustposten in dorpjes. Een mooiere wandeldag kon ik mij niet voorstellen. Vandaag was ik in Nijmegen, wat zich deze zomer behalve vierdagsestad ook zomerhoofdstad wil noemen. Op één van de stijle afdalingen in de binnenstad was een waterglijbaan neergelegd. Ondanks dat er net zo veel water uit de lucht viel dan door de glijbaan stroomde, was er volop voorjarspret. Mensen stonden in de rij om op een zwembandje naar beneden te glijden, met finish in een heerlijke bak water. Badpakken, bikini's, boxershorts, alle 's zomerse kleding was vertegenwoordigd op de glijbaan. Vrolijk daalden mensen af, al even vrolijk was het kijkend publiek. Daar stond ik ook tussen, tot ik net zo nat ging worden als de deelnemers op de glijbaan. Op dat moment was mijn voorjaarspret weer even voorbij, om enkele uren later weer volop van de zon te genieten. Wisselvalliger kan het niet, het voorjaar van 2016.

Verkeer(d) in Utrecht

IJsselstein - 29 mei 2016 - Het aantal files neemt weer toe, de bereikbaarheid van de Nederlandse steden neemt af. De stad Utrecht denkt de oplossing gevonden te hebben door autoverkeer te ontmoedigen.

Utrecht een Aantrekkelijke en Bereikbare Stad, is de kreet waarmee de gemeente Utrecht beleid probeert te verkopen. De kern van het beleid is dat fietsers en voetgangers vrij baan krijgen en autoverkeer richting ring wordt gedirigeerd. Dat klinkt als een goed streven. Fiets- en voetverkeer nemen immers minder ruimte in, veroorzaken minder luchtverontreiniging en is in de stad vaak ook sneller dan autoverkeer. Voor auto's komt vrijwel overal een maximum snelheid van dertig kilometer per uur, enkele doorgaande wegen uitgezonderd. De vierbaanswegen worden versmald tot tweebaanswegen. De gedachte is dat daarmee het autoverkeer wordt ontmoedigd, waardoor de luchtkwaliteit verbetert. Het gaat uit van het idee dat mensen die nu met de auto komen, zometeen de fiets zullen pakken. De werkelijkheid is helaas complexer. Een fiets is een vervoermiddel voor korte afstanden, met name voor inwoners van de stad die in de stad blijven. Mensen komen echter ook van en naar de stad, om te werken, winkelen en recreëren. Winkelen en recreëren kan ook elders. Automobilisten die daarvoor komen, zullen de stadsring inderdaad niet meer verlaten. Dat is immers de snelste weg naar steden welke wel bereikbaar zijn. Dat levert minder inkomsten op voor middenstand en horeca, wat de stad minder aantrekkelijk zal maken. Andere automobilisten die de stad in- of uitgaan, zullen vastlopen op de tweebaanswegen. Momenteel staan de vierbaanswegen al dagelijks vast, met halvering van het asfalt zal deze filedruk zeker niet minder worden. Behalve tot een explosie van irritatie, leiden files in een stad ook tot een explosie van luchtverontreiniging. Wat als een goed streven klinkt, is dus niets meer dan het verder verontreinigen van de stad.

Een voorbeeld van Utrechts beleid is enkele jaren terug al praktijk geworden in de woonwijk Lunetten. Daar zijn de bushaltes vervangen voor haltepalen langs de doorgaande weg. Hierdoor moeten bussen stil staan op de weg en kunnen op dat moment auto's niet meer passeren. Dieselbus en er achterstaande auto's stoten op dat moment gezamenlijk uit, wat nog even toeneemt als weer opgetrokken wordt. "Dat remt het verkeer", was de uitleg van de gemeente Utrecht. Op het moment dat de bus stopt, is dat feitelijk correct. Op andere momenten is er geen verschil. Meer dan onnodige vertraging, extra uitstoot en irritatie bij bewoners en automoblisten levert het dus niet op. Dat is op zich een aardige waslijst aan effecten, maar een bijdrage aan een "Aantrekkelijke en Bereikbare Stad" leveren deze geen van allen. Een berijdbare stad voor fietsers én automobilisten, dat leidt daadwerkelijk tot een Aantrekkelijke en Bereikbare Stad. Het huidig beleid is enkel auto pesten, daar is nog nooit iemand beter van geworden.

De toeristenfabriek

IJsselstein - 8 mei 2016 - Het schitterende Hemelvaartweekend heb ik doorgebracht in Centerparcs De Eemhof. Het kwam op mij over als een goed georganiseerde toeristenfabriek, gastvrij is wat anders.

De Eemhof is gelegen bij Zeewolde, aan het Eemmeer tegenover Spakenburg. Het park is snel bereikbaar vanaf de A27 en ligt in schitterende natuur. Het park is groen, vrijwel alle huisjes en appartementen hebben vrij uitzicht. In het centrum van het park liggen een subtropisch zwemparadijs, enkele winkels en diverse restaurants. Aan het Eemmeer staan ook nog gebouwen met appartementen, een restaurant en een strandtent. Vanaf daar vaart ook een boot naar Spakenburg. Zelf had ik een appartement bij het centrum van het park. Het lag op de begane grond, aan de achterzijde van het gebouw, met een vrij gelegen tuin aan het water. Keuken, bankstel, bed en badkamer waren aanwezig en allemaal netjes. Ontbijt was aan de overzijde, in één van de restaurants. Schone handdoeken werden iedere dag gebracht en de vuile opgehaald. Internet was supersnel, via een gratis WiFi netwerk. Het gehele gebouw was schoon en keurig onderhouden, net als elders op het park was dat allemaal perfect geregeld. Goed georganiseerd was het dus zeker. Wachtrijen heb ik nergens gezien, wat zeker een prestatie is op zo een massaal vakantiepark. Met het schitterende weer erbij, was het een geweldige omgeving voor een heerlijk lang weekend weg.

Bij aankomst op donderdagmiddag kon ik inchecken vanuit de auto, bij een loket. Het was georganiseerd als de McDrive. Alsof een jongedame mij een euroknaller van de McDonalds overhandigde, kreeg ik de sleutel van mijn appartement plus een reclamepakket overhandigd. Efficiënt was het zeker, nog nooit ben ik ergens zo snel ingecheckt. Het enige verschil met de McDrive is dat de jongedames daar de euroknallers met een glimlach weggeven. Dat bleek exemplarisch. Hoe goed de fabriek ook georganiseerd was, gastvrijheid heb ik geen medewerker op kunnen betrappen. Onwil of onkunde, dat leken de kwalificaties waar personeel aan moest voldoen. Zo zat ik donderdagavond op een terras bij een grillrestaurant. De derde serveerster die voorbij liep vroeg ik of ik wat kon bestellen: "Nee, ik mag niets opnemen, u moet zich eerst binnen aanmelden." Binnen bleek men de eerstkomende uren niemand meer te willen verwelkomen. Onwil ontmoette ik zaterdagavond rond acht uur op het terras aan het Eemmeer: "Nee, er staat koffie en appelgebak op de kaart, maar deze kunnen we u niet geven. We hebben het zo druk, we nemen alleen nog bestellingen op van mensen die komen eten." Een terras verder kwam ik onkunde tegen: "U wilt een likeur bij de koffie? Even kijken, die heb ik niet. Ik heb wel advocaat. En er staat Baileys, TiaMaria, Amaretto, Grand Marnier.....zal ik even binnen vragen of er ook likeur is?" Rond negen uur bestelde ik een Ginger Ale zonder ijs: "Sorry meneer, we serveren alleen nog maar dranken."

Muziek in Middelaar

IJsselstein - 27 april 2016 - Afgelopen zaterdagavond was ik bij "Echt Hollands" in Middelaar. Het was een leuke avond in een mooi dorp.

Middelaar is gelegen in het noordelijkste deel van Limburg, in de gemeente Mook en Middelaar. Deze gemeente bestaat uit vier kleine dorpen, naast Middelaar ook Molenhoek, Mook en Plasmolen. Het is één van de kleinere gemeentes van Nederland, wonen slechts enkele duizenden mensen. Molenhoek is de grootste kern, in Middelaar wonen nog geen duizend mensen. Wel heeft het historie. Het is ontstaan in de twaalfde eeuw en vanaf 1380 werd Middelaar een heerlijkheid van het Hertogdom Gelre. Met de gevechten en bombardementen in de Tweede Wereldoorlog werd het dorp geheel verwoest. Ook de kerk viel ten prooi aan bombardementen. In 1946 werden de resten gesloopt, om vervolgens een nieuwe kerk te bouwen op dezelfde plaats. In 1948 kwam de kerk gereed en de toren in 1950. Deze moest zoveel mogelijk op de oude toren lijken, maar baksteen was schaars. Om die reden werd de toren in mergelsteen opgetrokken, wat het nu een mooie karakteristieke kerk maakt. Vlak naast de kerk staat tegenwoordig multifunctioneel centrum De Koppel, ook wel dorpshuis genoemd. Hier was afgelopen zaterdag de avond waarbij regionale artiesten Nederlandstalige muziek ten gehore brachten.

Enkele maanden terug was ik al gevraagd door één van de optredende artiesten. Het leek mij een goede reden me te laten verassen. Het bleek een leuke avond met sterk wisselende optredens. Van luisterlied tot carnavalskraker, van amateuristisch tot zeer professioneel, alles was aanwezig. De gemene deler was dat alle muziek Nederlandstalig was én de mensen op het podium er lol in hadden. Dat laatste straalde iedereen uit, de één met wat meer zenuwen dan de ander. De beheerder van het dorpshuis deed een openingswoord, waarna een charmante jongedame in korte rok en laarzen de presentatie overnam. De eeste optredens waren solisten, later volgde ook duo's, trio's en eenmaal een hele familie. Aandoenlijk was een optreden van vader en dochter, die een nummer van Marco Borsato en Do deden. Na afloop deden ze het nogmaals, omdat oma het eerste optreden gemist had. Het verschil in zenuwen was duidelijk hoorbaar, de reprise klonk aanzienlijk beter. Hoogtepunt was het solo optreden van één van de leden van Red White and Blues. Passend bij het dorp was de laatste artiest die solo op het podium stond. In het dagelijks leven was hij burgemeester van het dorp. Een immitatie van Frans Duits ging hem goed af, waarna hij als een echte burgemeester nog een mooie toespraak gaf. De finale was een lied met alle optredende artiesten. Ik had genoten. Was het niet van de Hollandse muziek, was het wel van het echte Limburgse dorp.

Leuker kunnen we het niet maken

IJsselstein - 16 maart 2016 - Zoals ieder jaar is het weer tijd voor belastingaangifte. Dit keer had ik een vraag waar ik de belastingtelefoon voor belde. Leuker konden ze dat niet maken, makkelijker is ook niet gelukt.

Na het eten dacht ik even de belastingtelefoon te bellen voor een eenvoudige vraag. Ik moest een bedrag invullen waarvan mij niet duidelijk was waar ik het in moest vullen. Ik opende mijn aangifte, pakte mijn telefoon en kreeg een zeer uitgebreid keuzemenu. Het viel me op dat ik in alle opeenvolgende menu's steeds de laatste keuze had. Na alle menu's door te zijn, kreeg ik een tekst: "Nog een momentje geduld aub." Deze tekst volgde nogmaals, nogmaals, nogmaals en nog vele malen. Na een kwartier begon ik me af te vragen wat belastingambtenaren een momentje noemen, na twintig minuten wachten nam een aardige jong klinkende dame de telefoon op. Uiterst vriendelijk hoorde ze mijn vraag aan en ging ze het antwoord opzoeken. Na enkele minuten was ze daar weer, ze had nog een vraag ter verduidelijking. Weer enkele minuten later wist ze me te vertellen dat ze me ging doorverbinden met een collega die het wel zou begrijpen, met maximaal een minuut wachttijd.

Vijf minuten later kreeg ik een man aan de lijn, enig uitzoeken later kon hij me vertellen welk scherm ik moest gebruiken. Vanaf dat scherm bleek de berekening van het belastbaar inkomen niet aangepast te worden, waarna hij het ook niet meer wist. "Ik kan een terugbelafspraak maken voor u", boodt hij aan. Dat kon donderdag, ik vroeg of het ook maandag kon. "Jahoor, wilt u tussen acht en elf, tussen elf en twee of tussen twee en vijf teruggebeld worden?" was de vervolgvraag. Na bijgekomen te zijn van verbazing over de ruime tijdvakken, vroeg ik of ik 's avonds teruggebeld kon worden. Dat bleek niet mogelijk. Mijn suggestie het antwoord dan te mailen, werd niet op prijs geteld. De berichtenbox van de overheid kan daar niet voor bedoeld zijn, begreep ik. Ook mijn suggestie de aangifte in te sturen en bij de belastingdienst alsnog het belastbaar inkomen te berekenen, werd niet gewaardeerd: "Zo werkt dat niet, meneer." Dat laatste waren we eens, na drie kwartier wensten we elkaar nog een fijne avond. Ik ben benieuwd of ik nog teruggebeld wordt.

Passend huren?

IJsselstein - 14 maart 2016 - Goede bekenden van de familie zijn op zoek naar een andere huurwoning. Ze dachten wat leuks gevonden te hebben, maar woningbouwvereniging Provides bleek daar na het allerlaatste moment van toewijzing toch anders over te denken. Het toewijzingsbeleid bleek niets meer dan sneu afwijzingsbeleid te zijn.

Zoeken naar een huurwoning in de sociale sector gaat via Woningnet. Op een internetpagina worden woningen aangeboden en vervolgens op basis van urgentie en inschrijfduur toegewezen. Na één keer op nummer twee geëindigd te zijn, kwamen ze twee weken terug op nummer één. Ze konden de woning gaan bekijken en vervolgens de toewijzing accepteren. Daarna volgde nog wat administratieve afhandeling, waar formulieren voor ingestuurd moesten worden. Tot zo ver ging het goed. Na het bekijken van de woning accepteerden ze en stuurden ze de gevraagde formulieren in. De eerste verhuisdozen werden ingepakt, toen een telefoontje volgde. Op basis van de wetgeving omtrent passend toewijzen, werd de woning toch niet toegewezen. In alle communicatie was de inkomensgrens voor huur in de sociale sector gecommuniceerd, maar er bleek nog een grens per huurbedrag te zijn. Daarvoor werd het inkomen van 2014 door de woningbouwvereniging geïndexeerd. Het fictieve inkomen wat met die indexering berekend was, bleek enkele tientjes per maand te hoog. Om die reden kregen ze de woning toch niet toegewezen. Dat het werkelijk inkomen in 2015 en 2016 onder betreffende grens lag, deed niet ter zake.

De wetgeving rondom passend toewijzen van huurwoningen is van alles over te vinden. Het is bedoeld om de huurmarkt in beweging te krijgen, maar werkt volkomen averechts. Mensen die hun huurwoning verlaten, worden immers gedwongen naar een duurdere, vaak te dure woning te verhuizen. De enige andere keuze is niet verhuizen, die dan vaak aantrekkelijker is. Mensen verhuizen daarom zelden, wat de huurmarkt volkomen vast zet. Hier zal een individuele woningbouwvereniging als Provides weinig aan kunnen doen. Waar deze wel een grote invloed op heeft, is uitvoering van de wet. Juridisch zal dat correct gebeuren, met nette disclaimers in de beroemde kleine lettertjes. In uitvoering gaat het echter vooral om klantgerichtheid. Dat heeft weinig met disclaimers van doen, heeft alles te maken met beleving en het waarmaken van gecreëerde verwachtingen. Commerciële organisaties begrijpen dat, daarvoor is het immers noodzakelijk voor voortbestaan. Bij monopolisten in de sociale (huur)sector is dat anders, zo ook bij Provides. Dat begint ermee dat de inkomensgrens voor het verkrijgen van een sociale huurwoning duidelijk wordt gecommuniceerd, maar de veel belangrijker grens voor passend toewijzen niet. Sterker nog, ondanks dat vooraf met een eenvoudige online berekening kan worden getoetst, worden inschrijvingen toegestaan. Daar blijft het niet bij. In dit geval werd bij inschrijving wel het inkomen gevraagd, maar vervolgens gewoon toegewezen. Dat moment van toewijzing lijkt het tweede logische moment het inkomen te toetsen, dat gebeurde niet. In plaats daarvan werd een bezichtiging georganiseerd, waarbij werd uitgenodigd de woning te accepteren. Expliciet werd gecommuniceerd dat met de vorige huurder afspraken gemaakt konden worden over het wel of niet overnemen van aanpassingen aan de woning. Een sterkere manier om de verwachting te creëren dat de woning toegewezen gaat worden, is bijna niet denkbaar. Pas na definitieve acceptatie, dus op het moment dat Provides heel zeker wist dat de potentiele huurders de woning echt heel graag wilde huren, werd getoetst en alsnog afgewezen. Sneuer kan ik het niet bedenken.

Op weg naar Zuidlaren

IJsselstein - 21 februari 2016 - Afgelopen weekend vond ik het een mooi moment voor de derde etappe van het Pieterpad, van Groningen naar Zuidlaren. Het bleek een mooie, afwisselende route. Nog afwisselender was de Groningse horeca.

De start van de derde etappe is bij het station Groningen, vanaf daar ging de route langs het Hoornsediep de stad uit. Hoewel de stad en later de snelweg goed hoorbaar waren, was het een mooi gebied. Vervolgens liep de route langs Haren richting Glimmen. Daar miste ik een deel van de route, ondanks dat het er mooi en bosrijk was. Het was maar een kilometer, daarna zag ik de bekende bewegwijzering weer. Schijnbaar ging het vaker mis, wat de eerstvolgende wegwijzer was alleen zichtbaar vanaf het pad waar ik vanaf kwam. Noordlaren was het volgende plaatsje, om daar wat langs de provinciegrens tussen Groningen en Drenthe te wandelen. Even later ging het dan toch echt Drenthe in, langs Hunnebedden richting Midlaren. Van Midlaren naar Zuidlaren was nog een klein stukje kleigrond, na de gehele route op zandgrond gelopen te hebben. In Zuidlaren eindigde de etappe op De Brink, een gezellig plein met een ruim aanbod aan winkels, kroegjes en restaurants. In één van de laatste heb ik een broodje bal besteld, om daarna de bus weer terug te nemen naar het beginpunt in Groningen.

Zoals wel vaker, waren de meest bijzondere momenten in de Groningse horeca. Onderweg nam ik een kopje koffie in het van Facebook bekende Laren. De barkeeper vertelde sterke verhalen aan de lokale gasten: "Ken je Flip dan ook? Flip woont daar vlakbij, fietst hier altijd voorbij op twee lekke banden. Werken doet hij niet meer. Hij werkte eerst als tuinman, moest ook de tuin bij de sexclub onderhouden. Maar ja, hij stond altijd naar binnen te gluren, dus is hij ontslagen." Nog sterker was het de avond ervoor, in het Vietnamese restaurant op de Grote Markt in Groningen. Het eerste voorgerecht bestond uit drie kleine hapjes, die snel geserveerd werden. Een half uur later was er nog niets, dus ik informeerde maar eens of de soep nog zou komen. Er bleek en probleem in de keuken geweest te zijn: "We hadden problemen met het gas. Dit is horeca, dus we doen net alsof er niets aan de hand is. We zeggen dat niet." Het zal Vietnamese logica zijn, redelijk snel daarna volgde de soep. Om het goed te maken kwam het hoofdgerecht wel snel. Terwijl ik mijn soepkom nog niet half leeg had, werden de nasi en bijbehorende vleesgerechten al op tafel gezet. De avond erna vierde ik het behalen van de derde etappe in een Engelse pub, Crown. De barkeepster sprak uitsluitend Engels. Bij het afrekenen vroeg ze of ik de rekening wilde: "Do you want the bill or do you trust me?" Hoewel ik tot dat moment niets geweigerd had, hoefde ik geen rekening. "I trust every blond woman", was mijn antwoord. Zelfkennis bleek haar niet vreeemd: "You must have a lot of problems in your life." Dat valt gelukkig mee, in ieder geval ben ik weer een etappe verder en heb ik me kostelijk vermaakt.

Haagse historie

IJsselstein - 14 februari 2016 - In geen Nederlandse stad wordt zoveel geschiedenis geschreven als in Den Haag. Dat gebeurt voornemelijk aan het Binnenhof, maar de stad heeft heel veel meer te bieden.

Gisteren was ik in Scheveningen, ooit een klein dorp aan zee. In de loop der eeuwen heeft het zich eerst ontwikkeld tot vissershaven, later tot één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Nederland. Kleine hotels waren er al in de negentiende eeuw. Nadat aan het einde van de die eeuw het Kurhaus was gebouwd, volgden begin twintigste eeuw meer grote hotels. Nog steeds is het Kurhaus één van de meest prominente gebouwen. Een andere bekende toeristische trekpleister is de pier. Deze is 1961 geopend en was gelijk razend populair, er kwamen in het eerste jaar meer dan twee miljoen bezoekers op af. Dat aantal zou echter nooit meer geëvenaard worden. Geld verdienen met de pier bleek ook moeilijk, meerdere exploitanten hebben hun inzet moeten beëindigen met een faillissement. De laatste daarvan was een dochtermaatschappij van het Van der Valk concern, die de pier exploiteerde van 1991 tot 2013. Het laatste jaar daarvan gebeurde er weinig meer, de gemeente Den Haag had de pier gesloten. Vanwege gebrekkig onderhoud was de veiligheid niet meer te garanderen. Even leek dat het einde te worden, maar in 2014 is toch weer een koper gevonden. Na een jaar renovatie is afgelopen jaar de pier weer heropend. Gisteren liep ik er overheen. Het bleek een gezellige boel met eetkraampjes, zithoekjes en handel in prullaria. Op de plek van het Van de Valk restaurant is een ander restaurant gekomen. Bungeejumpen was gisteren niet mogelijk, maar het uitzicht kon wel bekeken worden vanaf de toren. Ik begreep niet dat mensen daar aan een elastiek vanaf willen springen, maar het zicht op Scheveningen en de pier was schitterend.

Vrijdagavond was er Haagse geschiedenis in het Fulco theater in IJsselstein, levende geschiedenis. Cesar Zuiderwijk, drummer van de Golden Earring en onbetwist beste drummer van het land, was er met zijn soloprogramma Drummoires. Behalve dat hij drumde, vertelde hij ook verhalen over zijn leven als drummer. Deels waren het persoonlijke verhalen, deels bloopers welke hij had meegemaakt, maar ook de techniek van het drummen kwam uitgebreid aan bod. Zo liet hij zien hoe hij met één slag vanuit de arm, de stok vier tot vijf slagen op het drumstel kon laten maken. In de pauze lagen er voor alle bezoekers vouwbare kartonnen klaar waarmee gedrumd kon worden. Direct na de pauze werd het slaan van maten geoefend met de gehele zaal. Mij werd duidelijk dat ook drummen een vak is, ik was blij dat de stokken van Cesar Zuiderwijk beter hoorbaar waren dan mijn eigen prestaties. Met een geweldige solo werd het programma afgesloten, om in de derde helft de foyer nog even te bezoeken. Ook dat zal bij de Haagse geschiedenis horen, of het nu IJsselstein is of Den Haag.

Snelheid van Schulz

IJsselstein - 8 februari 2016 - Sinds vorige week zijn er weer enkele snelwegen bijgekomen waar 130 gereden mag worden. Melanie Schulz brengt het als een overwinning, de vraag is wat hier gewonnen is.

Met de invoering van een maximum snelheid van 130 kilometer per uur is de toegestane maximum snelheid op enkele snelwegen acabadabra geworden. Een goed voorbeeld is de A12 tussen Arnhem en Utrecht. Daar mag 's nachts met 130 km/uur door de bossen gereden worden. Overdag is 120 de maximum snelheid als de breedte beperkt is tot twee rijbanen, als alle drie de rijbanen open zijn wordt het 100 km/uur. Standaard leidt dit tot tegenstrijdige maximum snelheden op verkeers- en matrixborden. Slechts op enkele wegen kon contunue 130 gereden worden, daar zijn nu negentien stukken asfalt bijgekomen. Het lijkt een geweldige tijdwinst. In werkelijkheid levert het dertien minuten op als van Groningen tot Maastricht continue 130 i.p.v. 120 gereden kon worden. Wetende dat er nog delen tussen zitten waar 100 of 80 gereden mag worden, is de tijdwinst slechts enkele minuten op deze afstand. Op een gemiddelde afstand is de tijdwinst dus nihl. In werkelijkheid wordt de reistijd bepaald door de mate waarin continue snelheid gereden kan worden, met name rijgedrag en files zijn bepalend.

Datzelfde rijgedrag en de gehanteerde snelheid zijn bepalend voor brandstofgebruik en uitstoot. De discussie in de politiek ging over de vraag of met de verhoging van maximum snelheid de uitstoot binnen de normen blijft. Een berekening toonde aan dat dit zo is. Wat niet ter discussie stond, was dat de uitstoot in ieder geval toeneemt. Datzelfde geldt voor brandstofverbruik. Shell zal er blij mee zijn. Even zo goed is het voor de omzet van de longartsen in dit land, hoewel die er waarschijnlijk minder blij van worden dan Shell. Zelf houd ik het over het algemeen bij 120, als ik twijfel zet ik het verbuik op het scherm in mijn auto. Dat deed ik ook afgelopen vrijdag op de A12. Er waren twee banen open, dus op de matrixborden stond het getal 120. Daarmee reed is exact maximum snelheid, schijnbaar te weinig voor een Ford Ka achter me. Snel kwam deze auto aanrijden, groot licht verscheen in mijn binnenspiegel. Na het passeren van de auto op de rechterbaan, ging ik naar rechts. Even keek ik naar links terwijl de Ford Ka mij pijlsnel inhaalde, vol verbazing reed ik verder. Een vrouw met grijs haar, klassiek gevormde bril en bloemetjesjurk had mij ingehaald. Het moet de oma van Melanie Schulz geweest zijn, een andere verklaring kan ik niet bedenken.

Polonaise

IJsselstein - 7 februari 2016 - Terwijl de éne helft van Nederland zich verheugd op de apres ski, heeft de andere helft van Nederland zich hier in het feestgedruis gestort. Het is weer carnaval, tijd voor polonaise en optochten.

Gisteren was de optocht in Apestad, bijgenaamd IJsselstein buiten carnavalstijd. Een bonte stoet van 44 groepen en wagens trok door IJsselstein, van Ruimtevaartbaan naar de Utrechtsestraat in het historische centrum. Afgelopen jaren deelde het personeel van Albert Heijn aan het begin van de optocht bananen uit voor de kijkende apen. Deze rol was dit jaar overgenomen door de Jumbo, terwijl het personeel van Albert Heijn verderop in de optocht hamsterde. Schijnbaar kostte dat genoeg, want de winkel sloot gisteren al om zes uur. Uiteraard waren het niet alleen supermarkten die voorbij kwamen in de optocht. Dweilorkesten, vriendenclubs, cafés en carnavalsverenigingen uit de gehele regio deden ook mee. Dit jaar was vooral gekozen voor humor. Zo had een groep uien hun jaarlijks uitje en vierden bossen wol uitgebreid carnaval. Fanfare 'de druppelaars' had een blaasprobeem en kon dus niet blazen. Slechts één wagen had wat gedaan met de actualiteit, een groep met ontspoorde trein vond de bomenkap in IJsselstein ontspoord.

Vandaag was Knotsenburg aan de beurt, buiten carnavalstijd ook wel Nijmegen genoemd. Een iets minder lange stoet van 42 groepen en wagens maakte een rondje binnenstad, beginnend op de Bloemerstraat, eindigend op de Grote Markt. Veel groepen kwamen uit de (voormalige) dorpen in de omgeving, zoals Puflijk en Lent. Het waren voornamelijk praalwagens die meededen, al dan niet voorzien van dweilorkest en/of prinsen en prinsessen. Een wagen uit Lent had "Lent, geen Nijmegen" achterop staan, als stil protest tegen de annexatie van Lent door Nijmegen. Ondertussen bleek de groep wel behoorlijk geïntegreerd in het Nijmeegse. Op de wagen stond een trein, genaamd Fyra Gladiola, ter ere van de honderdste Nijmeegse vierdaagse die de groep gaat lopen als een trein. Komende dagen zal de training zich wel beperken tot het lopen van de polonaise, met bier als brandstof. Nog twee dagen, dan is het weer apres carnaval.

De tweede etappe

IJsselstein - 10 januari 2016 - Enkele weken terug heb ik de eerste etappe van het Pieterpad gelopen, van Pieterburen naar Winsum. Gisteren was het tijd voor de tweede etappe, met als bestemming de stad Groningen.

Winsum is één van de grotere plaatsen boven Groningen. Het stamt uit de vroege middeleeuwen, al in 1057 kreeg de aartsbisschop van Hamburg het recht om in Winsum een markt te beginnen en munten te slaan. Munten zijn later nog terug gevonden in het Oostzeegebied, verder is er weinig bekend over deze tijd. Het heeft zich ook niet ontwikkeld tot grote stad, door de nabijheid van Groningen. Wel heeft het een historische kern overgehouden aan de geschiedenis, met een redelijk winkelbestand en gezellige horeca. Eén van de lokale cafés is begin- en eindpunt van tweede en eerste etappe van het Pieterpad. De vorige etappe was ik daar geëindigd. Deze keer heb ik het anders gedaan, diende het treinstation van Winsum als mijn beginpunt. Daarmee was het goed breikbaar vanaf het eindpunt in Groningen en liep ik het enige onverharde, dus drassige deel van de route mis.

Voor wie de route nog gaat lopen, deze is eenvoudig te volgen. Vanaf de rand van Winsum volgt het Pieterpad exact de bewegwijzering voor fietsers naar Groningen. Het is een route door het noord Nederlandse polderlandschap, met vergezichten over eindeloze weilanden. Het eerste deel liep langs de doorgaande weg, daarna werden het fietspaden. Met name dat deel was mooi om te wandelen, langs mooie slootjes door kleine gemeenschappen van boerderijen. Hoewel ik meer schapen dan mensen tegen kwam, waren de mensen die ik zag allemaal vriendelijk. Stugge Groningers heb ik onderweg niet ontmoet, gedag is me vele malen gezegd. Boeren ontmoette ik wel in de stad Groningen, in het Grieks restaurant waar ik 's avonds aanschoof. Een tafel van acht jongemannen was bezet toen ik binnen kwam, verder was het nog leeg. "Dat was de zesde", zei één van de serveersters na enige tijd. Het ging om het aantal boeren dat één van de acht jongemannen liet. Ondertussen serveerde ze nog een aantal flessen Grolsch, welke zonder glas weggewerkt werden. "Eet smakelijk", werd geroepen toen ik mijn soep kreeg. Dat was wel vriendelijk. Even later verlieten de jongemannen het pand en liep het rustig vol met beschaafder volk. Beschaafd vervolgde ik ook mijn maaltijd, geserveerd door Groningse studentes, nagenietend van een dag in het boerenland.

Bubbels en bollen

IJsselstein - 1 januari 2016 - Kaatsheuvel was de afgelopen week vooral in het nieuws vanwege asielzoekers die op een camping daar gehuisvest worden. Dat is over een week weer over, de bekendheid blijft vanwege de Efteling. Afgelopen avond was het een schitterend decor voor mijn jaarwisseling.

De Efteling werd officieel op 31 mei 1952 geopend met het Sprookjesbos. De wortels van het huidige park liggen echter in het jaar 1935 en zijn, zoals veel in het Brabantse, katholiek. De lokale pastoor en kapelaan hadden in 1933 bedacht een sport- en wandelpark aan te leggen en op 19 mei 1935 werd dat officieel geopend. In 1950 zag de toenmalige burgemeester van Loon op Zand, Reijnier van der Heijden, dat zijn gemeente economisch erg afhankelijk was van de schoen- en leerindustrie. Hij wilde dit veranderen en richtte daarom samen met Peter Reijnders en Anton Pieck Stichting Natuurpark de Efteling op. Reijnders was benaderd voor de technisch creatieve invulling. Deze wist Anton Pieck te strikken voor het ontwerpen van het Sprookjesbos. In de eerste twee jaar werden tien sprookjes in het park gerealiseerd. Op 11 mei 1956 opende de Efteling de Stoomcarrousel, de eerste grote attractie buiten het Sprookjesbos. Een andere nieuwigheid was in 1959 de bekende Holle Bolle Gijs: een prullenbak in de vorm van een sprookjesfiguur, die telkens "Papier hier! Papier hier!" zegt en na het deponeren van rommel "Dank u wel". In het gehele park zijn tegenwoordig twaalf Holle Bolle Gijzen te vinden, nog steeds een voorbeeld voor het bevorderen van afvalscheiding. In de jaren '70 liepen de bezoekersaantallen terug, wat reden was voor een beleidswijziging in de jaren '80. Grote attracties werden gebouwd, waarvan de Python de bekendste is. Het sprookjesthema werd enige tijd minder aandacht aan gegeven, maar kreeg enkele jaren later toch weer vervolg met o.a. Fata Morgana en een plek voor de Trollenkoning in het sprookjespark. Ook de laatste decennia is nog volop geïnvesteerd, zowel in attracties als in het sprookjespark. Daarnaast zijn veel bedrijven gekomen die gelieerd zijn aan de Efteling of daar volop van profiteren, zoals een hotel en diverse vakantieparken. Het geeft blijk van en een goede vooruitziende blik van de oprichters. Schoen- en leerindustrie is er niet meer in Kaatsheuvel, de Efteling biedt meer werkgelegenheid dan de industrie ooit geboden heeft.

Eén van de inmiddels jaarlijkse tradities is de Winter Efteling. Om ook buiten het seizoen het park aantrekkelijk te houden voor bezoekers, verandert het park dan in een spektakel van sprankelende lichtjes, ijspret en gezellige kampvuren. Tevens zijn er speciale winterattracties. Ook afgelopen avond was de Winter Efteling geopend, voor mensen die Oudejaarsavond eens anders willen vieren. Daar behoorde ik ook bij. Het bleek een gezellige boel, druk maar niet te druk. Behalve dat de gewoonlijke attracties open waren, waren er op diverse plekken ook optredens. Bij de ijsbaan trad een bandje op, bij een kampvuur vermaakte eskimo's de massa en op het centrale plein was eerst een d.j. en daarna een meezingfeest. Rond middernacht werd er op het centrale plein afgeteld, waarna een mooie vuurwerkshow los barstte. Bubbels en bollen waren de gehele avond door voor iedereen beschikbaar, bij kraampjes die door het hele park opgesteld stonden. Zelf vond ik het even na middernacht een mooi moment voor bubbels en een oliebolletje. Beiden smaakten me prima, bij een sprookjesachtig begin van een veelbelovend 2016!