EVS.NU Edwin's homepage

IJsselstein - 31 december 2009 - Het jaar zit er weer op, de eerste tien jaar van het nieuwe millenium zijn geweest. Nog maar 990 jaar, dan is het millenium alweer voorbij.

Dieptepunten waren er voldoende in 2009. Al in het eerste kwartaal crashte een vliegtuig op Schiphol, vervolgens werd Koninginnedag niet de feestdag die het had moeten zijn. Afgelopen zomer kantelde een bus in Spanje, wat zes mensen het leven kostte. In het najaar vielen her en der wat economische klappen, met het fallisement van de DSB Bank als voorlopige finale. Echte klappen werden uitgedeeld op een strandfeest in Hoek van Holland. Overledenen waren er ook te betreuren, waarvan Micheal Jackson de bekendste was. Op 22 april overleed schrijver en collumnist Martin Bril. Zijn dagelijkse collumns worden nog steeds gemist. Toch was het niet alleen maar kommer en kwel in het afgelopen jaar. De zomer begon in maart en eindigde nog maar onlangs. Vlak daarna konden we alweer genieten van de sneeuwpret, hoewel sommige treinreizigers daar andere gevoelens bij hadden. Hypes beleefden we ook. Zeilmeisje Laura is inmiddels wereldberoemd in heel Nederland en de Mexicaanse griep heeft meer krantenkoppen dan ziektebedden gevuld.

Ook voor mij persoonlijk was het een gemengd jaar. Het begon met veel drukte op het werk, met als gevolg een heerlijk lange zomervakantie. De extra vrije tijd heb ik gebruikt om de Vechtdalvierdaagse te lopen. Het is me uitstekend bevallen, mijn goede voornemen is om ook komend jaar weer een vierdaagse te lopen. De opening van theater Pantalone voelt als een overwinning. Na jarenlang theatrale avonturen beleefd te hebben op eindeloos veel alternatieve speellokaties, is het geweldig om in een echte theaterfoyer achter de bar te staan. Komend jaar hoop ik er weer vele bezoekers te ontmoeten. Meer voornemens voor 2010 heb ik nog niet. Plannen maken kan altijd nog, eerst is het tijd voor oliebollen en knallende kurken. Prettige jaarwisseling!

IJsselstein - 30 december 2009 - Nederlandse kneuterigheid kan ontzettend gezellig zijn. Gisterenavond was ik in het Fulco Theater bij een Top 2000 Concert. Een amateuristischer optreden had ik nog nooit meegemaakt, maar gezellig was het wel.

Mijn verwachting was dat diverse zangers en zangeressen muziek uit de Top 2000 zouden brengen, eventueel begeleid door een band en achtergrondkoor. Het was iets anders, namelijk een afwisseling van muziek, spelletjes en dans. De muziek werd gebracht door het popkoor 0183 uit Gorichem, de dans door de D'Dancers o.l.v. Dominique Dolstra en de spelletjes door een langharige man in een goudglimmend pak. Dit pak stond symbool voor zijn presentatie, het was op alle manieren net niet. Dat gold niet voor de dansacts. De D'Dancers wisten verschil te maken met een drietal zeer strakke dansacts. Het koor stond erbij een keek ernaar. Bij nummers van band bleef dat zo, andere nummers werden door het koor gezongen of begeleid. Dat niet ieder koorlid tegelijk zong, was een detail wat perfect paste in de gehele uitstraling. Het mocht de pret niet drukken, bij vele nummers overstemde het publiek het koor.

Maurach - 25 december 2009 - Gisterenavond schreef ik over een ouderwets gezellige groene kerst. Vandaag deden de weergoden hun werk en maakte er een romantische witte eerste kerstdag van...

Vrolijk kerstfeest!

Maurach - 24 december 2009 - Nederland beleeft volgens internet voor het eerst sinds jaren een witte kerst. In Maurach beleef ik op het moment een ouderwets gezellige groene kerst.

Het langlaufen op de groene loipes van Maurach lukte niet, maar de skipiste in het nabijgelegen Pertisau was gisteren nog wit. Ik heb er enkele mooie afdalingen op de lange latten gemaakt. Het nadeel van skiën vind ik altijd dat het stijgen met de lift meer tijd kost dan het afdalen op de skies. Na een uurtje had ik het daarom wel gezien. Vandaag heb mijn geliefde wandelschoenen weer aangetrokken. Ik ben langs de Achensee naar Achenkirche gelopen, een schittende wandeling voor de liefhebber van mooie uitzichten. Achenkirche moet het ook hebben van de mooie uitzichten, het dorp zelf is niet veel meer dan een verzameling Oostenrijkse pensions met alpenweides daartussen.

Kerstavond heb ik doorgebracht in het hotel. Na een heerlijke doos chocolade gewonnen te hebben met de kerstverloting, ben ik aan de bar beland. Terwijl ik genoot van de heerlijke wijn, verbaasde ik me over de andere hotelgasten. De tijd vorderde, maar de leeftijd van de barbezoekers niet altijd. Kinderen werden gevoed. Of er ook opgevoed werd, bleef voor mij een raadsel. Eén stel aan de bar zat met de baby op schoot. De oudere broer van de baby kwam zijn ouders diverse keren opzoeken, wat beloond werd met overheerlijke limonade en een knuffel van pa en ma. Ondertussen bleven de krukken ernaast leeg. Misschien dat babylief begreep waarom dat was, zijn ouders in ieder geval niet.

Maurach - 22 december 2009 - Gisteren schreef ik dat voor vandaag langlaufen op het programma stond. De loipes waren letterlijk groen als gras, dus dat ging niet door.

In plaats van de langlauflatten heb ik vandaag de bus naar Jenbach gepakt. Jenbach ligt wat lager dan Maurach, in het Zillertal. Het is bekend vanwege het internationale treinstation, voor veel wintersporters eindigt er de treinreis. De busrit er naartoe bleek mooier dan het dorpje. De bus reed door typisch Oostenrijkse dorpjes, langs schitterende uitzichtpunten. Jenbach bleek een centrum van twee straten te hebben, met daartussen een stijl beekje. Bovenaan heb ik genoten van een goede lunch in het café in het lokale cultureel centrum, na een korte wandeling ben ik weer op de bus terug gestapt.

Het rookverbod is hier minder stringent dan in Nederland. In het café in Jenbach werd volop gerookt, evenals in enkele andere horecagelegenheden welke ik inmiddels bezocht heb. Roken is echter niet overal toegestaan, ook niet in het hotel waar ik verblijf. Hoewel ik niets tegen roken heb, stel ik de frisse lucht in het hotel wel op prijs. Vanavond ging ik een avondwandeling maken, bij de achteruitgang kwam ik een verstokte rookster tegen. Met één klomp hield ze de deur op een kier, met één klomp en één sok stond ze op de koude grond. Eenzaam en alleen rookte ze haar sigaret in de frisse buitenlucht. Vriendelijk zeiden we elkaar gedag, ik vervolgde mijn weg in het donker. Door de ramen zag ik een gezellige drukte in de hotelbar.

Maurach - 21 december 2009 - Terwijl in Nederland het openbare leven vast loopt als gevolg van de sneeuw, gaat het hier juist los vanwege diezelfde sneeuw. Ik ben in Maurach, een wintersportplaats in de Oostenrijkse Alpen.

Maurach ligt aan de Achensee, ongeveer veertig kilometer ten oosten van Insbruck in Tirol. Andere plaatsen aan de Achensee zijn Pertisau en Achenkirch. Grote plaatsen zijn het niet, er wonen in totaal enkele duizenden Oostenrijkers. Er is echter een veelvoud aan bedden beschikbaar voor toeristen. 's Zomers komen die in grote getale voor de bergen en de ligging aan het meer. 's Winters is het een populair wintersportgebied. Met name de mogelijkheden voor langlaufen zijn zeer uitgebreid, maar skiën is ook goed mogelijk.

Ik heb vandaag besteed aan het ontdekken van de omgeving. Eerst heb ik Maurach bekeken, vervolgens ben ik naar Pertisau gewandeld. Daar aangekomen heb ik kop thee gedronken in hotel Post. In Pertisau zag ik wat leuke skipistes, die ik later van de week nog zal bezoeken. In Maurach heb ik meer langlaufloipes gezien, deze wil ik morgen verkennen. Mogelijkheden voor uitgebreide apres ski heb ik niet ontdekt. In het hotel is echter een ruime bar waar een gezellige gezette Tiroler dame uitstekende wijn serveert. Met de avonden komt het dus ook wel goed, ondanks de beperkte apres ski.

Maurach - 20 december 2009 - Nederland is de laatste dagen geteisterd door sneeuwoverlast en dientengevolge problemen op het spoor. Ik heb daarom de sneeuw in Oostenrijk opgezocht, met de trein.

Op tijd stond ik zaterdagavond gereed op spoor 11 van Utrecht Centraal, exact zoals de dienstregeling en het grote bord in de centrale hal aangaven. Het werd nogmaals bevestigd door de omroeper: "Over enkele minuten arriveert de City Night Line naar München op spoor 11." Enkele minuten later werden we naar spoor 14 gedirigeerd door diezelfde omroeper. De trein bleek hier andersom opgesteld te staan. Het gevolg was dat aanvankelijk iedereen de verkeerde kant van het perron opzocht, wat een vermakelijke puinhoop van zoekende mensen opleverde. Met een kwartier vertraging reden we vervolgens toch het station uit.

De bedden waren al opgemaakt, ik lag snel onder de dekens. De volgende ochtend werd ik na zes uur wakker, terwijl ik om zes uur gewekt zou worden. Voor mijn coupé stond een steward: "Sie können wieder schlafen gehen, wir haben drei Stunden Verspätung." Ik was nog wat slaperig, wat schijnbaar op onbegrip leek: "Ich meine 180 minuten, eh three hours delay, 180 minuts." Ik besloot een ontbijtje te nemen en daarna verder te slapen. Vier uur later dan gepland passeerde ik uiteindelijk de grens met Oostenrijk. Het eerste wat ik zag was een paarse vrachtwagen van Milka. Het bewijs was overduidelijk, ik was gearriveerd in het land van alpenweides en chocola. In Nederland raasde een sneeuwstorm over het land, ik genoot van de zon in een evenzo wit landschap.

IJsselstein - 12 december 2009 - Kerstmarkten zijn er in vele soorten en maten, maar echt grote kerstmarkten zijn alleen te vinden in de Duitse steden. Ik was de afgelopen dagen in Düsseldorf.

Düsseldorf heeft niet de drukste kerstmarkt van Duitsland, die is in Keulen. Toch was het er de afgelopen dagen behoorlijk druk. Met name Nederlanders weten Düsseldorf goed te vinden, vanwege de gunstige ligging vlakbij de grens. Op zaterdag rijden er in deze tijd talloze bussen naartoe, waardoor er meer Nederlands dan Duits in de stad te horen is. Toch blijft de sfeer Duits. Kerststalletjes met typisch Duitse prullaria, gluhwein en bratwursten passen nou eenmaal niet in een Nederlands decor.

Ik was niet zaterdag met de bus, maar vrijdag al met de auto gegaan. De vrijdagavond was de gezelligste avond. Er waren nog wat meer Duitsers dan Nederlanders, de lichten brandden sfeervol in het schemer van de avond. Het uitgaanspubliek had er zin in, de sfeer was ontspannen. Op de kerstmarkten werd volop gekocht en nog meer gekeken, de verwarmde terrassen zaten overvol. Ook de restaurants waren goed bezet. Het restaurant waar mijn vriendin en ik wilde gaan eten, bood ons een tafel aan met twee Nederlandse meiden samen. Wij kozen alletwee een andere soort steak, de meiden namen een vleesschotel voor twee. Terwijl wij genoten van onze steaks, bleken onze tafelgenotes niet van vlees te houden. De patat werd gretig naar binnen gewerkt, het vlees vooral becommentarieerd. Ze rekenden snel af, ons in verbazing met een heerlijk kopje koffie achterlatend.

IJsselstein - 7 december 2009 - Vanmiddag lag de eerste kerstkaart alweer in de bus. Sinterklaas is nog maar net uitgezwaaid, of kerst staat alweer voor de deur.

Zoals bij de meeste christelijke feestdagen, gaat de geschiedenis van kerst terug tot de de tijd dat het christendom nog niet bestond. Pas in het jaar 381 werd kerst voor het eerst als geboortedag van Jezus gevierd. Daarvoor was 25 december het begin van de midwinterfeesten. Er werd niet gewerkt, maar wel enorm veel gegeten, gedronken en lawaai gemaakt. Het lawaai was bedoeld om de geesten die tegen het einde van het jaar tevoorschijn komen te verjagen. Het huidige vuurwerk op 1 januari is een overblijfsel van deze gewoonte.

Massaal verzenden van kerst- en nieuwjaarsgroeten is begonnen in de negentiende eeuw. De Engelse tekenaar John Callcott Horsley maakte in 1843 de eerste kerstkaart met de pakkende tekst "A Merry Christmas and a Happy New Year to You." Deze eerste kaart toonde een kerstviering van een gezin. In de Verenigde Staten begon de in Duitsland geboren drukker Louis Prang omstreeks 1875 met het massaal produceren van kerstkaarten. Deze kaarten waren zeer in trek bij het Amerikaanse publiek. Niet veel later waaide de gewoonte over naar Europa. Zelf vind ik het één van de leukste gewoontes van het kerstfeest. Kaartjes komen vaak van mensen die ik zelden zie. Zo een blijk van aandacht stel ik dan altijd op prijs. Verder heb ik niet zoveel met het huidige kerstfeest. Eten, drinken en lawaai maken spreken ook mij wel aan, maar een nachtmiss vind ik nog altijd interessanter dan een nachtmis.

IJsselstein - 28 november 2009 - Sinds jaar en dag ben je in Nederland als konijn je leven niet zeker met kerst. De laatste jaren hebben de konijnen lotgenoten gekregen. Schapen ervaren namelijk hetzelfde met het islamitische offerfeest.

Het offerfeest komt voort uit een verhaal in de koran. Ibrahim wilde zijn zoon Ismaël opofferen voor God, maar dat mocht een schaap worden. In het oude testament staat hetzelfde verhaal, alleen heet Ibrahim dan Abraham en zijn zoon Isaac. Joden en christenen vieren echter geen feest rondom het verhaal, dat doen alleen moslims. Het idee is dat een dier geslacht wordt en het vlees gedeeld met familie, vrienden en armen. De achterliggende gedachte heeft te maken met eerlijk delen. In praktijk is het een feest waarbij mensen zich netjes kleden, naar de moskee gaan en veel eten. Hoewel de achtergrond een totaal andere is, is het in praktijk net zo een vreetfeest als kerst in de Anglo-Saksische cultuur.

In Turkije schijnt het inmiddels gewoonte te zijn om geen schapen meer te slachten, maar geld te geven aan een goed doel. Op deze manier doet men recht aan de gedachte van eerlijk delen, zonder dieren daarbij te betrekken. Veel moslims houden echter vast aan het slachten van schapen. Zo zijn ook in Nederland en België afgelopen dagen weer heel wat schapen geslacht. Dat gebeurt voornamelijk in slachthuizen. Saillant detail is dat dit volgens het islamitische geloof halal dient te gebeuren. Dat betekent dat een rituele methode van slachten gehanteerd moet worden die in de middeleeuwen de minst dieronvriendelijke was. Inmiddels is de ontwikkeling zo ver dat slachten geheel pijnloos kan, door eerst te verdoven. In de islam wordt echter vastgehouden aan het halal slachten, met als gevolg dat dieren onnodig lijden bij het slachten. Vele schapen zijn daardoor de afgelopen dagen op barbaarse wijze aan hun eind gekomen. Behalve een vreetfeest, is het offerfeest daarom vooral een feest van dieren pijnigen. De offers worden gebracht door schapen, het feest wordt gevierd door de gelovige mensen. Hoe dat te rijmen is met de gedachte van eerlijk delen, heeft nog nooit iemand mij uit kunnen leggen.

IJsselstein - 22 november 2009 - Afgelopen weken speelde Kwibus de voorstelling Assepoester in theater Pantalone. Keer op keer was het publiek razend enthousiast.

Iedereen kent het sprookje Assepoester. Het toneelstuk is een moderne variant daarop, met teksten van Louis Lemaire en muziek van Johan Sebastiaan Bach en Ton Scherpenzeel. Het begint met het sterven van de vader van Assepoester en de moeder van de prins. Beiden komen in de hemel. Het vervolg van het verhaal is wat vrolijker. Net als in het sprookje vinden Assepoester en de prins elkaar, maar kost het wat moeite om elkaar daarna weer te vinden. Tegelijk met het bekende verhaal op aarde, wordt de andere kant van het verhaal in de hemel gespeeld. Nadat het op aarde goed gekomen is, heeft het verhaal ook een happy end in de hemel.

Zoals altijd is mond op mond reclame de beste. Ook deze keer waren de eerste voorstellingen niet uitverkocht, terwijl het laatste weekend alle voorstellingen vol zaten. Het is alsof mensen iedere keer opnieuw moeten horen dat theater leuk is. Ook in de foyer was de sfeer iedere keer weer uitstekend. Drukte was er vooral in de pauzes, gezelligheid op de zaterdagavonden na afloop van de voorstelling. In januari staat Tommie Station op de planken. Het was een kleine twintig jaar geleden het eerste stuk waar ik aan meewerkte, toen nog in een schuur achter een boerderij. Ik ben benieuwd of het in het moderne theater weer zo een succes wordt als destijds. Later in 2010 staan ook nog 48 kleuren bruin, Heijermans, Fulco de Minstreel en Op hoop van zegen op de planning. Mij spreekt vooral Fulco de Minstreel erg aan, maar uiteraard hoop ik bij iedere voorstelling veel gasten in de foyer te ontvangen.

IJsselstein - 12 november 2009 - IJsselstein is de afgelopen vijftig jaar behoorlijk gegroeid. Eén van de gevolgen is een grotere gemeenteraad met ruimte voor lokale partijen. Tot nu toe lijkt dat alleen maar tot meer dorpspolitiek te leiden.

Een kleine vier jaar geleden diende de LDIJ zich aan als lokale partij. Met drie zetels was het onmiddelijk een partij van belang. Dat duurde niet lang, snel viel de fractie als gevolg van intern gekrakeel uit elkaar. Een nieuwe partij, de BBIJ, werd opgericht en twee van de drie zetels gingen daar naartoe. Men benadrukte dat de standpunten niet veranderd waren, de onderlinge ruzies waren de enige oorzaak. Niet duidelijk werd waarom men binnen de LDIJ ruzie maakte terwijl men het eens was. Inmiddels zijn de verkiezingen weer in aantocht en heeft de BBIJ ontdekt geen draagvlak te hebben. De fractievoorzitster heeft zich aangesloten bij de PvdA. Inwoners hebben dus gestemd op een liberaal en krijgen er een socialist voor in de raad. Zelfs in het kleinste dorp lijkt me dat een aardverschuiving in politieke uitgangspunten.

Ondertussen weet het overgebleven raadslid van de LDIJ de kolommen in de lokale krant nog goed te vullen. De gemeente heeft het plan opgevat om in IJsselveld Oost flats te slopen en voor de bewoners nieuwbouw te realiseren in Zenderpark. De bewoners daar hadden gerekend op bouw van kantoren en groenvoorzieningen. Een inwoner van Zenderpark verwoordde het gevoel als volgt: "Die gezinnen hebben minstens vier kinderen, waarvan de helft overlast veroorzaakt. De mensen met de grootste mond krijgen de mooiste plekjes tussen onze villa's." Zelf heb ik op IJsselveld Oost gewoond en woon inmiddels enkele jaren op Zenderpark. Ondanks dat ik op IJsselveld Oost tussen gastarbeiders, politiek vluchtelingen en homo's woonde, heb ik nooit overlast ervaren. Deze uitspraak lijkt mij dan ook meer emotie dan waarheid. Het overgebleven raadslid van de LDIJ gooide echter olie op het vuur door de term afvoerputje te bezigen. Mij maakte hij hiermee in één keer duidelijk waarom men binnen de LDIJ ruzie maakte terwijl men het eens was.

IJsselstein - 11 november 2009 - Zo ongeveer ieder vak kent zijn eigen beurs. Voor logistici is er de Logistica. Ik was er vandaag.

De Logistica is in de Benelux dé vakbeurs voor op het gebied van intern transport en goederenstroombeheersing. Standhouders zijn leveranciers van interne transportmiddelen, verpakkingsmachines en magazijnstellingen, logistiek dienstverleners en uitzendbureau's voor logistiek personeel. Tegelijkertijd vindt de beurs ICT en Logisitek plaats. Hier staan voornamelijk ICT bedrijven. Zelf vind ik dat nooit zo interessant. Aan computers valt niets te zien en internet biedt meer mogelijkheden voor informatie over ICT dan een beursvloer ooit zal bieden.

De logistiek is een mannenwereld. Enkele jaren terug was dat op de Logistica te merken doordat veel bedrijven knappe vrouwen inzetten om hun waren aan te prijzen. Ik kan me nog goed herinneren dat een collega zijn kwijl maar net binnen kon houden tijdens het bezoek aan de beurs. Inmiddels is dat veranderd. Net zoals auto's niet meer worden aangeprezen met vrouwen op de motorkap, heb ik vandaag geen enkele folder ontvangen van een knappe vrouw. Wel is het nog steeds een mannenwereld. Mannen in pakken hadden vooral interesse in elkaar, groepjes casual geklede mannen bewonderden nieuwe heftrucks. Er tussendoor liepen wat andere geïnteresseerden, maar mannen waren het allemaal. Alleen bij de stands van de uitzendbureau's stonden enkele vrouwen. Na een kleine twee uur in deze mannenwereld verkeerd te hebben, ben ik weer naar buiten gegaan. Op het Jaarbeursplein stond een zingende draaiorgelman. Hij had er overduidelijk meer lol in dan de mannen die ik op de beurs had gezien. Niet duidelijk was of dat kwam door de muziek of het passerend vrouwelijk schoon.

IJsselstein - 2 november 2009 - "Genade, genade." Exact vijf jaar geleden waren het de laatste woorden van Theo van Gogh. Op 47-jarige leeftijd werd hij vermoord in Amsterdam Oost.

Theo van Gogh werd geboren op 23 juli 1957 en groeide op in Wassenaar. In 1975 ging hij rechten studeren in Amsterdam en in deze stad zou hij de rest van zijn leven wonen. Zijn studie rechten maakte hij niet af, in plaats daarvan meldde hij zich bij de filmacademie. Tweemaal werd hij afgewezen, vervolgens is hij toch een succesvol filmmaker geworden. In 1982 maakte hij zijn debuut met de speelfilm Luger, voor de films Blind Date en In het belang van de staat kreeg hij een Gouden Kalf. Eén van zijn laatste films was Submission, welke hij samen met Ayaan Hirsi Ali maakte. Behalve filmmaker was hij ook televisiemaker en collumnist. Televisie maakte hij o.a. voor AT5 en Veronica. Collumnist was hij voor talloze bladen. Bij veel van die bladen vertrok hij met conflicten. Reden was dat zijn collumns dusdanig provocatief waren dat vrijwel geen enkele redaktie daar verantwoordelijk voor wilde zijn.

De moord vond plaats op klaarlichte dag, door de moslimextremist Mohammed B. Na het plegen van de moord wandelde hij weg als iemand die een onschuldig ommetje maakt. Ook later heeft hij nooit enig berouw getoond. Het effect was er niet minder om. Nederland was van slag. Theo van Gogh was immers altijd goed voor een provocerende mening, maar wist ook te charmeren. Hij kon de meest vreselijke uitspraken doen, maar wel met het doel om een debat te voeren. Gijs van der Westerlaken, producent van de meeste van zijn films, formuleerde het vandaag als volgt: "Vijf jaar na zijn dood mis ik het debat in Nederland, het debat dat Theo met open vizier voerde. Dat zie je niet meer. Tegenwoordig heb je Geert Wilders. Hij debatteert niet, maar poneert alleen stellingen. Dat is symptomatisch voor de huidige sfeer in het land."

IJsselstein - 1 november 2009 - Rond zes uur vanavond ging de telefoon, ik nam op: "Goedenavond, met Edwin van Stralen."
"Eh, hallo, KPN hier, spreek ik met de heer Stralen?", hoorde ik in enigszins gebrekkig Nederlands.
"Zo ongeveer klopt dat wel ja."
"Oh, eh, ok, bel ik gelegen?"
"U belt mij tijdens etenstijd, ik zit te eten. U belt dus uitermate ongelegen en volgens mij had u dat kunnen weten."
"O, ja, sorry, ik kan daar ook niets aan doen hoor."
"Volgens mij bent u degene die mij belt. Ik stel voor dat u me voortaan niet meer tijdens etenstijd belt en we nu dit gesprek beëindigen. Een prettige avond verder."
"Eh, eh, ja.......tuut tuut tuut."

Londen - 25 oktober 2009 - Het leven kent slechts enkele zekerheden. Eén van die zekerheden was dat Engelsen netjes in de rij op de bus wachten. Helaas heb ik afgelopen weekend ontdekt dat dit niet waar is. Engelsen kruipen net zoveel voor als iedere andere Europeaan.

Eén van de andere zekerheden is dat men in Engeland links rijdt. Dat is nog steeds zo. Wennen doet het nooit. Ik betrap me er nog steeds op dat ik regelmatig de verkeerde kant op kijk met oversteken. Gelukkig staan er op de meeste oversteekplaatsen stoplichten, hoewel rood of groen weinig verschil maakt voor de Engelse voetgangers. De enigen die wachten voor rood zijn toeristen. Massaal lopen we de bezienswaardigheden af. Aan de talen om me heen te horen, zijn maar weinig Britten geïnteresseerd in de Londense attracties. Net zoals op het Damrak Engels de voertaal is, hoor ik in de omgeving van de Big Ben en de Tower Bridge meer Duits en Nederlands dan Engels.

Engels hoor ik wel in de pub. Tegenover mijn hotel zit zo een typisch Engelse pub. Ik vind dat hét hoogtepunt van de cultuur hier. Nergens kan zo ongedwongen gegeten en gedronken worden. Kijken en bekeken worden zoals in de Nederlandse kroeg is er niet bij, mensen zijn vooral zichzelf. Vanavond heb ik in die huiselijke sfeer een goed vullende maaltijd en de nodige drank op. Nadat ik mijn eten op had, hoorde ik dat uitsluitend muziek van The Beatles uit de speakers kwam. Engelser kan het niet, toch voelde ik me helemaal thuis.

Londen - 23 oktober 2009 - Europa kent twee wereldsteden waar iedereen eens geweest moet zijn: Parijs en Londen. Ik ben in Londen. Het is vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst was, dus hoog tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Vijftien jaar geleden was ik met de boot. Dat was een avontuur op zich. Het was de eerste boot die weer voer na een afnemende storm. Voor veel van mijn medepassagiers was die storm nog niet genoeg afgenomen. Terwijl ik genoot van de fish and chips, leegden de meeste medepassagiers hun maaginhoud in het toilet.

Vandaag ben ik onder het water door gegaan. In Brussel ben ik op de Eurostar gestapt, twee uur later stond ik op London - St Pancras. Het is een supersnelle treinverbinding, vergelijkbaar met de snelheid van een vliegtuig. De snelheid is niet de enige overeenkomst. Het inchecken gaat op dezelfde wijze als op Schiphol. Bagage moet door een scan, reizigers moeten door een poortje met metaaldetector. Paspoorten worden tweemaal gecontroleerd. Na deze controle is het wachten in een wachtruimte, vergelijkbaar met een gate. Pas vlak voor vertrektijd kan ingestapt worden. Ook in de trein moest ik aan het vliegtuig denken. Beenruimte ontbrak en voor vertrek was er een verhaal over veilgheid te horen. Alleen de stewardessen zag ik nergens. Hoewel op deze manier de romantiek van het treinreizen ontbreekt, is het een geweldige verbinding. Het grote voordeel van de Eurostar is dat deze in het centrum van Londen stopt. Vanaf het station kon ik zo doorlopen naar de metro. Om half één was ik in mijn hotel, sneller is eigenlijk niet mogelijk.

IJsselstein - 18 oktober 2009 - De blaadjes vallen alweer van de bomen, maar ondertussen zijn de mooie zonnige dagen nog niet op. Het was vandaag een heerlijke najaarsdag. Ik vond het een mooie dag voor een bezoek aan de Pyramide van Austerlitz.

Ook in het najaar van 1804 was het van dat mooie weer. Generaal de Marmont, opperbevelhebber van het Franse leger in Nederland, wilde daarom Nederland niet verlaten. Dat kon echter alleen als zijn manschappen wat te doen hadden. Hij kwam op het idee om een monument op te richten, dat nog eeuwen moest herinneren aan zijn verblijf. Tijdens de Egyptische veldtocht met Napoleon in 1798 had Marmont de pyramide van Gizeh gezien. Dit nam hij als voorbeeld. Met graszoden werden treden gevormd, bovenop kwam een houten zuil met omloop. Als bescherming van de pyramide groeven de soldaten er een droge gracht omheen, met een wachtgebouwtje en brug. Marmont wilde dat de pyramide voor altijd zou blijven bestaan. Hij had er grootse plannen mee, maar deze zijn geen van allen uitgevoerd. Eind augustus 1805 werd Marmont met zijn troepen naar Zuid Duitsland gestuurd, zijn monument heeft hij nooit meer gezien. In de jaren daarna raakte de pyramide in verval. De houten obelisk werd in 1808 afgebroken en na het vertrek van de Fransen in 1813 sloopten de inwoners van Austerlitz de laatste resten. De herinnering bleef echter en in 1894 besloot jonkheer J.B. de Beaufort, burgemeester van Woudenberg, de obelisk te herbouwen. Deze keer bouwde men de obelisk van steen. Samen met de nabijgelegen speeltuin werd het een geweldige toerische trekpleister. Voor hele generaties Nederlandsers was de Pyramide het doel van schoolreisjes. Aan het einde van de vorige eeuw raakte de pyramide echter weer in verval. De bossen overwoekerden de heuvel, de obelisk stond op instorten. Een stichting trok zich het lot aan en deed er alles aan om de pyramide weer in de oude glorie te herstellen. Na jaren durende bouwkundige en financiële tegenslagen is dat uiteindelijk gelukt. De Pyramide staat er weer in volle glorie bij.

Ook vandaag was het behoorlijk druk bij de Pyramide. Wandelaars liepen om de pyramide heen, gezinnen met kinderen beklommen de trappen. Nog drukker was het bij de nabijgelegen speeltuin. De Ducati Club Nederland had het bijbehorende restaurant als bestemming van het jaarlijkse Rondje Vallende Bladeren gekozen. Honderden Ducati motoren stonden op de parkeerplaats, stoere mannen en vrouwen in leer hingen er omheen. Ondertussen speelden kinderen als vanouds in de speeltuin. De zweefmolen en andere attracties zaten allemaal vol, terwijl ouders toekeken. Een groter contrast met een motorclub is niet denkbaar. Toch ging het prima samen, iedereen leek het gezellig te vinden. Ik liep er tussendoor en vroeg me af of de mannen van Generaal de Marmont ruim twee eeuwen terug ook zo genoten van het heerlijke weer en de mooie omgeving.

IJsselstein - 11 oktober 2009 - Afgelopen week heeft de Britse politie een naaktfoto van de tienjarige Brooke Shields laten verwijderen uit Tate Modern. Men vond de foto obsceen. De foto hing in het Londense museum op de tentoonstelling Pop life: Art In A Material World. In het Brusselse Botanique is de foto te zien zonder dat er ophef ontstaat. Dat roept de vraag op: is deze foto kunst of kinderporno?

Op vijftienjarige leeftijd liep Brooke Shields het strand op in The Blue Lagoon. Niemand kon dat zo mooi als zij, iedere puber droomde van haar. De film maakte haar in één klap wereldberoemd. Haar carriere voor de lens was echter al veel eerder begonnen. Ze debuteerde als model in haar eerste levensjaar, als dertienjarige maakte ze reclame voor Calvin Klein en op haar tiende poseerde ze dus naakt. Shields moeder stimuleerde de kleine Brooke daarin, omdat het haar goed leek voor de carrière van haar dochter. Je dochter om deze reden naakt laten poseren, lijkt mij bijna pornografisch.

De fotograaf noemt de foto een ongelooflijk complexe foto van een naakt meisje dat op een jongen lijkt en opgemaakt werd als een vrouw. Dat zie ik niet zo, maar obsceen vind ik de foto ook niet. Een naakt meisje in bad roept bij mij geen enkele associatie met sex op, ook niet als ze opgemaakt is. Controversieel vind ik de foto wel. Tienjarige meisjes worden gewoonlijk niet opgemaakt en al helemaal niet naakt op de foto gezet. Die controverse maakt de foto voor mij kunstzinnig. Ondanks het motief waarmee de foto's gemaakt zijn, is mijn mening daarom kunst.

IJsselstein - 5 oktober 2009 - Enkele weken terug schreef ik over de opening van Theater Pantalone. Inmiddels wordt het volop gebruikt. Er zijn al diverse series voorstellingen geweest, allen op de planken gebracht door theaterstichting Kwibus.

Het spits is begin september afgebeten door Jantje in Modderstad. Dat is een kinderopera uit 1903 welke door Kwibus in een modern jasje gestoken is. De afgelopen twee weekenden werd De Krokodillenbende gespeeld. Ook dit is een stuk voor kinderen. Het is gebaseerd op het gelijknamige boek van Max von der Grun en gaat over een groep kinderen die samen een hut bouwen. Een gehandicapte jongen wil graag meedoen en na wat gedoe komt dat goed. Samen beleven ze vervolgens allerlei avonturen. Helaas was het theater geen enkele keer helemaal uitverkocht. Uiteindelijk hebben wel enkele honderden mensen het stuk gezien.

IJsselstein - 19 september 2009 - Het was vandaag een heerlijke nazomerdag. Ik vond het mooie dag voor een bezoek aan Breda. Na daar uitgekeken te zijn, heb ik Baarle Nassau en Baarle Hertog bezocht.

Baarle Nassau en Baarle Hertog vormen samen één dorp. Baarle Nassau is het Nederlandse deel, Baarle Hertog het Belgische. Samen vormen ze Baarle. Het unieke is dat het geen twee gescheiden delen zijn. In totaal zijn er 30 enclaves, waarvan 22 Belgische en 8 Nederlandse. Daarnaast is er nog een stukje niemandsland. De grenzen van de enclaves, landsgrenzen dus, zijn op straat gemarkeerd. Komisch om te zien is dat de grenzen dwars door huizen heen gaan. Zo is de ingang van de Zeeman in Nederland, maar liggen de onderbroeken bij de Zeeman in België. Afrekenen moet dan wel weer in Nederland.

Het gevolg is dat er veel dubbel is in het dorp. Zo zijn er twee gemeentehuizen, twee brandweerkarzenes, twee politiedienten en een dubbel electriciteitsnet. Gelukkig zijn er ook veel voorzieningen waarbij de nationaliteit minder van belang wordt geacht. Zo is er maar één bibliotheek. Winkels en horecagelegenheden zijn er in overvloede. Het unieke karakter van het dorp trekt veel toeristen. Hier profiteert met name de horeca van, waardoor er veel meer eetgelegenheden zijn dan normaal in zo een klein dorp. Zelf vond ik het aantal vuurwerkwinkels opvallend hoog. In België mag het gehele jaar vuurwerk verkocht worden, schijnbaar kopen veel Nederlanders het in Baarle Hertog. Voor drugs weten de Belgen de weg naar andere grensdorpen te vinden, want een coffeeshop heb ik niet kunnen ontdekken. Gemist heb ik het ook niet. Op het terras van een eetcafé voel ik me meer thuis. Men serveerde er heerlijke drankjes en een uitstekende entrecote. En hoewel ik dacht dat het terras in Nederland lag, ontbak het niet aan Vlaamse gemoedelijkheid. Het kan echter ook Brabantse gezelligheid geweest zijn, dat weet je in Baarle nooit.

IJsselstein - 13 september 2009 - Ieder jaar wordt tegelijkertijd met het fruitcorso het festival Appelpop georganiseerd in Tiel. Het begon in 1992 als extraatje bij het fruitcorso. Inmiddels is het een professioneel festival dat meer bezoekers trekt dan het fruitcorso zelf. Gisterenavond heb ik het festival bezocht.

De weg er naartoe was even zoeken. Aangekomen in Tiel, wezen borden naar de parkeergelegenheden. Na een tijdje rondgereden te hebben, concludeerde ik dat deze borden alle kanten op wezen. Daar werd ik dus niet veel wijzer van. Ik ben vervolgens maar naar eigen inzicht richting festivalterrein gereden, waarna ik een parkeerplaats vond bij het station. Vanaf daar was het goed te lopen naar het festivalterrein aan de Waal.

Kraampjes, drie podia en talloze mensen vulden het terrein, het was drukker dan voorgaande jaren. Het zal met het programma te maken hebben. Van Velzen, Alain Clark, Rowwen Hèze en The Golden Earring zijn immers niet de minste namen. Ik kwam voor The Golden Earring. Vijftig minuten voor aanvang was ik in de tent. Dat was mooi op tijd, tien minuten later stond de tent al vrijwel vol. Als levende legendes betraden de heren het podium, bij sommige nummers vergezeld door een extra gitarist en in de toegift door een saxofonist. Enkele minder bekende nummers werden afgewisseld met klassiekers als Another 45 miles, Twilight zone, Going to the run en When de lady smiles. De zaal kookte, de stemmen van Barry Hay en George Kooijmans klonken exact zoals ik ze al dertig jaar op de radio hoor. De gitaren klonken zo mogelijk nog beter. Na drie kwartier verdwenen de twee even, waarna Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk los kwamen. De laatste bewees nog steeds de beste drummer van Nederland te zijn, nooit heb ik iemand zo horen en zien drummen. Hij bracht geen drumsolo als onderdeel van een nummer, de band speelde Radar Love als onderdeel van zijn weergaloze drumsolo. Daarna restte een toegift van twee nummers. Uiteraard was daar niks mis mee, maar meer dan de twilight zone van het optreden kon het niet meer worden.

IJsselstein - 6 september 2009 - Afgelopen weekend was ik in Oosterbeek, waar ik de Airborne wandeltocht heb gelopen. Ondanks het waterige zonnetje, was het weer flink druk.

De Airborne wandeltocht is de grootste eendaagse wandeltocht te wereld. Het is begonnen als een herdenkingstocht voor de slag bij Arnhem. De route en de vele militaire deelnemers geven hier nog steeds blijk van. Verreweg de meeste deelnemers komen echter voor de sfeer en de schitterende omgeving. Er kan gekozen worden uit afstanden 10, 15, 25 en 40 kilometer, zodat het voor iedereen mogelijk is een passende afstand te lopen. Zelf heb ik 25 kilometer gelopen. Het is ver genoeg om enige spierpijn te kweken, maar kort genoeg om ontspannen te kunnen wandelen.

Het weer zat niet mee en niet tegen. Af en toe viel er wat regen, maar langer dan enkele minuten duurde het nooit. Mensen die bij zo een buitje hun regenpak aan deden, konden het gelijk weer uittrekken. Bij de laatste druppels liep iedereen maar door. Tussendoor scheen de zon, waardoor het behoorlijk klam werd. De sfeer was er echter niet minder om. Met name op het einde in Oosterbeek, waar alle afstanden samen komen, was het meer file lopen dan wandelen. De laatste kilometer gingen muziekkorpsen en dansmariekes voorop in de file, wat uiteraard leuk was voor het massaal toegestroomde publiek. De wandelaars waren ondertussen blij dat het einde in zicht was. Naast me riep een meisje opgelucht dat haar blaren open sprongen en dat zo heerlijk voelde. Zelf had ik gelukkig geen blaren, zodat ik 's avonds nog even zonder problemen naar het blarenbal in het dorp kon.

IJsselstein - 30 augustus 2009 - Na twee dagen lang de opening van theater Pantalone gevierd te hebben, ben ik vandaag cultuur wezen snuiven op de Uitmarkt in in Amsterdam.

Afgelopen jaren was de Uitmarkt in het oostelijk havengebied. Sfeer was daar ver te zoeken. Ik was dan ook blij dat het nu weer in de Amsterdamse binnenstad was. De grote podia stonden op de Dam en de Nieuwmarkt. Daarnaast hadden vele theaters en culturele centra hun deuren open en stonden her en der in de stad kleinere podia. De kraampjes van de diverse culturele instellingen stonden op de Kloveniersburgwal. Het is een gebied waar zonder Uitmarkt al genoeg te zien en te beleven is, de sfeer was dit jaar dan ook weer volop aanwezig. Uiteraard hielp het goede weer daar ook een handje aan mee.

Rond half twee uur was ik in de Oude kerk. Ik was er nog nooit binnen geweest en heb deze gelegenheid aangegrepen om de kerk eens te bekijken. Dat is zeker een aanrader. Het optreden was van Marieke Grotenhuis. Ze speelde de zaal leeg met klassieke muziek op een accordeon. Even later was ik in Vlaams cultureel centrum De Brakke grond, bij een optreden van De Anale fase. Hoewel de naam anders doet vermoeden, was dat leuk om mee te maken. Het is een Belgisch duo wat onlangs het eerste album heeft uitgebracht. Veel teksten gaan over de dood. Zwaar is het echter niet, humor speelt de boventoon. Die humor zat ook in de teksten van Marij van den Boom die in theater De Engelenbak stond. Samen met een gitarist bracht ze diverse liedjes. Het laatste ging over haar onderzoek naar jonge heren. Na afloop van het nummer vroeg ze om vrijwilligers in de zaal. Geen van de aanwezige heren stak zijn hand op. Zelfs De Anale fase leek een stuk aantrekkelijker dan haar aanbod.

IJsselstein - 22 augustus 2009 - Nog een paar dagen, dan is de officiële opening van theater Pantalone in IJsselstein. Na jarenlang op allerlei alternatieve lokaties gespeeld te hebben, heeft theaterstischting Kwibus dan een eigen onderkomen voor voorstellingen, repetities, decorbouw en al wat meer nodig is.

Pantalone is een figuur uit de commedia dell'arte, een Italiaanse toneelvorm. In deze toneelvorm waren er vaste figuren waarvan je van tevoren wist welk karakter ze hadden en welke kleding ze droegen. Pantalone was er daar één van. Hij droeg een soort broek waar later de pantalon naar vernoemd is. Omdat het theater zit in het gebouw waar vroeger loodgieter Van den Broek zat, past de naam goed bij het theater.

Vrijdagavond a.s. is de opening voor genodigden, zaterdagmorgen de officiële opening met het oplaten van ballonnen. De rest van de ochtend is het gebouw vrij toegankelijk voor eenieder die wil komen kijken. Om 14.00 en 16.00 uur wordt vervolgens de voorstelling Jantje in Modderstad gespeeld. Het is een kinderopera uit 1903 in een modern jasje. 's Avonds is het feest voor de vele vrijwilligers die het theater mogelijk maken. Mijn rol in dit theater zal zich niet op het podium afspelen, maar in de foyer. Ik zorg dat de drankvoorraad op peil blijft, tap met regelmaat een biertje en zal ongetwijfeld zelf ook het één en ander naar binnen werken. Ik hoop van harte dat het gezellig druk gaat worden!

IJsselstein - 10 augustus 2009 - Het was mooi weer en we hadden wat te vieren. Dat zijn twee uitstekende redenen om wat te eten op een terras. We kozen voor restaurant Mariënberg in IJsselstein.

Restaurant Mariënberg is gevestigd in de historische binnenstad van IJsselstein. Het gebouw stamt uit 1495 en was eeuwenlang onderdeel van het IJsselsteinse klooster. Binnen ademt het nog de authentieke sfeer uit, maar het terras is een terras zoals vele. Voordeel is de beschutte ligging, waardoor het ook bij een frisse wind als snel lekker is. Vandaag was er echter enkel zonneschijn. Het menu bestaat uit drie gangen naar keuze voor in totaal €27,50. Hiervoor kan gekozen worden uit verschillende voor-, hoofd- en nagerechten. Ik koos voor de mosterdsoep, zeewolf en Irisch koffie. Het smaakte me uitstekend.

Rond half zes was het terras niet druk, later kwamen er meer mensen. Aan het tafeltje voor ons zaten al wel twee moeders met dochters van een jaar of achttien, vriendinnen zo te zien. Ze aten niet, dronken allemaal een glaasje wijn en vervolgens nog wat meer. Eén van de dochters zei tegen haar vriendin dat ze wat aangeschoten was. Of dat de oorzaak was van haar luide praten, was me niet helemaal duidelijk. In ieder geval kon het gehele terras meegenieten van haar meningen. Eén van die meningen ging over neuken. "Je zegt toch niet keihard neuken op een terras zodat iedereen het kan horen", zei ze keihard zodat iedereen het kon horen. Even later vroeg haar moeder om de rekening, waarna het tafeltje leeg en stil achter bleef.

IJsselstein - 7 augustus 2009 - Twee waterpolosters, zusjes van 22 en 16 jaar, worden verdacht van poging tot doodslag. Zij hebben een tegenstandster vorig jaar zeker een minuut onder water gehouden.

Enkele jaren terug had ik een collega die aan waterpolo deed. Ze was erg vriendelijk en leek me sympathiek, tot ze me vertelde wat er met dameswaterpolo allemaal onder water gebeurde. Knijpen, schoppen en slaan schijnt het minst pijnlijke te zijn. Toppunt vond ik het tepeldraaien. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ze vertelde me dat het bij waterpolo regelmatig gebeurt.

Tijdens de wedstrijd tussen NZC en WS Twente drukte de oudste zus een tegenstandster onder water nadat die gescoord had. Het jongere zusje dook er gelijk bovenop. Samen hielden ze de tegenstandster een minuut onder water, waarna teamgenoten haar ontzette. Het Openbaar Ministerie (OM) heeft de zusjes nu aangeklaagd voor doodslag. Volgens de vader van de zusjes ligt het verhaal wat genuanceerder: "Die bewuste tegenstandster was mijn dochters al de hele wedstrijd aan het schoppen en slaan. Mijn jongste kind kwam met beschadigde borsten thuis." Het lijkt dus een reactie op tepeldraaien. De Koninklijke Nederlandse Zwembond vindt de aanklacht van het OM onterecht: "Het is een pure contactsport, maar poging tot doodslag vind ik een behoorlijke aantijging. Dit is erg zwaar aangezet. Ik wil benadrukken dat het vaker voorkomt dat sporters tijdens een wedstrijd door oplopende emoties hun beheersing wel eens kunnen verliezen." Het slachtoffer schijnt een posttraumatische stressstoornis te hebben overgehouden aan het voorval. Dat lijkt mij een wat overdreven reactie op een minuutje water happen, hoewel ik me wel voor kan stellen dat ze een andere reactie verwachtte na een lekker partijtje tepeldraaien.

IJsselstein - 1 augustus 2009 - Het is weer augustus. Gewoonlijk betekent dat komkommertijd, maar dit jaar kunnen we komkommers eten in de drukte.

De wegen zijn rustig, de kranten dunner en uit het Haagse komt geen enkel nieuwsbericht. Toch zouden de kranten dit jaar goed gevuld kunnen worden. De ETA heeft besloten zijn vijftigste verjaardag te vieren op Mallorca, op het Spaanse vasteland is een bus met Nederlanders verongelukt. Het nieuws over de kredietcrisis gaat gewoon door, evenals de berichtenstroom over de Mexicaanse griep. Sportnieuws komt uiteraard niet van de voetbalvelden, maar na de finish van de Tour de France kwam Schumacher weer de kolommen vullen. Ook op het werk merk ik niets van de komkommertijd. Gewoonlijk kom ik augustus relaxed door, maar afgelopen week zat mijn agenda bomvol.

Plasmolen - 24 juli 2009 - Ieder jaar op de laatste dag van de Nijmeegse vierdaagse steken de wandelaars de Maas over van Cuijk naar Mook. Omdat daar geen brug ligt, wordt ieder jaar door de landmacht een pontonbrug geplaatst. Gisterenavond was de proefsluiting met bijbehorende festiviteiten.

De proefsluiting op de donderdagavond gaat gepaard met tradities. Na de sluiting lopen als eerste de burgemeesters over de brug om elkaar een hand te geven. Vervolgens landen parachitisten op de brug, daarna kunnen de belangstellenden oversteken. Met name de landing van parachutisten is spectaculair en trekt altijd veel toeschouwers. Gisteren sprongen er vier, allevier landden ze op de brug. Dat is bijzonder, meestal eindigen er één of twee in het water. Leedvermaak was er dus niet bij gisterenavond, bewondering des te meer.

Na de proefsluiting speelde het Vierdaagse-orkest Cuijk op de Maaskade, vergezeld door verschillende zangers en zangeressen uit Cuijk. Er werd pop, rock, klassiek en musical gespeeld, van Les Miserables tot Jan Smit en alles wat daar tussen zit. Het klonk allemaal even goed. De kade stond vol, ook op de dijk erboven stond het nog twee of drie rijen dik. De lol spatte van het podium af, het enthousiasme bij het publiek was niet minder. Voor me stonden twee meisjes van rond de dertien. Eén van de meisjes zag dat haar oma een staanplaats had: "Oma, wilt u een stoel?" Dat wilde oma wel, snel werd een stoel voor de oma georganiseerd. De parachutisten werden als helden toegejuicht, maar het meisje was mijn heldin van de avond.

Plasmolen - 20 juli 2009 - Mijn buurman op de camping is hier één van de velen hier die de vierdaagse loopt. Een uitspraak van hem is: "De vierdaagse heeft twee mooie dagen: de dag van inschrijven en de finish." Vandaag was de dag van inschrijven. Ik was erbij in Nijmegen.

Het mooie van de dag van inschrijven is de sfeer. Wandelaars en publiek zijn allemaal nog in de stad. Dat maakt dat een bont internationaal gezelschap de straten bevolkt en geniet van live muziek en straattheater. Ik ben er tussendoor geslenterd en hier en daar blijven hangen. In de Stikke Hezelstraat kwam ik de drumband Mistura Fina tegen. Het getrommel zweepte de passanten behoorlijk op, er werd volop geklapt en gedanst op de ritmische klanken van de drums. Aan het einde van de middag heb ik bij de Coronas op het Koningsplein staan kijken. Ook zij speelden het plein plat. Met alle aanwezige oudere jongeren brulden we Malle Babbe mee. Voor me stonden twee jonge meisjes. Na even vol onbegrip gekeken te hebben, liepen ze verbaasd verder. De muzikale opvoeding zal nog moeten komen.

Op het Plein 44 stond de band Flex. Het is een coverband die alle soorten populaire muziek speelt, van Wolter Kroes tot Tina Turner. Succesvol waren ze zeker. Het plein werd steeds drukker, hoewel het geen dringen werd. Voor me stond een groep Deense militairen, mannen en vrouwen. Komisch was dat ze bij het nummer Viva Hollandia pas echt los kwamen. Op afstand keek een vrouwelijke militair in volledig uniform toe. Afwisselend keek ze om zich heen en hield ze haar collegae in de gaten. In haar hand had ze een blikje bier, waar ze af en toe een slokje van nam. Zo te zien voerde ze haar taken bekwaam uit. Ongetwijfeld gaat ze de vierdaagse uitlopen, voor volk, vaderland en bier.

Plasmolen - 18 juli 2009 - Dinsdag a.s. begint de Nijmeegse vierdaagse. Vanaf vandaag staat de stad zeven dagen op z'n kop voor de vierdaagsefeesten.

De grootste acts staan altijd op de Waalkade, het grootste plein van Nijmegen. Morgenavond speelt Nijmeegs trots Frank Boeijen er, vanavond speelde Pater Moeskroen het plein plat. Op theatrale wijze en gekleed in rokken werden bekende nummers als Hela hola tuthola en Roodkapje ten gehore gebracht. Eén en ander werd afgewisseld met minder bekende maar niet minder succesvolle nummers. Feest was het in ieder geval, de gehele Waalkade sprong, danste en zong mee.

Eerder vandaag trof ik een ingetogener sfeer in de Stevenskerk, bij het jaarlijkse onderdeel Kunst en muziek in de kerk. In de kerk is een kunstexpositie en iedere dag is er één muzikaal optreden. Vandaag werd het spits afgebeten door Marike Jager. Traditiegetrouw werd ze aangekondigd door Jan Douwe Kroeske. Vervolgens zong en speelde ze bijna een uur vol, samen met een toetsenist. Ik kon haar muziek niet, maar het optreden maakte indruk. Ze is een mooie meid met een schitterende, heldere stem. Hits zal ze niet scoren, daarvoor voldoet haar muziek te weinig aan de regels van de popmuziek. Herkenbaarheid ontbreekt. Jan Douwe Kroeske noemde haar muziek breekbaar, die term past. Over één nummer vertelde ze dat het ging over een boom bij haar in de straat in Beuningen: "Die boom weet wat hij wil, ik niet."

Plasmolen - 10 juli 2009 - Begin jaren '90 verbleef ik i.v.m. militaire dienst twee weken in Venlo. In dienst was niets te doen, ik heb nooit zoveel films gezien als in die twee weken. De bioscoop was het enige vermaak. Verder bestond de stad uit vervallen straten met coffeeshops en drugsrunners. Vandaag was ik weer in Venlo. Er is veel veranderd.

Tijdens het zoeken naar een parkeerplaats viel het me al op dat de stad er tegenwoordig netjes uitziet. De bestrating is op orde, de panden zitten goed in de verf. Na enige tijd rondrijden vond ik een garage onder een plein in het centrum. In die parkeergarage was mijn auto één van de weinigen met een Nederlands kenteken. Er stonden voornamelijk Duitse auto's. Op straat en in de winkels was het niet veel anders. Winkels prijsden hun waar aan in het Duits, om me heen hoorde ik ook meer Duits dan Nederlands. Het gaf wel vakantiegevoel, ik voelde me een echte toerist in eigen land.

De Duitsers kwamen vooral om grote inkopen te doen. Op het plein stonden kramen met typisch Nederlandse produkten als kaas en vis. In de supermarkten werd veel koffie verkocht. Waarschijnlijk is deze in Nederland goedkoper, onze oosterburen vertrokken met dozen vol. Tussen de winkels in zaten veel cafetaria, het leek alsof ze de plaats van de coffeeshops hadden ingenomen. In één van de snackcorners bestelde ik een kipcorn. Ik denk dat mijn Nederlandse taal daar duidelijk maakte dat ik toerist in eigen land was. Na afgerekend te hebben, wenste de jongedame achter de balie me een prettige vakantie toe.

Plasmolen - 8 juli 2009 - Vorig jaar was ik in het oude centrum van Oberhausen. Daar waren vooral veel goedkope winkels. Vandaag heb ik ontdekt waar de dure winkels zitten, in de 'neue mitte'.

Plasmolen - 5 juli 2009 - Twaalf jaar geleden liep ik voor de eerste keer de Nijmeegse Vierdaagse, vanaf camping De Geuldert in Plasmolen. In 2001 ging ik terug naar die camping. Dat was niet om de vierdaagse te lopen, maar om vakantie te vieren. Sindsdien keer ik ieder jaar terug, komende drie weken ben ik hier weer.

Plasmolen ligt in Mook en Middelaar. Het is de noordelijkste gemeente van Limburg en het zuidelijkste deel van het Rijk van Nijmegen. Er zijn twee campings, twee jachthavens, een bungalowpark, een appartementencomplex en talloze horecagelegenheden. Daartussen wonen nog enkele mensen, vele malen minder dan er 's zomers toeristen zijn. Wereldberoemd in heel Nederland is natuurlijk de Mookerhei, maar er is meer. Voor liefhebbers van wandelen in de natuur is de Sint Jansberg het einde, voor watersportliefhebbers de Mookerplas. Ik was daar vanmorgen.

De Mookerplas wordt ook wel de Grote Siep genoemd. Ik heb geen idee welke van de twee namen de juiste is of wat Grote Siep betekent. Ik weet wel dat het er met mooi weer heerlijk vertoeven is. Varen, zwemmen en zonnen, het kan er allemaal. Vanmorgen zat ik er op een bankje naar te kijken. Op het grasveld hadden mensen de barbecue aan, enkelen lagen te zonnen. Op het zandstrand speelden kinderen en namen anderen een duik in het frisse water. Ook enkele Turkse meisjes speelden in en bij het water. Ze hadden bijna meer kleren aan dan Nederlandse kinderen in de winter. Een Nederlands echtpaar kwam aanlopen en kleedde zich aan de rand van strand om. Nadat ze weer gekleed waren in zwembroek en badpak doken ze ook het water in. Ik geloof niet dat iemand zich ergerde. Zwemmend in het water was er geen onderscheid meer tussen de verschillende culturen.

IJsselstein - 29 juni 2009 - Twee jaar geleden heb ik een nieuwe Renault Kangoo gekocht. De auto bevalt perfect. Dat geldt niet voor de garage.

Een Renault Kangoo heeft een boordcomputer. Deze geeft o.a. aan bij welke kilometerstand de eerstvolgende onderhoudsbeurt nodig is. Na een beurt behoort deze bijgesteld te worden. Vorig jaar vond ik na de beurt een kaartje met de kilometerstand voor de eerstvolgende beurt. Een half jaar en 20.000 kilometer voor die eerstvolgende beurt begon de boordcomputer aan te geven dat het tijd was voor de volgende beurt. Dit valt nog onder de categorie slordigheidjes. Vervelender was dat na enkele maanden de stuurbekrachtigingsolie bleek te lekken. Gewoonlijk gebeurt dat niet, maar er was een nippel lek. Het toeval wilde dat ik bij de beurt betreffende olie had laten vervangen.

Vanmorgen was het tijd voor de tweede jaarlijkse onderhoudsbeurt: "U had wel terug mogen komen voor die boordcomputer hoor." Het is toch fijn dat men het nog even aanbood. Twee uurtjes later hoorde ik op mijn voicemail dat er niets gevonden was, men wilde alleen de ruitewisserbladen vervangen. Vier uur daarna werd ik weer gebeld, er zou olielekkage zijn. Hierdoor is de auto morgen i.p.v. vandaag klaar. Ik uitte mijn verbazing: "U belde vanmorgen dat alleen de ruitewisserbladen defect waren en er ligt geen druppel olie op mijn parkeerplaats." Het antwoord: "Ja, het kan onlangs gebeurd zijn." Ik had het eerlijk gevonden als er was gezegd dat onlangs de afgelopen vier uur was. In dat geval was ik volgend jaar misschien nog een keer terug gekomen voor de volgende onderhoudsbeurt.

Ommen - 27 juni 2009 - De vierde en laatste dag zit erop, ook de laatste 25 kilometers zijn volbracht. Vier blaartjes, een rode kleine teen, een lelijke medaille en een uitermate voldaan gevoel zijn het eindresultaat.

De route van vandaag begon bij Het Laer, een landhuis bij Ommen. De geschreven geschiedenis over deze lokatie gaat terug naar de dertiende eeuw, het huidige gebouw dateert van de achttiende eeuw. De stempelpost was in het gebouw, wat gelijk een mooie mogelijkheid was om het eens van binnen te bekijken. Bij terugkomst stonden voor het huis verschillende kramen, maar een goed terras ontbrak. Het was het enige minpunt aan de lokatie. Een goed terras was er wel bij de stempelpost onderweg. Deze bevond zich op een zorgboerderij, ik heb er een heerlijk glas melk genomen.

Het mooie van een afstand van 25 kilometer is dat vrijwel iedereen het met wat training kan lopen. Dat levert een gemengd wandelgezelschap van jongeren, ouderen, mannen en vrouwen op. De mode is echter een stuk minder gevarieerd. Zelf loop ik in spijkerbroek, maar dat is uitzonderlijk. Korte broeken en kuitbroeken zijn verreweg het populairst. Onderweg hoorde ik wat dames erover. "Ik loop het liefste in korte broek, lekker luchtig", zei de één. "Ja, ik ook. Ik heb een keer een rok geprobeerd, maar dat schuurde teveel. Maar ja, zo een rok is ook eigenlijk niets hè", hoorde ik als antwoord. "Alleen een rok lijkt mij anders ook wel lekker luchtig", giechelde een ander. "Nou, doe mij toch maar de korte broek, als die maar lang genoeg is", was het laatste wat ik van de discussie opving voor ik mijn tocht in spijkerbroek vervolgde.

Ommen - 26 juni 2009 - De derde dag van de Vechtdal wandelvierdaagse begon en eindigde bij De Lemeler Esch. Voor mij was dat makkelijk, want het is een camping aan dezelfde weg als mijn hotel.

Mijn eigen start en finish waren hierdoor een kwartier eerder dan de eerste twee dagen. Tijdens het wandelen kon ik het verschil wel merken. Er liepen over het algemeen wat snellere wandelaars om me heen, waarschijnlijk nog wat mensen die de veertig kilometer lopen. De route van vandaag begon bijzonder. Op ongeveer een kwart van de route was de aanwijzig: 'volg de gele paaltjes'. Dat lijkt makkelijk, maar was het niet. Het betrof de paaltjesroute over de Lemelerberg. Ik had er nog nooit van gehoord, maar heb hem nu wel in de benen. Het zand op het pad omhoog was ik niet zo gelukkig mee, maar het uitzicht maakte alles goed.

Ommen - 25 juni 2009 - Vandaag was de tweede dag van de Vechtdal wandelvierdaagse. Ook deze dag heb ik uitgelopen.

De start en finish waren vandaag op camping Starnbosch bij Dalfsen. Deze camping noemt zich de groenste camping van het Vechtdal. Ik denk dat ze daar gelijk in hebben. Het ligt midden in de bossen, aan het einde van een onverharde weg. De route ging vandaag richting Vilsteren, een klein dorpje tussen Dalfsen en Ommen. Veel paden gingen weer door bossen en langs weiden. Er waren verschillende tussendoortjes over bospaden. Zelf ben ik daar nooit zo een fan van. Bospaadjes zijn leuk voor een romantische wandeling op zondagmiddag, maar met 25 kilometer te gaan heb ik liever min of meer verharde wegen. Ik hoef dan niet te letten op brandnetels, valkuilen en zoemende beestjes. Gelukkig ging het grootste deel wel over goed begaanbare paden en waren de uitzichten schitterend. De stempelpost was bij een terras op een camping waar ik om exact 12.00 uur was, dus de timing was ook nog eens perfect.

Rond kwart voor twee was ik weer op het eindpunt. De dame met de stempel vroeg of ik ook nog vijftien kilometer wilde lopen om zo de veertig te volmaken. Dat aanbod heb ik vriendelijk afgeslagen, na een ice-tea ben ik weer terug richting hotel gegaan. In plaats van mijn benen nog verder te vermoeien, heb ik ze ontspanning gegund in de sauna achter het hotel.

Ommen - 24 juni 2009 - Volgens FBTO struinen criminelen het internet af om te zien of mensen op vakantie zijn. Via deze onpersoonlijke weg wil ik het dievengilde meedelen dat ik weliswaar van huis ben, maar er alleen van tussen gegaan ben. Het huis staat dus niet leeg.

Ik ben op pad om de Vechtdal wandelvierdaagse te lopen. Vandaag was de eerste dag. De start was bij de Jungle Avonturencamping nabij Hardenberg, een kleine twintig minuten met de auto vanaf mijn hotel in Ommen. Op het moment dat ik vertrok, was het een drukte van belang. De meeste wandelaars bleken de route van 15 kilometer te lopen, slechts weinigen liepen 25 kilometer. Ik was één van die weinigen en ging rustig op pad. De tocht liep over weides, door bossen en over verschillende campings. Eén van de campings waar we over liepen was De Beerze Bulten. Volgens de ANWB is dat de mooiste camping van Nederland. Inderdaad zag het er netjes verzorgd uit, hoewel het me op sommige plaatsen meer een kinderparadijs leek. De camping was geheel autovrij, ik zou dat als een sterk minpunt ervaren.

Op de Beerze Bulten was ook de stempelpost en gelegenheid om wat te eten en drinken op het terras. Hoewel het nog niet halverwege de route was, heb ik dat ook maar gedaan. Achteraf was ik daar blij om, want het eerstvolgende terras was vlakbij het einde. Op het eindpiunt zelf werd me gevraagd of ik direct een enquete in wilde vullen. Daar was ik na 25 kilometer lopen niet zo aan toe, ik koos voor een groot glas ice-tea. Dit kon ik opdrinken onder muzikale begeleiding van een toetsenist. Hij speelde harder dan mooi, dus lang ben ik er niet gebleven. Ik ben snel terug gegaan naar mijn hotel, voor een heerlijke douche. Morgen loop ik er weer 25.

IJsselstein - 13 juni 2009 - Gisterenavond deed ik het raam van mijn slaapkamer open. Aan de overkant van de straat probeerde een vrouw een auto vooruit in te parkeren.

Hoewel er bijna twee plaatsen vrij waren, lukte het vooruit inparkeren niet. De vrouw ging daarom over op een poging tot achteruit inparkeren. Bij de eerste poging stond ze keurig naast het vak, midden op straat. Mijn overbuurvrouw liep naar buiten en begon aanwijzingen te geven: "Je moet wel indraaien hoor." Die tip werd begrepen, de auto stond nu dwars op de straat. "Als je het raampje open draait, kan ik zeggen hoe je moet sturen", vervolgde mijn overbuurvrouw. Ook dat mocht niet baten. Hoewel de aanwijzingen goed leken, mislukte ook de volgende poging. Ik had het wel gezien en liep naar een andere kamer. Daar kon ik ze niet zien, maar nog wel een kleine tien minuten horen. Een half uurtje later keek ik weer naar buiten, op dat moment was de auto weer vertrokken.

Dit weekend was Moe'ammar al-Khadaffi op staatsbezoek in Italië. Zijn bezoek aan de voormalige kolonisator is omstreden, maar het klikte uitstekend met Silvio Berlusconi. De mannen delen hun voorkeur voor vrouwelijk schoon. Berlusconi had voor Khadaffi geregeld dat hij zevenhonderd vrouwen kon ontmoeten in een grote tent. Het waren allemaal vrouwen uit 'de wereld van de politiek, industrie en cultuur', onder wie voormalig model en huidig minister van Gelijke Kansen Mara Carfagna. Niet toevallig is dat de vrouw van wie Berlusconi zei dat hij 'onmiddellijk met haar zou trouwen' als hij 'nog niet getrouwd was'. Op de bijeenkomst pleitte Khadaffi voor een revolutie van vrouwen. "In de Arabische regio is de vrouw niet meer dan een meubelstuk", zei hij. Toch vindt hij wel dat een man zijn vrouw toestemming moet geven om auto te rijden. Na het tafereel van gisterenavond begin ik daar bijna begrip voor te krijgen.

Oosterhout - 12 juni 2009 - Ik zat onder mijn luifel op het moment dat een rood autootje inparkeerde op de lege plaats naast mijn caravan. Tegelijkertijd kwam de campingeigenaar aanfietsen.

Uit de auto stapte een blonde, ietwat mollige vrouw. Even later stapte ook een man uit. De campingeigenaar wees hun een plaats aan op het trekkersveld en vertrok vervolgens weer. De man en vrouw liepen terug naar hun auto. Vanaf de achterbank kwam een meisje rollen. Ze leek op haar moeder, het figuur had ze al een beetje. De man deed de achterklep open, op dat moment stapte ook nog een broertje uit. Hij leek meer op z'n vader. Met z'n vieren liepen ze met een tent plus toebehoren naar de toegewezen plaats. Daar werd de tent gezamenlijk opgezet. Het ging redelijk snel, vervolgens was het tijd om de auto verder leeg te halen. Tassen, stoelen en een zak houtskool werden naar de tent toe geleept. Broer en zus haalden het meeste, af en toe hielp de vader. Het broertje moest springen om de achterklep van de auto dicht te doen. Zijn zusje was slimmer, die hield de klep vast als ze wat pakte. Bij één tas moest het meisje hulp vragen, die was te zwaar. Pas op dat moment viel het me op dat ze Duits spraken. Even later was alles bij de tent en kon de vader de auto wegbrengen. Broer en zus renden naar de trampoline, vader en moeder staken de barbecue aan. Rookpluimen kwamen omhoog, het echte campingleven was begonnen.

IJsselstein - 7 juni 2009 - Vandaag was er Luikse markt in Elst. Ik had er nog nooit van gehoord, dus ben eens gaan kijken.

Ik had in ieder geval een kraam met Luikse wafels verwacht. Deze was er niet. Wel waren er de gewoonlijke kramen met aangebrande hamburgers, vergeelde boeken en alle varianten van prullaria. Het bleek dus een normale rommelmarkt te zijn. Zoals altijd waren de kramen niet interessant, maar de mensen de moeite waard om naar te kijken. Ik besloot dat vanaf een terrasje te doen. Het uitzicht was prima, de drank kwam snel. De serveerster was blond en uniek. Bij het afrekenen verzuchtte ze met een volle portemonnee in haar hand dat ze liever contante betalingen ontving. Nadat ik mijn drank op had, was ze snel met het ophalen van de glazen. Meer verkopen wilde ze schijnbaar niet, want de actie ging gepaard met een oorderdovende stilte. Maar ja, de drank smaakte goed.

Tegelijkertijd was er kermis in Elst. Een grote parkeerplaats was omgebouwd tot een paradijs voor de liefhebbers van eenarmige bandieten, prijs schieten en touwtje trekken. Ook de traditionele botsauto's ontbraken niet. Eén van de medewerkers had tot taak de lege wagens aan de kant te plaatsen. Hij vatte zijn taak ruim op, tijdens het rijden kon hij het niet laten tegen wat anderen aan te botsen. Met name de achterzijden van autootjes met jonge dames hadden zijn voorkeur. Het gegil was niet van de lucht. Of dit van schrik, waardering of angst was, werd mij niet duidelijk. Het maakte ook niet uit, de auto's bleven botsen en het gegil was niet anders dan bij de Crazy Dance Machine.

Oosterhout - 31 mei 2009 - De zon scheen en de temperatuur was goed. Daarmee was het een perfecte dag om de natuur in te trekken. Ik heb dat gedaan in de Ooijpolder.

De Ooijpolder is één van de mooiste gebieden van het Rijk van Nijmegen. Nergens anders is het landschap zo afwisselend als in de Ooij, met zijn meertjes, dijkhuisjes, lanen, weiden en bossen. Maar dat is pas sinds kort. Vroeger was het een lege, kale polder die elk jaar onder water stond. Naast enkele boeren woonden er arbeiders uit de steenfabrieken. Met regelmaat waren er dijkdoorbraken. Steenfabrieken zijn er nog steeds, maar dijkdoorbraken behoren tot het verleden. In plaats daarvan zijn de uiterwaarden vergroot en teruggegeven aan de natuur. Grazen gebeurt door konikspaarden en Galloway runderen, die er vrij rond lopen. Menselijk ingrijpen is tot een minimum beperkt. Het heeft geleid tot een schitterend natuurgebied met volop mogelijkheden voor recreatie.

Oosterhout - 21 mei 2009 - Hemelvaart en pinksteren zijn hoogtijdagen voor de campings in Nederland. Ook op camping De grote Altena in Oosterhout staat het vol.

De grote Altena is geen camping met georganiseerd vermaak. Er is niemand die het mist. Passerende boten op de Waal vormen een schitterend uitzicht en voor kinderen is er de trampoline. Er zijn meer speeltoestellen in het kleine speeltuintje, maar eigenlijk doen deze er niet toe. De wip, schommel en glijbaan worden zelden gebruikt, op de trampoline wordt altijd gesprongen. Sommige kinderen houden het urenlang vol, anderen springen af en toe eens. Ook voor de wat oudere kinderen is het de perfecte spring- en hangplek. Mijn caravan staat er vlakbij, zonder er direct zicht op te hebben. Het enthousiaste gillen van springende kinderen hoor ik wel. Te druk wordt het nooit, daar is de camping te klein voor. Af en toe ga ik eens kijken. Meespringen lijkt dan erg verleidelijk. Op het moment dat ik de salto's door de lucht zie gaan, besef ik echter onmiddelijk waarom ik dat beter niet kan doen.

IJsselstein - 16 mei 2009 - In Moskou zijn homo's gearresteerd tijdens een Gaypride. Gordon had aangekondigd niet op te treden op het songfestival als de demonstratie neergeslagen zou worden. Hij hoeft er niet over na te denken of hij nu nog op moet treden. Anderen hebben reeds voor hem besloten dat hij niet mee hoeft te doen.

Na de vuurwerkramp in Enschede kwam ik 's maandags op kantoor. Een homofiele collega zei tegen mij: "Erg hè, van afgelopen weekend". Uiteraard was ik het met hem eens. Hij bleek het echter te hebben over de teleurstellende prestatie van Nederland op het songfestival in het betreffende weekend. Stereotyper kan het niet. Het songfestival is een gayfestijn geworden wat zijn weerga niet kent. Ridicuul is dan ook dat de meest homofobe landen van Europa continue winnen. Nederland hoort daar niet bij. Homo's kunnen hier vrijwel overal hun gang gaan. Bovendien zijn onze inzendingen voor het songfestival van een dusdanige kwaliteit dat we geen enkel risico lopen ooit te winnen.

Toch is ook in Nederland ergens besloten dat een homo niet meer hoeft mee te doen. Een onderwijzer op een christelijke school heeft verklaard homoseksueel te zijn. Voor de school is dit reden om hem op non-actief te zetten. Vrijwel het gehele land omarmt artikel één van de grondwet, maar deze mensen houden er andere normen en waarden op na. Ondertussen zijn deze wel de grondslagen van de school. Het is de keuze van ouders om kinderen naar een 'school met de bijbel' te sturen en de vrije wil van onderwijzers om daar les te geven. Hoe walgelijk het ook is om mensen vanwege hun seksuele geaardheid weg te sturen, de onderwijzer heeft zelf gekozen voor een school met een homofobe levensovertuiging. In zijn geval begrijp ik dan ook niet helemaal waarom het schoolbestuur de keuze heeft kunnen maken.

IJsselstein - 5 mei 2009 - Bevrijdingsdag is traditioneel de dag van de bevrijdingsfestivals. Ik was vandaag in Wageningen.

Druk was het zeker. Parkeerplaatsen waren er bijna niet meer. Na er op enige afstand toch één gevonden te hebben, ben ik de binnenstad ingelopen. In een tent stond Willeke Alberti te zingen. Het bleek bedoeld te zijn voor 55-plussers. Enkele pleinen verder hoorde ik een andere klassieker: Jacques Herb. Hij stond net zijn tranentrekker Manuela te vertolken. Daarna deed hij nog enkele nummers, om vervolgens zelf zijn nieuwe single te verkopen in het publiek. Ik geloof niet dat hij er nog heel veel verkocht.

Even verderop deden de etenskraampjes goede zaken. Geheel in stijl besloot ik een patatje oorlog te bestellen, maar deze was niet verkrijgbaar. Het werd een patatje met mayo en curry. Zelden heb ik zulke slechte patat op. Goede patat is hard van buiten en zacht van binnen, deze zacht van buiten en hard van binnen. De curry was zoeter dan suikerwater, de mayonaise de enige smaakmaker. Gelukkig waren de drankverkopers ook op oorlogssterkte aanwezig, zodat ik de smaak goed weg kon spoelen. Na in het park nog naar een fenomenale acrobatische act gekeken te hebben, ben ik weer op zoek gegaan naar mijn auto. Ondertussen was niet alleen de smaak in mijn mond weggespoeld, de regen spoelde nog veel meer weg.

Oosterhout - 2 mei 2009 - Drie schermen stonden naast elkaar. Op ieder scherm waren beelden van een geloof te zien: Joods, Christelijk en Islamitisch. De beelden wisselden snel, het geluid was imposant. Oorlog en terreur kwamen in beeld. Ik zag bruiloften in drie verschillende tradities. De verschillen tussen de geloven werden uitvergroot. Juist daardoor werden de overeenkomsten duidelijk. Welkom in museumpark Orientalis. Ik was er vanmiddag.

Museumpark Orientalis ligt in Heilig Land Stichting. Een plaats met een toepasselijker naam had niet gekund. Op het terrein in de bossen zijn in oosterse stijl dorpen nagebouwd volgens Joodse, Christelijke en Islamitische traditie. In het midden van het park staan bedoeïnententen. De dorpen tonen historisch, maar binnen in de gebouwen is volop gebruik gemaakt van moderne multimediale technieken. Pittige en uitdagende uitspraken worden getoond en zetten mensen aan het denken. Momenteel is er tevens de tentoonstelling Humor en religie. Op verschillende lokaties worden spotprenten en humoristische verhalen getoond met als middelpunt religie.

In Beth Juda, het Joodse dorp, zegt een jongen op video: "Ik ben niet gelovig, maar het bezoeken van synagoge voelt als thuiskomen." Schijnbaar gaat cultuur toch in de genen zitten, want zelf vind ik Via Orientalis het meest herkenbaar. Dit deel gaat terug naar het ontstaan van het Christendom. Het is een in Romeinse stijl gebouwd straatje met o.a. een kapel, een herberg en een pottenbakkerij. De herberg was in gebruik en op het terras kon ik heerlijk genieten van de zon. Even verderop rende wat Nederlandse en Duitse kinderen. Ze hadden er geen weet van dat ze speelden op een ontmoetingsplaats voor verschillende culturen en levensbeschouwingen. Dat bleek ook uit niets, hoewel Orientalis zeker wel laat zien dat die culturen meer eenheid dan verscheidenheid kennen.

Oosterhout - 30 april 2009 - Op internet had ik gelezen dat het Goffertpark de plaats is waar het op koninginnedag gebeurt in Nijmegen. Vanmiddag heb ik geconstateerd dat dit inderdaad het geval is, na onverwacht ook nog de binnenstad bezocht te hebben.

Met koninginnedag lopen veel mensen in het oranje. Opvallend oranje zijn de verkeersregelaars. Voor het NEC stadion stonden ze verveeld tegen een hek. De parkeerplaats achter dat hek was kleiner dan verwacht en vol. Ik keerde om en reed verder, op zoek naar een andere parkeerplaats. Drie straten verder had ik veel geparkeerde auto's gezien, hoewel geen enkele op een plek die daarvoor bedoeld was. Ik kwam stil te staan in de drukte. Twee andere verkeersregelaars stonden tegen een hek voor het park. Een agente was wel aanspreekbaar: "Hoi, ik zoek een parkeerplaats. Is hier in de buurt ergens een parkeergarage ofzo?"
"Nee, die zijn er niet. De plaatsen hier zijn voor de bewoners."
"Dit is toch het Goffertpark waar ook al die grote concerten en andere evenementen gehouden worden? Is het dan altijd zo een ellende hier?"
"Ja, dit is Nijmegen hè. We hebben hier alleen maar parkeergarages bij het centrum."

Die hint had ik goed gehoord, dus stuurde ik mijn auto naar het centrum. Verschillende winkels waren open, de terrassen zaten vol. Toch bleef het Goffertpark lonken. Met de bus vanuit het centrum heb ik het alsnog bereikt. Eindeloos veel mensen hadden zich er met grote hoeveelheden rommel opgesteld. Nog meer mensen keken, een enkeling kocht wat. Uiteraard waren de mensen bewonderenswaardiger dan de troep die ze verkochten. Het grote verschil met vrijmarkten in andere steden was de ruimte. De paden tussen de verkopers waren druk, de grasvelden echter grotendeels vrij. Ik heb een blikje cola gekocht, even later de bus weer opgezocht. Bij een uitgang van het park kon de bus lastig passeren. Een auto stond onhandig geparkeerd, de buschauffeur vroeg aan de eigenaresse of ze van haar auto af wilde. Vervolgens reed hij verder, net niet over de tenen van de benauwd kijkende eigenaresse. Twee verkeersregelaars leunden tegen een hek en keken ernaar.

IJsselstein - 27 april 2009 - Anita Witzier, twintig jaar geleden was ze één van de omroepsters van Veronica. Volgens wijlen Rob Out was ze dat omdat hij graag voor lekkere wijven op televisie zorgde. Later stapte ze over naar de KRO. De vertrutting leek daarmee definitief, maar daar lijkt nu verandering in te komen.

Oosterhout - 23 april 2009 - De dood. Doodgewoon en toch zo oneerlijk. Gisteren is Martin Bril op 49 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Hij laat mevrouw Bril, twee dochters, een hond, een poes en een schat aan boeken achter. Ik prijs me gelukkig dat een deel van die boeken in mijn boekenkast staat.

's Middags thuis komen, de krant pakken en even snel de collumn van Martin Bril lezen. De scherpe observaties las ik iedere keer weer als de langverwachte brief van een goede vriend. Vorige week ging het nog een aantal dagen. Zijn plekje in de Volkskrant was onlangs verplaatst naar de meest eervolle plaats voor een columnist: de voorpagina. Het was één van zijn dromen die nog uitgekomen is. Helaas hebben we er maar kort van kunnen genieten. In zijn één na laatste column schreef hij over de gevolgen van zijn ziekte:

"Op het woord stoel kun je niet zitten. Ooit studeerde ik een blauwe maandag filosofie en daar heb ik deze wiserack opgedaan. Naar ik meen, is hij van David Hume (1711-1776). Ik kan me vergissen natuurlijk en in dat geval mag iemand anders met de veren pronken. Zo er iemand is die er behoefte aan heeft.
Ja, je weet het niet.
Dan is er de rolstoel.
Het lijkt me dat niemand behoefte heeft aan dat woord. Op het stoelenstuk ervan kun je al niet zitten, en als de boel dan ook nog eens gaat rollen, nou, hoed je dan maar. Ik bevind mij momenteel in een rolstoel en het valt mij zwaar u ermee lastig te vallen. Aan de andere kant: ik heb er nu 24 uur in doorgebracht en een ander onderwerp is niet tot me gekomen. Leek me nou een nuttig expiriment. Hoe is het leven nu op gulphoogte?
Uw gulp.
Mijn hoogte.
Misschien had ik het liever andersom gehad, maar daar is het nu te laat voor. Dat heb je weleens. Weg ingeslagen, geen terug mogelijk. Kun je klagen, huilen, je het haar uit het hoofd rukken, iemand de schuld geven, maar dat punt ben je gewoon voorbij. Je zou er rust aan kunnen ontlenen.
Rust, my ass!
Nou, ik weet het zo net nog niet. Amper zat ik in de rolstoel of we reden naar het balkon. In een grote pot troffen we daar tuinafval, takjes, bladeren, versteende kauwgum, dat werk, en uitbundig bloeiende roze vrouwentranen, ook wel Mariatranen, reistasjes, oorbelletjes of heiligegeestbloemen.
Kijk, daar zijn ze lekker bezig geweest."

Afgelopen zondag nog kreeg Martin Bril te horen dat hij de Bob den Uijl prijs had gewonnen voor zijn boek De kleine keizer. Hij had het niet verwacht. Toch was zijn commentaar kort maar krachting: "Terecht."
Tja.

Oosterhout - 18 april 2009 - Boodschappen halen is een bezigheid van elke dag. Vanmorgen heb ik mijn brood gehaald in de dorpswinkel in Oosterhout.

Toen ik aan kwam lopen, laadde een winkelmeisje de boodschappen in een auto van een oudere dame. Het is service die bij de grote supermarkten niet meer bestaat. Eenmaal binnen bleek het een kleine winkel met allerlei levensmiddelen. Achter de balie lag brood, in de schappen stonden kruidenierswaren. Vier personeelsleden en enkele klanten vulden de zaak. Mijn bestelling bestond uit brood, een pak yoghurtdrank en een pot Nutella. Voor me was een man die bloemen kocht. De prijs stond er niet op, wat tot het nodige uitzoekwerk leidde. Ondertussen bleek ook mijn bestelling moeilijker dan gedacht. De pot Nutella vormde het probleem, ook hiervan was de prijs onbekend. De collega, zo te zien ook grote zus, wist raad: "Dan moet je even in het boek kijken." Even later: "Nee, niet dat boek. Ik kijk zo wel even." Nadat ze de bloemen afgerekend had, stortte ze zich op de prijs van de Nutella: "Waar is het rode boek? Ah, ik zie het al. Eh, dat kost €1,79." Het aanslaan op de kassa kostte ook nog enige moeite, maar daarna kon ik afrekenen. Met een eenvoudige doch overheerlijke lunch liep ik naar buiten, welke ik me bij de caravan heerlijk heb laten smaken.

IJsselstein - 15 april 2009 - Enkele huizen verderop woont een meisje dat folders bezorgt. Eens in de week worden pakken vol voor haar deur gezet. Weer of geen weer, de dagen erna pakt ze haar fiets. Met volle tassen vertrekt ze, met lege komt ze terug. Ik ben er van overtuigd dat haar folders allemaal keurig in brievenbussen gedeponeerd worden. Geen zal er in het plantsoen terecht komen. Eén van die brievenbussen zit in mijn voordeur.

Oosterhout - 11 april 2009 - De zon schijnt, de paashaas is in het land en de campings zijn weer open. Voor mij betekent dat hoog tijd om er weer met de caravan op uit te trekken!

Dit jaar blijft de caravan in Nederland. Komende zomer staat drie weken Plasmolen in de planning, tot die tijd staat de caravan op camping De grote Altena in Oosterhout. Vorig jaar heb ik hier in de maand mei gestaan, dit jaar plak ik april en juni er aan vast. Het is een rustig gelegen camping op de uiterwaarden van de Waal. Oosterhout is slechts een klein dorp, maar Arnhem en Nijmegen liggen dichtbij. Nog dichterbij is Elst, een wat groter dorp met alle voorzieningen die een mens nodig heeft.

Vandaag heb ik de caravan geplaatst. De plaats is mooi en ruim, met uitzicht op de rivier en dichtbij de altijd belangrijke sanitaire voorzieningen. Achter de caravan is een kleine speeltuin met trampoline, wip en schommel. Zelf schijn ik er wat te oud voor te zijn, maar kinderen vermaken zich er prima. Verder is het vooral rustig op de camping. Het vertier bestaat voor de meeste mensen uit meegebrachte boeken. Ook ik ben van plan hier weer een kleine bibliotheek leeg te lezen. Daarnaast kan ik ontzettend genieten van het uitzicht. Niks is rustgevender dan kijken naar passerende boten. En mocht ik de rust zat zijn, hebben Arnhem en Nijmegen meer dan genoeg drukte, vertier en soortgelijke ongein te bieden.

IJsselstein - 8 april 2009 - Het heeft even mogen duren, maar het is zo ver. Ik heb een vak geleerd! Gisteren heb ik een cursus sociale hygiëne gevolgd en gelijk examen gedaan.

De cursus sociale hygiëne is verplicht voor leidinggevenden in horecagelegenheden en slijterijen. In dat soort gelegenheden dient altijd minimaal één persoon aanwezig te zijn die het diploma sociale hygiëne heeft. Op deze wijze tracht de overheid te realiseren dat binnen de horeca op een verantwoorde wijze wordt omgegaan met zaken als hygiëne, alcohol en drugs. Achterliggende doel is creëren van een veilige omgeving voor gasten, medewerkers en omwonenden. Onderwerpen welke tijdens cursus en examen behandeld worden zijn ondernemerschap, beleid, sociale vaardigheden, verslavingen en inrichtingseisen. Het lijkt heel wat, in praktijk is een cursus van zes uur voldoende om alles te behandelen. Ik heb me dus niet al te hard in moeten spannen om het vak te leren!

De cursus werd gegeven in zalencentrum Aristo. Ik was niet de enige belangstellende, in totaal waren er vijftig cursisten. Kroegbazen, familie van kroegbazen, sociaal-cultureel werkers, een slijter, serveersters, theaterexploitanten, iemand van de tennisclub: alle geledingen van de horeca waren vertegenwoordigd. Tijdens het voorstelrondje vertelde eenieder zijn achtergrond. Zelden heb ik mensen zulke overbodige informatie horen uitspreken. Eén van de lessen was dat gasten niet geweigerd mogen worden op basis van uiterlijke kenmerken. Het voorstelrondje voegde echter niets toe aan mijn conclusies op basis van die uiterlijke kenmerken. Ook de organisatie liet zich daarin niet onbetuigd. De examinator was een oudere man in pak, exact wat men zich bij examinatoren voorstelt. Uiteraard was de bijbehorende surveillante een wat minder oude vrouw. Het examen wat ze afnamen leek me uiteindelijk niet al te moeilijk. Over vier weken zal ik zeker weten of ik het gehaald heb.

IJsselstein - 30 maart 2009 - Zo aan het einde van de winter is het tijd om de kou het lijf uit te jagen. Ik had nog wensbonnen liggen, dus die heb ik zondag gebruikt voor een bezoek aan thermencomplex Vitalizee in Scheveningen.

"Ik bel je zo terug, I love you!!!", vervolgens legde de receptioniste de hoorn op de haak en keek ons aan. Het is een wat vreemde manier om welkom geheten te worden in een complex met de allure van Vitalizee, maar gelukkig kon ze ons daarna wel van enige uitleg en sleutels voor de kluisjes voorzien. Eenmaal binnen bleek de sfeer heerlijk relaxed. Het complex bestaat uit twee verdiepingen. Beneden zijn kleedruimtes, kluisjes en een ontspanningsruimte, boven bevinden zich de sauna's, een stoombad, diverse warmtebaden en het restaurant.

Druk was het niet. Opvallend vond ik dat er ook kinderen aanwezig waren. Ze vermaakten zich rustig in het grotere bad. Wel had ik het idee dat ze een dagje Duinrell leuker hadden gevonden. Meest opvallend was de enige dame met badpak. In een omgeving waar mensen naakt zijn, blijft een badpak net zo ongepast als in je blootje door de Kalverstraat lopen. Na korte tijd was ze ook weer verdwenen. Relaxed was het wel. Ik heb genoten van de warme baden, één van de sauna's en het balkon. Weinig is lekkerder dan na een saunabezoek afkoelen in de buitenlucht. In Vitalizee is dat extra leuk, omdat het vanaf het balkon mogelijk is ongezien de Scheveningse boulevard te bekijken. En wat is er nou leuker dan mensen kijken?

IJsselstein - 26 maart 2009 - Over het algemeen ben ik het roerend oneens met Geert Wilders. Vandaag is hij weggelopen uit het parlement. Deze actie kan ik wel waarderen. Hij liep letterlijk weg, maar de echte weglopers zaten bij de regeringsfracties.

Onze regeringspartijen hebben twee jaar terug een regeerakkoord gesloten wat is ingehaald door de tijd. Gezond verstand vroeg al om ander beleid, maar nu beseffen de regeringspartijen dat de economische situatie ook om ander beleid vraagt. Men heeft er voor gekozen om met enkele vertegenwoordigers van de partijen nieuw beleid te ontwikkelen. Na enkele weken praten, ruzieën, wikken en wegen in de achterkamertjes van het Catshuis heeft men een akkoord gesloten. Alleen wat 'sociale partners' zijn even toegelaten in de achterkamertjes. Vervolgens zijn de besluiten genomen. Er wordt nog wat meer geld uitgegeven dan strikt noodzakelijk, de pensioenleeftijd gaat omhoog en de bezuinigingen worden vooruit geschoven naar een volgende kabinetsperiode. In goed Nederlands heet dat weglopen voor de verantwoordelijkheid.

Vandaag was het kamerdebat over het akkoord. Vooraf was duidelijk dat de kamer er niets meer over te zeggen had. De fractievoorzitters van de regeringspartijen hadden meegepraat in het Catshuis en aan hun fracties duidelijk gemaakt dat kritiek niet toegestaan is. De oppositie mocht er van vinden wat ze wilden, maar wijzigen was niet mogelijk. Dat er allerlei plannen gemaakt waren die niet in de verkiezingsprogramma's van de betreffende partijen stonden, deed er niet toe. Er was besloten, discussie was daarmee gesloten. In mij optiek is dat het echte weglopen voor de discussie. Weglopen uit de kamer kan daarna alleen nog maar symboliek zijn.

IJsselstein - 22 maart 2009 - Dankzij Paul de Leeuw is Adje wereldberoemd in heel Nederland. Afgelopen vrijdagavond was hij in het IJsselsteinse Fulcotheater.

Meestal heb ik na het bezoeken van een theatershow het gevoel dat het ergens over ging. In dit geval ontbrak dat gevoel geheel. Toch heb ik me kostelijk vermaakt. Samen met zijn vriend Theo was Adje in staat om een avondvullend komisch programma te vullen. Gekke sketches, komische noten en doldwaze acties volgden elkaar in rap tempo op. Hierbij speelde Adje zijn bekende rol van sulletje en Theo de norse, oudere vriend. Het programma werd gespeeld rond een kist welke op het podium stond. De ene keer deed de kist dienst als berging voor attributen, een ander moment als lijkkist. Opvallend was de interactie met het publiek. De gehele eerste rij en diverse mensen op andere plaatsen in de zaal hebben een rol in de show gespeeld.

Ook de afsluiting kenmerkte zich door uitgebreide interactie met het publiek. Adje gooide bollen met wol de zaal in. Vervolgens vroeg hij de bollen door te gooien, maar daarbij de draad vast te houden. Resultaat was één grote brei van draden tussen en over het publiek. Theo stelde de vraag wat voor zin dit had. Adje's antwoord: "Als je dit thuis doet, wordt het net zo een grote puinhoop. Daag!" En weg waren Adje en Theo, het publiek in draden, verwarring en de slappe lach achter latend.

IJsselstein - 14 maart 2009 - Bovenstaande kop heb ik afgelopen week nergens gezien. Toch was er alle reden voor om dit ook eens in de krant te zetten.

Donderdag werd een groot deel van Amsterdam Zuid afgezet i.v.m. terroristische dreiging. De Ikea werd gesloten, Villa Arena was niet meer toegankelijk en een concert werd afgelast. Reden was dat op woensdagavond een telefonische melding binnengekomen was bij de politie. Marokkanen zouden een terroristische aanslag willen plegen bij de Arena Boulevard. Een vrouw had een lijst met adressen gegeven waar de verdachten zich ophielden. Eén van deze verdachten bleek een zoon te zijn van een zwager van een zus van één van de daders van de aanslagen in Madrid. Voor de Nederlandse politie was het reden iedereen op de lijst op te pakken en vast te zetten.

Of dit een reële dreiging was, is achteraf makkelijk vast te stellen. Dat was het op geen enkele wijze. Hoewel ik begrijp dat wijsheid achteraf erg makkelijk is, lijkt de reactie me een misser eerste klas. Een aanslag plegen is helemaal niet meer nodig in Nederland. Eén opruiend telefoontje is voldoende om chaos te creëren, de politie doet de rest van het werk. Van de tipgeefster is alleen bekend dat met een prepaid telefoon uit Brussel gebeld is. Het zal lastig worden om haar te achterhalen.

Ondertussen vonden gemeente, politie en justitie het nodig om te vermelden dat de verdachten een Marokkaanse achtergrond hebben. Alle nieuwsmedia namen dat bericht over, met chocoladeletters werd vermeld dat Marokkanen verantwoordelijk waren voor terroristische dreiging in Amsterdam. Het is nu twee dagen later en duidelijk is dat geen Marokkaan er iets mee te maken had. Diezelfde chocoladeletters gaan inmiddels weer over de financiële crisis. In kleine berichten is terug te vinden dat de verdachten onschuldig waren, de etnische achtergrond wordt nergens meer vermeld. Ik ben benieuwd wat Maurice de Hond zondag opgeeft als reden voor weer een virtuele stijging van het aantal zetels van Geert Wilders.

IJsselstein - 8 maart 2009 - Het is vandaag internationale vrouwendag, een jaarlijkse actiedag voor de vrouwenbeweging. Ik vraag me af welke actie in Nederland gevoerd moet worden.

Enkele weken terug stond ik op een bami speciaal te wachten bij mijn favoriete afhaalchinees. Voor me was een vrouw die na het bestellen van haar maaaltijd nog een vraag had. Ze vertelde dat ze de vrouwen die bij het restaurant werken zo sterk vindt. Ze nodigde ze daarom uit voor aanwezigheid op de viering van de internationale vrouwendag in IJsselstein. De Chinese serveerster bood vriendelijk aan een poster op te hangen, maar dat was niet voldoende. Aanwezigheid was gewenst! Nooit heb ik de serveerster zo blij zien zijn met binnenkomst van de eigenaresse. Deze was er snel klaar mee, haar Nederlands was opeens een stuk minder goed. Helaas miste de dame van de vrouwenbeweging het signaal, ze bleef enthousiast vertellen over haar dag.

Vandaag was in het nieuws dat minister Guusje ter Horst de benoeming van een man tot korpschef geweigerd heeft. Enige reden is dat het een man was. Een allochtoon had nog gekund, maar een vrouw was perfect geweest voor Guusje ter Horst. Geschiktheid deed er even niet meer toe, het ging om afkomst en geslacht. Binnen de PvdA schijnt dit de normaalste zaak van de wereld te zijn. Daar worden de kieslijsten immers op soortgelijke wijze samengesteld. Met de mantel der liefde noemt men dat positieve discriminatie. Zelf zou ik het liever gewoon discriminatie noemen, voor zo ver ik weet verboden in artikel 1 van de grondwet. In ieder geval lijkt het mij voor vrouwen en allochtonen heel vervelend om op deze wijze ongelijk behandeld te worden. Schijnbaar heeft Guusje ter Horst niet door dat ze op deze wijze de ongelijkheid in stand houdt waar ze tegen denkt te strijden.

De actievoerster bij de afhaalchinees was ongevoelig voor signalen uit haar omgeving, Guusje ter Horst begrijpt niet dat ze een reeds gewonnen strijd voert. De voorbeelden lijken exemplarisch voor de huidige vrouwenbeweging. Als er al actie nodig is, is het om duidelijk te maken dat acties voor gelijke kansen niet meer nodig zijn. Gelijk zullen mannen en vrouwen gelukkig nooit worden, gelijkwaardigheid is alleen in Staphorst nog een kwestie van tijd. Een strijd daarvoor voeren, lijkt mij niets meer dan een stap terug in de tijd.

IJsselstein - 7 maart 2009 - De wereld is in crisis. Aandelenkoersen gaan onderuit, op het nieuws gaat het uitsluitend nog over crisis. De regering denkt druk na over maatregelen die het tij moeten keren, bedrijven passen hun beleid aan. Ondertussen eten we steeds meer bitterballen en kroketten.

De bitterballenmarkt is het afgelopen jaar met 14 procent gegroeid, terwijl er vier procent meer kroketten werden afgezet. Vooral de kroketten en bitterballen van Van Dobben vinden gretig aftrek. De financieel directeur van Royaan, dat onder meer de bitterballen en kroketten van Van Dobben en Kwekkeboom maakt, zegt daarover het volgende: "Mensen zoeken in deze tijden een beetje troost in dit soort producten." Waarom mensen die troost vooral vinden bij de duurste merken, vertelt het verhaal niet.

Uiteraard gaat het niet goed met de financiële markten. Dat is slecht voor het bedrijfsleven en zal ongetwijfeld gevolgen gaan krijgen voor de consument. Afgelopen jaren hebben we geleefd in een extreme hoogconjunctuur. Les één in de economie is dat daarna een laagconjunctuur volgt. Voor uitzendkrachten, zzp-ers en uitkeringstrekkers is dat altijd slecht nieuws. Voor de overheid wordt het in zo een situatie een uitdaging om de uitgaven onder controle te houden. Ondertussen dalen de olieprijzen en stijgt de koopkracht van de 'hardwerkende' Nederlander. Dat betekent dat verreweg de meeste Nederlanders geen enkel probleem zullen ondervinden. Voor zover dat wel gebeurt, lijkt het meer op normalisering dan een werkelijke crisis. Dit lijkt mij een goede reden om wat te vieren met een bitterballetje erbij. Ik ben benieuwd wanneer dat in het nieuws komt.

IJsselstein - 23 februari 2009 - Als één van de weinige plaatsen boven de rivieren heeft IJsselstein een echte carnavalstraditie. Jaren terug deed ik daar actief aan mee door 's avonds allerlei gekke dingen uit te halen in de kroegen van IJsselstein. Ook de optocht heb ik diverse keren aan meegedaan. Dat doe ik inmiddels niet meer, wel ga ik ieder jaar nog naar de optocht kijken. Dit jaar heb ik niet alleen de IJsselsteinse optocht bekeken, ook de Nijmeegse optocht heb ik aanschouwd.

De optocht van IJsselstein was op zaterdagmiddag. Er deden 50 groepen en wagens mee en langs de kant stonden ruim 20.000 mensen. Het is daarmee één van de grotere optochten van boven de rivieren. Opvallend aan de optocht in IJsselstein is altijd de humor. Natuurlijk is ook in de IJsselsteinse optocht iedereen verkleed en wordt veel aandacht besteed aan de wagens. Belangrijker dan mooie wagens is echter de humor. Dit jaar vond ik de Zwarte Pieten die 'de boot gemist hadden' één van de meest sterke acts. Ook de aktualiteit speelt altijd een grote rol in de IJsselsteinse optocht. Zo was er dit jaar het één en ander rondom de financiële crisis bedacht en was er een wagen die Guantánamo Bay uitbeelde.

Zondagmiddag was de optocht in Nijmegen. Ondanks dat deze stad onder de grote rivieren ligt en groter is dan IJsselstein, was de optocht niet veel langer. Er deden 52 wagens en groepen mee. Het grote verschil was dat in Nijmegen vooral veel aandacht was besteed aan de wagens. Er deden meer wagens en minder lopende groepen mee. Daarnaast waren de wagens mooier opgetuigd. De meeste wagens zal maandenlang aan gewerkt zijn. Aktualiteit en humor speelden een minder grote rol. Voor mij was dat geen enkel probleem, ook tijdens carnaval ligt de humor op straat. Zo stond er een dame voor me met een verklede hond. De hond hield duidelijk niet van hoge tonen, deze werden steevast met luid geblaf beantwoord. Alcohol viel wel in de smaak, het bier van de omstanders werd enthousiast opgelikt. Zo deed de hond helemaal mee met het carnaval. Het enige wat ik me nog afvraag is wie vanmorgen een grotere kater heeft gehad: de hond of zijn bazin.

IJsselstein - 14 februari 2009 - Afgelopen week was ik bij een optreden van Pater Moeskroen in het Fulcotheater. De rock 'n roll spatte van het podium af.

Het optreden was een eerbetoon aan Peter Koelewijn, één van Nederlands meest succesvolle zangers en componisten ooit. Zijn meest bekende single is Kom van dat dak af. Het was voor het eerst een hit in 1959 en daarna haalde het nog twee maal de Top 40. Zijn grootste hit ooit is Alice, who the fuck is Alice dat hij in 1995 uitbracht onder het pseudoniem Gompie. Daarnaast heeft hij veel geschreven en geproduceerd voor andere artiesten. Eén van de bands die succesvol geworden is dankzij zijn inzet is Pater Moeskroen. Deze van oorsprong Amersfoortse band is opgericht in 1986. Moeskroen is een plaats in België. Op het moment dat een vriendengroep muzikanten daar langs reedt, vatte men het plan op om een biermerk en een band met de naam Pater Moeskroen te beginnen. Het biermerk is er nooit gekomen, de band bestaat inmiddels 23 jaar. In de zomer speelt men op festivals en in feesttenten, 's winters wordt opgetreden in theaters. Deze theatershows bestaan niet uitsluitend uit muziek. De muziek wordt afgewisseld met andere vormen van theater, over het algemeen humoristisch. De grootste hit van Pater Moeskroen is Roodkapje, in 1991. De laatste jaren heeft de band geen grote hits meer gehad. Live optredens zijn echter vrijwel altijd uitverkocht.

Tijdens het optreden van afgelopen donderdag werd door Peter Koelewijn geschreven muziek gespeeld. Klassiekers als KL 204, Robbie, Angeline en De sprong in het duister knalden van net podium. Daarnaast werden ook nummers gebracht die Peter Koelewijn voor anderen geschreven had. Voor mij zaten daar nog wel verassingen tussen. Ook een door Peter Koelewijn geschreven nummer dat nooit is uitgebracht werd gespeeld. De muziek werd afgewisseld met kleine stukjes theater. Zelf vond ik een stukje waarbij de bandleden songteksten van Peter Koelewijn tegen elkaar in schreeuwde erg goed. Als ik het zo opschrijf, lijkt het niks. De combinatie van teksten was echter erg humoristisch en de uitvoering perfect. Schuin voor me zat een geestelijk gehandicapt meisje met haar ouders. Ze vormde voor mij het tweede optreden van de avond. Bij een luide trompet gingen de handen voor haar oren, met de drums klapte ze enthousiast mee. Ook op het podium was haar aanwezigheid opgevallen. De toegift, 'Hela Hola Tuthola' van Pater Moeskroen zelf, werd speciaal voor haar gespeeld. Nooit heb ik iemand die Tuthola genoemd werd zo gelukkig zien kijken.

IJsselstein - 8 februari 2009 - Gisteren was er een jongen aan de deur die DVD's wilde verkopen. Bij aanschaf van een DVD werd ik gelijk een paar maanden lid van de VPRO, wat zendtijd oplevert voor die omroep. Ik houd niet van zieltjes winnen, dus heb de DVD niet gekocht.

De ledentelling is op 1 april a.s. Bij een minumum van 50.000 leden wordt men omroep. Daarna geldt hoe meer leden, hoe meer zendtijd. Op welke wijze een omroep aan deze leden komt, maakt niet uit. Een goed programmablad staat dus garant voor veel zendtijd, ongeacht de kwaliteit van uitzendingen. Jarenlang waren omroepbladen het aangewezen middel om aan leden te komen. Inmiddels is men creatiever en doet men aan het organiseren van reizen, verkopen van DVD's en combinaties met andere abonnementen. Met betrokkenheid bij een omroep heeft dit natuurlijk niets te maken. Een verband met het maken van goede radio- of televisieprogramma's is al helemaal nergens te vinden. Zolang er omroepen en hun lobbyisten verbonden zijn aan grote politieke partijen, verwacht ik echter niet snel verandering in deze praktijk.

Eén van de omroepen die in ieder geval nog ergens voor staat, is de EO. Zieltjes winnen lijkt core business bij een evangelische omroep, dus gewoonlijk heeft men daar weinig problemen mee. Men kent momenteel echter heel andere problemen. Presentator en oud-directeur Andries Knevel heeft gezegd het scheppingsverhaal niet letterlijk te nemen. Hij gelooft niet dat de wereld in zes dagen is geschapen en denkt dat het bijbelverhaal anders geïnterpreteerd moet worden. Dat lijkt mij een teken van gezond verstand, maar EO-leden denken er anders over. Schijnbaar heeft het censureren van uitzendingen over de evolutietheorie de goede uitwerking gehad. De uitspraken van Knevel hebben tot tientallen opzeggingen geleid. Als ik Andries Knevel was, zou ik niet over het sprookjesbos beginnen. Dat kan immers nog meer zieltjes kosten en dan wordt het wel een hele slechte 1 april grap voor de EO.

IJsselstein - 2 februari 2009 - Wereldwijd genieten we van de Italiaanse keuken, we kunnen geen genoeg krijgen van de pizza's en pasta's. In Italië zelf is men minder gecharmeerd van de buitenlandse keuken.

Het land wil de culinaire traditie en de eigenheid van de eigen gerechten beter promoten. Het weigert daarom vergunningen aan mensen die een zaak met buitenlands eten willen beginnen. Lucca en Milaan hebben het voortouw genomen. De regering van Silvio Berlusconi staat volledig achter de campagne. "Stop met het importeren van containerladingen vlees en vis van wie weet waar", zei de Italiaanse minister van Landbouw, Luca Zaia. Naar eigen zeggen heeft hij nog nooit een kebab heeft gegeten. Hij geeft de voorkeur aan gerechten uit zijn geboortestreek en weigert naar eigen zeggen zelfs ananas te eten.

In Nederland kennen we het spreekwoord "wat de boer niet kent, dat vreet hij niet." Het lijkt van toepassing op de Italinanen. Zelf vind ik het nogal cynisch voor een land waar zoveel mensen uit vertrokken zijn om elders een restaurant te beginnen. Het blijkt echter dat het verbod niet geldt voor de Franse keuken, maar bijvoorbeeld wel voor de Siciliaanse keuken. Deze zou te veel Arabische invloeden hebben. Dat ruikt naar een ander motief dan het in ere houden van culinaire tradities. Zelf ben ik blij dat we in Nederland wat minder eenkennig zijn. Niets is tegenwoordig Nederlandser dan een bami speciaal en ook de pizza's en pasta's gaan er hier goed in. Zelfs de grootste racist waardeert inmiddels het multiculturele culinaire landschap. Boerenkool met worst is immers heerlijk, maar niet iedere dag. Dat zal voor pizza's en pasta's niet anders zijn. Ik ben dan ook benieuwd wanneer de eerste Italianen de grens over gaan om eten te halen i.p.v. te brengen.

IJsselstein - 25 januari 2009 - Ruim 18.000 mensen hebben dit weekeinde meegedaan aan de Nationale Vogeltelling. Ze hebben geteld hoeveel vogels in hun tuin zaten.

Doordat een record aantal mensen heeft geteld, zijn er ook een record aantal vogels geteld. Per teller zijn er echter minder vogels geteld dan vorig jaar. Het meest geteld is de huismus. Hoewel de populatie de laatste 25 jaar is gehalveerd, zijn ze nog wel veelvuldig in achtertuinen te vinden. De koolmees en de merel staan respectievelijk op de tweede en derde plek. Er zijn minder spreeuwen geteld waardoor deze vogel uit de top vijf is gezakt. Dit is echter geen slecht teken. Spreeuwen zijn trekvogels, dus waarschijnlijk zijn ze met de vorstperiode massaal naar het warmere zuiden vertrokken. Andere vogels in de top tien zijn de pimpelmees, de vink, de kauw, de Turkse tortel, de houtduif en de ringmus. Persoonlijk lijkt de Turkse tortel me wel leuk, hoewel ik geen idee heb wat voor vogel het is.

IJsselstein - 18 januari 2009 - Afgelopen weekend was ik in IJmuiden. Zelden ben ik in zo een troosteloze omgeving geweest.

IJsselstein - 10 januari 2009 - Het vriest alweer enkele weken in Nederland. In Friesland lopen de rayonhoofden zich warm, de rest van Nederland kent hier en daar wat problemen.

Schoolkinderen verlangen massaal naar ijsvrij. Helaas moeten ook kleuters en kinderen hun uren maken, dus dat gaat niet door. De enige die wel ijsvrij krijgen, zijn de ambtenaren van buitenlandse zaken. Hun werk lijkt minder urgent dan dat van de kleuters op school. Afgelopen vrijdagmiddag had het gehele ministerie ijsvrij. Ondertussen spelen op gereformeerde scholen hele andere problemen. Meisjes moeten daar in rok komen, maar dat is nogal koud op de fiets. Middelbare school Pieter Zandt in Kampen vindt het daarom goed dat meisjes zich omkleden in het fietsenhok. De Jacobus Fruytier Scholengemeenschap in Apeldoorn is strenger, daar moeten de meisjes ook in rok langs 's heren wegen. Tegenover Omroep Gelderland verklaarden de meisjes daarom stiekem een skibroek of legging onder de rok te dragen, welke ook in het fietsenhok aan- en uitgetrokken wordt. Ik ben benieuwd hoeveel jongens deze dagen wat langer in de fietsenhokken blijven hangen.

Er zijn ook serieuzer problemen ontstaan. Enkele snelwegen zijn kapot gevroren en er zijn diverse ongelukken gebeurd. Het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen heeft een opnamestop ingesteld omdat het vol ligt met patiënten die botbreuken of longproblemen hebben. Een vestiging van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch heeft operaties uitgesteld omdat het luchtbeheersingssysteem kapot is gevroren. Gelukkig zijn er ook veel mensen die wel van de ijspret kunnen genieten. Hele tochten worden gemaakt over sloten, vijvers, rivieren en kanalen. De meeste mensen voltooien deze zonder botbreuken of bevriezingsverschijnselen. Zelf heb ik alleen op nieuwjaarsdag nog maar wat rondjes gemaakt op de ijsbaan. Morgen wil ik ook de sloten in de buurt onveilig gaan maken. Ik ben benieuwd of ik er ongeschonden weer vanaf kom.

IJsselstein - 1 januari 2009 - Vandaag in het nieuws: de jaarwisseling is rustig verlopen. Hoewel ik zelf een rustige nacht beleefd heb, vraag ik me af wat de reden is van deze berichtgeving.

In de regio Utrecht gingen vijftig auto's in vlammen op. "In de stad is het rustig. Er zijn grote groepen mensen op de been, maar de politie heeft nergens in hoeven te grijpen", aldus de zegsman van de politie. Zes appartementen aan het Noorderlicht in Amersfoort zijn ontruimd na een brand. De wijk Leuvensbroek in Nijmegen was het toneel van losgeslagen relschoppers die brandweer en politie met molotovcocktails bekogelden. De jaarwisseling in Amsterdam ging volgens de politie ook voorbij zonder ernstige incidenten. Uiteindelijk werden zestig arrestaties verricht en vielen er bij verschillende steek- en vechtpartijen een nog onbekend aantal gewonden. Het anders zo rustige Woudenberg beleefde ook een gespannen nacht. Jongeren gooiden naar elkaar met vuurwerk en er werden vuurtjes gestookt. De politie liet zich hier niet zien. Vorig jaar was dit geëscaleerd en werd de politie bestookt met vuurwerk. Met deze werkwijze begrijp ik nog dat de politie spreekt over en rustige nacht. Niets doen is immers een uitermate rustgevende activiteit. Brandende auto's, steek- en vechtpartijen en rondvliegende molotovcocktails lijken me echter allesbehalve rustgevend. Waarom de media de jaarwisseling ook rustig noemen, is me daarom minder duidelijk.

Zelf heb ik de jaarwisseling thuis gevierd, in wat men noemt gepaste dronkenschap. Het enige door mij veroorzaakte geweld bestond uit een wegschietende champagnekurk. In de buurt werd de rust sfeervol verstoord door mooi siervuurwerk. Ander geweld was geen sprake van. Voor 2009 lijkt het me een goed voornemen om dat zo te houden.